โยชินค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ร่างสูงของเขาขยับเล็กน้อย เมื่อรู้สึกถึงความเมื่อยขบจากการกดทับของร่างเล็กนั้น สายตาคมค่อยๆปรับให้สู้กับแสงแดดที่รู้สึกเหมือนมันจะทะลุกระจกเข้ามากระทบหน้า มือหนายกขึ้นบังแต่เมื่อหันไปมองอีกคนที่มัวแต่หลับปุ๋ย ใบหน้าหล่ออมยิ้ม พลางขยับมือขึ้นมาบังใบหน้าหวานของเด็กขี้เซาจอมหื่นนั้นไว้
“อื้อ แดดแทงตาขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีก” เสียงทุ้มเปรยออกมาเบาๆ เขาแอบมองใบหน้าใสยามกระทบกับแสงแดดนั้นอย่างเพลินตา ความใสของเจ้าหล่อนมันเปล่งประกายออร่าเป็นที่สุด ผิวเนียนนุ่มดุจใยไหม ส่วนความหอมนั้นไม่ต้องพูดถึง เมื่อคิดดังนั้นปลายจมูกโด่งก็ก้มลงไปแตะพวงแก้มใสนั้นอย่างแผ่วเบา
“จุ๊บ!!” ปากหยักจรดลงผิวนุ่มอย่างอ่อนโยน ขณะที่ปลายจมูกโด่งก็สูดกลิ่นหอมดุจขนมหวานนั้นเข้าปอด
“อื้อ ...”ร่างเล็กครางอย่างขัดใจ แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะลืมตาขึ้น โยชินจึงหยิบรีโมทกดม่านเพื่อบังแสงรบกวน
แกร็กกก!! เสี
