HIS PAINFUL REVENGE

Chapter 1-Ang tahimik na pagkakasala

Chapter 1: Ang Tahimik na Pagkakasala

Ang lamig ng gabi ay hindi kayang pantayan ng kanyang nilalamang pangamba. Nakatulala si Lezzia sa bintana, nakamasid sa mga patak ng ulan na parang naghuhugas ng kasalanang matagal nang nakabaon sa kanilang silid. Dalawang taon. Dalawang taon nang nakikipagsapalaran siya sa pagitan ng pag-asa at paghihirap, dalawang taon nang pinipilit niyang buuin muli ang pira-pirasong relasyong sinira ng kanyang pagkakamali.

“Bakit hindi mo pa rin ako kayang patawarin?” bulong niya sa hangin, halos mapahiyaw sa sarili. Ang katahimikan ng bahay ay parang nakangiting panunukso. Akala niya’y nagbubunga na ang kanyang pagsisikap—ang pagluluto ng paboritong ulam ni Gio, ang pag-aayos ng bahay tuwing umaga, ang pagiging “perpektong asawa” na hindi niya naman talaga kaya. Pero ang mga mata ni Gio, dating puno ng pagmamahal, ay naging isang basong tubig na tila laging handang umapaw ng poot.

Nang gabing iyon, dumating si Gio na may dala-dalang amoy ng alak at lungkot. Umupo ito sa kabilang dulo ng sopa, hinawakan ang kanyang noo, at naglabas ng katagang gumuhit sa lahat ng pag-asa ni Lezzia.

“May iba na ako,” wika ni Gio, walang emosyon.

Parang binali ang kanyang tadyang. “Ano… ano ang ibig mong sabihin?”

“Si Appryl… ang secretary ko. Buntis siya. At… pipiliin ko siya.”

Naramdaman ni Lezzia ang pag-ikot ng mundo. Ang mga kamay niya’y nanginginig, ang lalamunan niya’y parang sinakal ng nakaraan. “Pero… dalawang taon na ang nakalipas! Ginawa ko ang lahat para sa ’yo! Paano mo magagawang—”

“Dahil ikaw ang unang sumira sa ating pagsasama!” sagot ni Gio, biglang sumabog. “Akala mo ba’y dahil nakangiti ako sa ’yo, pinatawad na kita? Gabi-gabi, kapag natutulog ka, iniisip ko kung gaano mo kabilis kinain ng kahihiyan ang pagmamahal mo sa akin. Iniisip ko kung gaano mo kaya kagaan ang loob na ipagpalit ako sa kaibigan kong si Franz!”

Napaupo si Lezzia nang walang lakas. Ang bawat salita ni Gio ay parang tinapyasan ng kutsilyo. “Pero… mahal kita,” aniya, luha na ang nagpapatahimik sa kanya.

“Mahal din kita noon,” sagot ni Gio, “pero mas mahal ko na ang sarili kong dignidad. At ang anak ko kay Appryl.”

Bago tuluyang lumisan si Gio, huling bumulong ito: “Kung hindi mo naranasan ang pagtataksil, hindi mo maiintindihan kung gaano kasakit ang magpatawad.”

Naiwan si Lezzia sa dilim. Ang dating tahanang puno ng tawanan ay naging libingan ng mga pangarap. Ang kanyang mga kamay ay nakatungtong sa luma nilang wedding album—ang mga ngiti roon ay tila baon na sa limot.

Sa kanyang pag-iisa, naalala niya ang gabing iyon—ang gabing nagkamali siya kay Franz. Hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil sa kawalan. Sa mga oras na ramdam niyang malayo na si Gio, na ang trabaho nito’y mas mahalaga kaysa sa kanila. At ngayon, parang bumalik ang lahat ng kanyang pagkakamali, mas malala, mas masakit.

Pero ang tanong ay nananatili: Kung ang pagmamahal ay parang apoy, gaano katagal bago masunog ang mga bakas ng pagsisisi?

KINABUKASAN

Ang bahay ay tila naging isang malaking katahimikan, puno ng mga anino ng nakaraan. Nakatirik si Lezzia sa gitna ng sala, ang mga kamay niya’y kumakapit sa basag na tasa ng kape—ang huling tanda ng normalidad. Biglang kumatok ang pinto.

Si Gio kaya?

Pero ang bumungad ay si Appryl, nakasuot ng isang maputing dress na parang tagapagbalita ng kamatayan. Ang ngiti niya’y nakakasilaw, ang mga mata’y nagniningning sa kalupitan.

“Kamusta, Ate?” bati niya, pumasok nang walang paanyaya. “Mukhang mas maganda ang itsura mo kaysa sa inaasahan ko pagkatapos mong iwan ni Gio.”

Para siyang sinaksak nang dahan-dahan. “Ano ang ginagawa mo dito?”

Tumawa si Appryl, malambing ngunit may lason. “Gusto kong tiyaking… nauunawaan mo ang sitwasyon. Alam kong mahirap tanggapin, pero hindi ka niya mahal mula nang magkasala ka kay Franz. Ako na ang nagpapanatili sa kanyang buhay. Ako ang nagpapaligaya sa kanya sa mga paraang hindi mo na kayang gawin.”

Nanigas si Lezzia. “Umalis ka na. Wala ka nang mapapala sa akin.”

Lumapit si Appryl, ang bawat hakbang ay parang tambol ng pagkatalo. “Alam mo ba kung bakit niya ako pinili? Dahil hindi ako naglalaro ng mga drama. Walang luha, walang pagmamakaawa. Gusto niya ng isang babaeng hindi siya pahihirapan.”

“Lumabas ka—”

“Pero salamat sa ’yo,” patuloy ni Appryl, hinawakan ang braso ni Lezzia nang mahigpit. “Kung hindi dahil sa pagkakamali mo, hindi ko sana nalaman kung gaano pala kadaling sirain ang isang pagsasama. Ang sarap palang manalo.”

Biglang bumuhos ang galit ni Lezzia. “Hindi mo siya mahal! Ginagamit mo lang siya!”

Tumawa si Appryl nang malakas. “At least, hindi ako nagtaksil! Kahit anong gawin mo, ang titulo mo na sa kanya ay ‘ang babaeng nangloko sa kaibigan niya’. Habang buhay kang magiging multo sa sarili mong buhay.”

Napaupo si Lezzia, ang mga luha’y hindi na mapigilan. “Bakit mo ako ginaganito? Ano bang nagawa ko sa ’yo?”

Lumuhod si Appryl sa harap niya, ang mga daliri’y pumitas ng buhok ni Lezzia. “Wala. Wala kang nagawa sa akin. Pero ang totoo… masarap kang saktan. Para kang sirang plaka na walang kayang gawin kundi umiyak. At ang iyak mo… ang sarap pakinggan.”

Bumitaw si Lezzia, nagtangkang tumakbo, ngunit hinila siya pabalik ni Appryl. “Tingnan mo ako! Ito ang mukha ng babaeng pumalit sa ’yo. Ito ang mukha ng tagumpay. At ikaw… wala ka nang laban.”

“Tumigil ka na!” hiyaw ni Lezzia, ngunit ang boses niya’y gumuho sa pagkalumpo.

Tumayo si Appryl, iniwang nakangiti ang salamin na puno ng pagdurusa ni Lezzia. “Sige, umiyak ka. Ipagdasal mo na lang na hindi ko siya sasaktan… pero hindi ko pangako ’yon.”

Nang mag-isa na si Lezzia, bumagsak siya sa sahig. Ang mga salita ni Appryl ay parang mga aspiling tumutusok sa kanyang dibdib. Hinagkan niya ang sarili, nagmamakaawa sa hangin:

“Bakit? Bakit ako nagkaganoon? Sino na ako ngayon?”

Sa labas, umulan nang malakas. Ang tubig-ulan ay pumilas sa salamin, nagpapakita ng repleksyon ng isang babaeng nawala na ang lahat—ang dignidad, ang pag-ibig, at ang sarili.

Kung ang pagmamahal ay digmaan, si Lezzia ay isang sundalong walang armas… at si Appryl? Isang heneral na handang magpatumba.

Ang tunog ng susi sa pinto ay nagpaigting sa dibdib ni Lezzia. Bumangon siya mula sa pagkakadapa sa sahig, ang mukha’y mamula-mula sa pag-iyak. Sa pagbukas ng pinto, bumungad si Gio—nakasunod ang malamig na hangin at ang mas malamig niyang tingin.

“Gio…,” bulong ni Lezzia, ang puso’y tumalbog sa pag-asa.

Pero hindi siya sinulyapan ni Gio. Diretso itong nagtungo sa kwarto, binuksan ang aparador, at sinimulang mag-empake ng mga damit.

“Anong ginagawa mo?” tanong ni Lezzia, sumunod sa kanya nang nangangatal.

“Aalis na ako,” sagot ni Gio, walang emosyon. “Titira na ako kay Appryl.”

Parang hinagupit ng kidlat si Lezzia. “Pero… sabi mo dati… wala namang anak! Ginamit ka lang niya! Bakit mo siya pinipili?!”

Tumigil si Gio, hinarap siya, ang mga mata’y nagngingitngit. “Dahil hindi niya ako ginago! Dahil hindi niya ako pinahiya!”

Sumubsob si Lezzia palapit, hinawakan ang kamay ni Gio. “Nagkamali ako! Pero dalawang taon na ang nakalipas! Ginawa ko ang lahat para magbago—”

“Hindi sapat ang dalawang taon para burahin ang kahihiyan mo!” hiyaw ni Gio, inalis ang kamay niya. “Alam mo ba kung gaano kahirap ang makitang yakapin ka ni Franz sa litrato? Na ang kaibigan ko mismo ang pumalit sa akin?!”

“Pero mahal kita! Mahal pa rin kita!” iyak ni Lezzia, yumakap sa kanya nang mahigpit. “Pipiliin na kita araw-araw, Gio! Ako na lang… ako na lang ulit—”

Biglang hinila siya ni Gio palayo, ang mga daliri’y kumapit sa balikat niya nang malupit. “Tumigil ka!” sambit niya, ang boses ay gumuhit ng takot sa katawan ni Lezzia. “Hindi mo ako mahal. Nagmamakaawa ka lang dahil wala ka nang ibang masisisi kundi ang sarili mo!”

“Hindi totoo ’yon!” pilit ni Lezzia, luha na nagtatalon sa pisngi. “Kaya kong patunayan—"

Bago pa man siya makapagpatuloy, sumampa ang palad ni Gio sa kanyang pisngi. Kalabog! Ang tunog ng sampal ay gumulantang sa buong bahay.

Napatili si Lezzia, ang kamay niya’y kumapit sa nagdarandang pisngi. “G-Gio…?”

Nakatulala si Gio sa kanyang sariling kamay, parang bagong gising sa bangis ng kanyang ginawa. Pero sa halip na humingi ng tawad, lalong umapoy ang kanyang galit. “Tingnan mo ang ginawa mo! Pinilit mong maging hayop ako!”

Sa likod ni Gio, biglang sumulpot si Appryl sa pintuan. Nakangisi, parang demonyong nakamasid sa pighati ni Lezzia. “Ang sakit no’n, ‘di ba, Ate?” aniya, papalapit kay Gio. “Pero mas masakit ang katotohanang… hindi ka na niya kayang mahalin.”

Hinila ni Appryl si Gio palapit sa kanya, ang mga labi’y dumampi sa pisngi nito. “Halika na, mahal. Umuwi na tayo sa ating bahay.”

Tumango si Gio, huling lingon kay Lezzia—ang tingin ay puno ng poot at panghihinayang. “Sana… hindi na lang kita nakilala.”

Nang mag-isa na si Lezzia, bumagsak siya sa sahig. Ang pisngi niya’y nagliliyab, ang puso’y parang ginayat ng salamin. Sa labas, narinig niya ang tawanan nina Appryl habang umaalis ang kotse.

“Mahal kita…” bulong niya sa hangin, ngunit ang sagot ay ang pagdampi ng ulan sa bintana—tila luha ng langit na ayaw na niyang pakinggan.

Kung ang pag-ibig ay sugat, ang pagpapatawad ay asin… at si Lezzia’y nalunod na sa karagatan ng kanyang mga kasalanan.