อลิลยังคงนอนซบหน้ากับอกกว้างของชายหนุ่มอยู่อย่างนั้น หล่อนนอนฟังเสียงหัวใจของร่างหนา ที่ตอนนั้นเหมือนมันเต้นรัวและแรงมากขึ้น ลมหายใจที่ติดขัดของเขาทำให้หล่อนต้องเงยหน้ามอง ดวงตาหวานสบเข้ากับสายตาคมนั้น ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อเห็นนัยย์ตาของเขาที่เป็นประกาย
"ไหนใครอยากทำให้พี่หายโกรธ " คิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นเชิงล้อเลียน
"ก็ทำอยู่นี่ไงค่ะ มากกว่าหอมแก้มก็ยอดพี่ดอมอยู่นี่ไง อุ๊น อุ่น " ร่างเล็กกำชับร่างหนาใต้ร่างหล่อนมากขึ้น หล่อนกอดเขาแน่นเสียจนทุกส่วนของร่างกายนั้นแนบชิดติดกันเลยก็ว่าได้
โดมินิกซ์ ชะโงกหน้าหญิงสาวที่ทำเป็นเนียนนอนกอดเขาอย่างเดียวนั้น ความจริงเขาอยากทำมากกว่านี้อีก เจ้าเนื้ออวบหยุ่นที่เสียดสีกับหน้าอกเขาอย่างมีเลศนัยเขาไม่อยากจะสารภาพหรอกว่าเมื่อคืนที่เขานอนคนเดียวมัน โคตรหนาวเป็นที่สุด
"ไม่รู้แหล่ะ ถ้าอลิลยังเฉยอยู่แบบนี้พี่จะถือว่าอลิลไม่ได้ตั้งใจมาขอโทษพี่ " พูดเสร็จชาย
