“งั้นพวกเราสามคนก็อยู่ด้วยกัน”
.
.
.
‘พูดมาได้ไงว่าเราสามคน’
คนไข้สาวนอนมองเพดานว่างเปล่าแล้วรำพึงถึงประโยคที่ได้ฟัง คำคำนั้นฟังดูเหมือนจะเป็นครอบครัวสุขสันต์แต่เธอจะอยู่กับเขาในฐานะอะไร
แม่ของลูก,พ่อของลูก...ถ้าแบบนั้นก็ไม่ต้องอยู่ด้วยก็ได้ เจ้าของแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของพุฒิภัทรคือใคร หรือว่าคุณหมอซีซ่าร์
คุณหมอศรุตาเธอดูเป็นผู้หญิงที่แสนดีมีเหตุผล และพุฒิภัทรคงอธิบายให้เข้าใจแล้วว่าเขาอยากรับผิดชอบลูกชายละมั้ง
“ลองคิดดู! ถ้าคุณตกลงพรุ่งนี้ก็ออกจากที่นี่ได้เลย”
“ถ้านิลไม่!”
“งั้นก็เชิญพักผ่อนตามอัธยาศัยนะครับ ช่วงนี้ผมก็จะดูแลลูกเอง”
“โอเคค่ะ! ตกลง” แม้จะติดใจกับคำว่า ‘สามคน’ แต่ปลานิลก็ตกปากรับคำไปแล้วว่าจะลองกลับไปอยู่ด้วยกัน
เพราะอยู่แต่ในสถานกักกันงานก็ไม่ได้ทำ ลูกก็ไม่ได้เจอเป็นสัปดาห์แล้วมันจะบ้าตาย
วิธีแก้ผ้าเอาหน้ารอดไม่ใช่หนทางแก้ปัญหาที่ถูกต้อง แต่ขอตัดช่องน้อ
