รักร้ายๆนายเย็นชา

สำรวจ

“อื้อ พี่โยชินปล่อยหนูนะ จะเข้ามาทำไมเนี่ย” ญารินพยายามขืนตัวเองเอาไว้ หล่อนไม่อยากตามเขาเข้ามาในนี้ แคบๆเล็กก็เล็ก สายตาหวานกวาดมองไปรอบๆอย่างหวาดๆ

“ก็เข้ามาคุยให้รู้เรื่องไง เมื่อคืนไปนอนกับไอ้นั่นมาใช่ไหม” ประโยคแรกที่ดังมาจากปาก ทำเอาคนฟังถึงกับหน้าชา

“อ๋อค่ะ ไปนอนบ้านพี่มีนมาค่ะ” น้ำเสียงปนประชดประชันเอ่ยขึ้น พร้อมกับมองหน้าคนพูดแบบเชิดๆ

“หึ เอากันมาใช่ไหม ไหนดูสิ” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงหงุดหงิดแบบนี้ มือหนารีบดึงเสื้อผ้าของเจ้าหล่อนออกเพื่อสำรวจริ้วรอย ไม่รู้แหละ เขาจำได้ว่ารอยไหนเป็นของเขา และรอยไหนเป็นของคนอื่น มือหนาพยายามแหวกดูอย่างอยากรู้นั้น

“อ๊ะ นี่พี่โยชิน อย่านะ จะแก้ผ้าหนูทำไมเนี่ย” ญารินจำต้องเค้นปากใส่เขาเพราะได้ยินเสียงเหมือนกับว่ามีคนเดินมาอยู่ข้างนอก

“ก็จะดูคราบมันนะสิ” ชายหนุ่มจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง พร้อมกับดันร่างเล็กให้แผ่นหลังพิงข้างฝานั้น โชคดีที่ห้องลองชุดนี้มันดูคงทนแข็งแรง ไม่เช่นนั้นแรงดันที่เขาเหวี่ยงไปนั้นข้างฝานั้นอาจทะลุได้

“บ้า หนูไม่ได้เอากับเขาสักหน่อย จะมีได้ยังไงหละ” หล่อนพูดเสียงเบา พรางตะปบมือไว้กับมือของเขาที่กำลังดึงทึ้งเสื้อตัวสวยของหล่อนอยู่นั้น

“ไม่เชื่อ ฉันขอดูหน่อย” เสียงเข้มพูดชิดร่างเล็กกว่า พรางส่งสายตาดุมองเจ้าหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า“อื้อ พี่จะบ้าเหรอ” หล่อนเถียงเขาคอเป็นเอ็นเลยก็ว่าได้

“จะถอดดีๆหรือจะให้ฉันฉีก” สายตาเฉี่ยวมองหน้าเจ้าหล่อนนิ่งอย่างจริงจัง

“อื้อ ก็ได้ๆ ถอดแล้วๆ” ญารินจำต้องทำตามที่เขาสั่ง หล่อนค่อยๆดึงชายเสื้อของตัวเองขึ้นออกไปทางศีรษะ จนมันหลุดพ้นออกมาแล้วมาพาดไว้กับที่แขวนเสื้อผ้านั้น

“กางเกงด้วย” เขาสั่งเสียงเข้ม พร้อมสายตาเฉี่ยวมองส่วนล่างของเจ้าหล่อนกรายๆ

“อื้อ รู้แล้ว รอก่อนสิ” ร่างเล็กจำต้องรีบรูดซิบกางเกงลงช้าๆ เอาเข้าจริงนะ หล่อนก็อายเขาเป็นเหมือนกัน แม้จะเห็นกันอยู่บ่อยครั้งก็ตามโยชินจ้องมองอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายที่กำลังจะถูกเจ้าหล่อนถอดออก สายตาเฉี่ยวกวาดมองเนื้อตัวไปทั่วเรือนร่าง เมื่อส่วนบนนั้นไม่มีริ้วรอยแปลกปลอม แล้วส่วนล่างหละทำไมช้าจัง ร่างสูงย่อเข่านั่งลงอย่างหงุดหงิด

“มานี่ชักช้าจัง”

พรืดดด!!

“อุ๊ย!!” ญารินถึงกับสะดุ้ง เมื่อเขาทึ้งชั้นในของหล่อนรวดเรียวลงไปกองของข้อเท้าทั้งสองข้างนั้น ใบหน้าสวยร้อนผ่าว เมื่อเห็นสายตาเขาที่จ้องมองน้องสาวของหล่อนนั้น ขาเรียวหนีบเข้าหากันด้วยความเอียงอาย

“พอใจหรือยังหละคะ มีคราบอะไรหรือป่าว”ญารินก้มลงไปพูดกับคนที่นั่งคุกเข่าสำรวจเนื้อตัวหล่อนอยู่นั้น โยชินมองหน้าคนพูดแล้วสะแยะยิ้ม

“ยัง !! แหกขาออกเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มเงยหน้าออกคำสั่ง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าอิดออด ฝ่าสมือหนาจึงจับขาทั้งสองข้างกางออกเล็กน้อย ทันทีที่เนื้อสวยนั้นผลิออก โยชินก็มองมันอย่างเพลินตาอยู่อย่างนั้น เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเอามากมายขนาดนี้ จะบ้าเหรอโยชินเป็นหมอสูตินารีตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่ใช่ว่าเขาจะหยุดทุกการกระทำเมื่อคิดได้ นิ้วเรียวกลับยื่นเข้าหาร่องสาวแล้วแหวกม่านเนื้อดูเหมือนกับว่ามันคือสิ่งของชนิดหนึ่งที่หล่อนต้องตรวจเช็ค

“อื้อ อ๊ะ พี่โยชิน ทำอะไรคะ” ญารินถึงกับอุดปากตัวเองอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ใช้เพียงนิ้วแล้ว สิ่งที่นุ่มนิ่มยิ่งกว่านั้นกำลังตวัดมันขึ้นลง

“อื้อ เพื่อความมั่นใจ จะต้องให้แน่ใจว่าไม่มีใครมาซ้ำรอย” โยชินเอ่ยขึ้นขณะเรียวลิ้นของเขาปาดขึ้นลงกับกลีบสาวนี้ ดวงตาหวานกวาดมองร่องสวยสีชมพู ทำให้เขาอดใจไม่ไหวจริงๆ

“อ๊ะ อื้อ ยะ อย่าพี่ อ๊า” ร่างเล็กที่ยืนอยู่นั้นไม่กล้าส่งเสียงมาก หล่อนจำต้องใช้มือปิดปาก แล้วปล่อยให้คนบ้าเอาแต่ใจนั้นมุดอยู่ตรงระหว่างขาของหล่อนนั้น ขนสาวเริ่มตั้งชันขึ้น เมื่อรู้สึกถึงความชื้นแฉะจากน้ำลายของเขา กลีบเนื้อของหล่อนทั้งสองข้างถูกเขาเล็มเลียไปตามรอยแยก ร่างเล็กยืนตัวเกร็งดิก

แพล๊บ! แพล๊บๆๆๆ !เสียงลิ้นนุ่มตวัดปาดเลียร่องกลีบของร่างเล็กไปมา ญารินเริ่มหายใจติดขัด เมื่อคนอย่างเขาใช่ว่าจะพอแค่นั้น ดูสิ เขาทำอะไรของเขา สายตาหวานก้มลงมองคนด้านล่างที่พยายามยกขาของหล่อนขึ้นเอาไปไว้พาดตรงบ่าของเขา จากนั้นก็ส่งลิ้นร้อนจ้วงเข้าไปด้านในอย่างหนักหน่วง

“อ๊ะ อ๊ะ พี่โยชิน พะ พอแล้วค่ะ”ร่างเล็กพยายามขัดขืน แต่ทว่าก็ไม่ถนัดนัก อาจเป็นเพราะห้องที่แคบประกอบกับหล่อนต้องยืนกระต่ายขาเดียวด้วยแล้วนั้น

“อืม อื้ม แพล๊บ”โยชินไม่สามารถหยุดความต้องการของตัวเองได้ เพียงคิดว่ามีคนมาทับรอยเท่านั้น ใจของเขาก็หงุดหงิดไปหมด ชายหนุ่มเงยหน้ามองใบหน้าสวยของอีกคนรอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนหลับตาพริ้มพร้อมกับบิดเร้ากายสาวไปมาอยู่อย่างนั้น ดวงตาเฉี่ยวของโยชินจ้องมองเนื้อกลีบเพื่อความแน่ใจ เมื่อเห็นว่าไม่มีแม้รอยช้ำลมหายใจร้อนๆจึงผ่อนออกอย่างโล่งอก

“อ๊ะ อ๊ะ พี่โยชิน จะทำอะไรคะ” ประโยคนั้นไม่ใช่กวนประสาท หล่อนรู้ว่าเขาทำอะไร แต่ที่อยากรู้มากยิ่งขึ้น คือเขาทำเพื่ออะไร มาวุ่นวายกับชีวิตหล่อนแถมแบบล้วงลึกเลยก็ว่าได้ร่างเล็กเริ่มจะยืนไม่ค่อยอยู่ ก็เขาเล่นปาดลิ้นเล็มเลียร่องสวยของหล่อนอยู่อย่างนั้น ติ่งเนื้อใจกลางความสาวถูกเขาใช้ลิ้นกดมึนไว้อย่างหนักหน่วง และเหมือนจะไม่เพียงเท่านั้น ฟันเรียงอ้าออกแล้วขบเม้มเนื้อหยุ่นส่วนนั้นของหล่อนอย่างรุนแรง

“อ๊ะ อ๊ะ พี่โยชิน ปล่อยค่ะ หนูเสียว” ปากหวานร้องขอเขาเสียงอ่อย ขณะที่ขาเรียวของหล่อนอีกข้างที่พาดบ่าของเขานั้นกำลังอ่อนแรง

“อื้ม แพล๊บ แพล๊บ!! โยชินห่อปากซดน้ำหวานของเจ้าหล่อนดึงลั่น เนินเนื้อส่วนนั้นก็ถูกหล่อนเขาขบเม้มตามจังหวะนั้น

“อ๊ะ อ๊ะ พอแล้วค่ะ หนูเสียว อ่าส์” ญารินครางเสียงหลงทุกครั้งที่เขาดูดดึงติ่งเนื้อเข้าปาก ลิ้นเล็กถูกตวัดเล็มเลียขึ้นลงไปมา ร่องสวยกำลังถูกเต็มเต็มด้วยนิ้วเรียวของเขา หญิงสาวรับรู้ถึงการค่อยแหวกเนื้อกลีบเข้าไปด้านในอย่างช้าๆ

สวบ สวบ สวบ!!!นิ้วยาวถูกาสอดแทรกเข้าไปด้านใน ขณะที่ลิ้นเล็กของเขาก็ปาดเล็มเลียอยู่เต็มกำลัง

“อ๊ะอ๊ะ พี่คะ อ๊ะ อ๊ะ อ่าส์” หล่อนเองต้องเม้มปากตัวเองเอาไว้เพื่อระงับเสียง ขณะที่กายสาวสั่นเทิ้มเพราะแรงดูดดึงและจ้วงลึกของเขานั้น หล่อนเสียวซ่านขึ้นทุกขณะ ขาเรียวของหล่อนเริ่มอ่อนปวกเปียก

“อื้ม แพล๊บ สวบ อื้บ สวบๆ” โยชินครางเบาๆอย่างพอใจ น้ำหวานที่ไหลเยิ้มทำให้หล่อนพอใจเป็นที่สุด รสชาติที่หวานหอมทำให้หล่อนอยากเก็บเอาไว้กินคนเดียว แม้จะเป็นในฐานะคู่นอนก็ตาม ใครหน้าไหนก็ห้ามมาวุ่นวาย โยชินเร่งชักนิ้วยาวออกมาจากในกาย พร้อมทั้งลิ้นเล็กของหล่อนก็ปาดเลียอยู่ตรงกลีบสาวและข้างขาเรียวไปจนถูงข้างขาหนีบ

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ หนูเสียวจนทนไม่ไหวแล้วค่ะ” ร่างเล็กจำต้องเอนแผ่นหลังแนบกับผนังห้องลองชุด มือเล็กก็ขยุ้มผมสลวยของเขาเอาไว้มั่น ในขณะที่ปากร้องห้าม แต่มือนั้นก็ออกแรงกดหัวของเขาให้เข้าหามากยิ่งขึ้น

สวบ สวบ สวบ !!!!! ตอดแรงเป็นบ้าเลยโยชินพูดกับตัวเอง ขณะที่สาวตามองนิ้วยาวที่คาร่องสวยอยู่นั้น น้ำใสหนืดถูกขับออกมาจนอาบสองนิ้วยาวของหล่อน ลิ้นเล็กไม่รอช้าที่จะตวัดมัน

“อ๊ะ อ๊ะ พี่ขา อ่าส์ อ่าส์ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ายยยยย อุ๊บ!” หล่อนรีบอุดปากตัวเองเอาไว้แน่น พรางร่างสวยก็เกร็งกระตุก ขาเรียวของหล่อนค่อยๆอ่อนหยวบลง พร้อมกายสาวเคลื่อนลงมานั่งคู่กับเขานั้น โยชินมองใบหน้าเจ้าหล่อนแล้วอมยิ้ม

“คนบ้า เอาแต่ใจตนเอง”

“แล้วทำไมหละ เธอก็ยอมอยู่ดี” โยชินพูดเสียงอ่อย ขณะที่มองหน้าเจ้าหล่อนแล้วยิ้มร้ายกาจ

“อื้อ ออกไปเลยนะคะ”

“อื้ม ออกก็ได้ แต่รับปากมาว่าออกไปแล้วจะไปที่คอนโด”

“อื้อ แต่หนูยังช่วยง่านพี่มีนไม่เสร็จนะคะ”

“ไม่รู้แหละ หากไม่รับปาก ฉันจะจัดการเธอในนี้อีกรอบ”หล่อนหรี่ตามองใบหน้าหวานแล้วคลี่ยิ้ม เมื่ออกฝ่ายผงกหัวรับปาก จากนั้นโยชินก็อาศัยจังวะที่ไม่มีคนนั้นเดินออกไป โดยมีร่างเล็กของญารินตามไปห่างๆนั้น

“อ้าวโยชิน ยังไม่กลับอีกเหรอ” เสียงหนึ่งในสมาชิกวิดนตรีเอ่ยทักจากด้านหลัง

“มีอะไรหรือป่าวฮะพี่”

“มีสิ ตามพี่มาก็รู้เองว่ามีเรื่องอะไร”ชายหนุ่มเดินนำ โยชินก้าวเท้าตามอย่างเว้นระยะห่าง ขณะที่เพื่อนรุ่นพี่หยุดเดิน โยชินก็ชะโงกหน้าไปมองหญิงสาวร่างเล็กที่คุ้นตานั้นยืนถือช่อดอกไม้ท่ามกลางนักข่าวที่สัมภาษณ์อยู่นั้น

“ศศิ กลับมาตั้งแต่เมื่อไร” โยชินอุทานออกมาเบาๆ ขณะที่หัวใจของเขาเกือบจะหยุดเต้นนั้น ความรู้สึกมากมายปรากฏขึ้น ญารินที่ยืนดูห่างๆ หล่อนจึงมองหญิงสาวคนสวยนั้นอย่างสงสัย ทำไมพี่โยชินถึงอาการเหมือนประหม่าแบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ญารินคิดในใจ.....>>>