-Kristen
Canım çok sıkılıyordu.Burada günler neredeyse hiç geçmiyor gibiydi. Uykumun geliş saatine göre gecemi gündüz mü ayırt edebiliyordum o kadar. Brad ise çoğunlukla yatağında uzanıp bir şeyler düşünüyorum süsü verip tavana bakıyordu. Önce hangimiz sıkıntıdan patlayacaktık bilmiyorduk... Brad belki sıkıntıdan ölebilirdi ama benim bundan ölmeyeceğim kesindi. Benim ecelim belliydi... İnsan olmak... Her gün merakla ve korkuyla bekliyordum. Ne zaman öleceğim, ne zaman her şeyi öğrenecekler... Kanımı mı içecekler yoksa yem mi yapacaklar? Ah baba... Seni o kadar çok özlüyorum ki. Keşke sözünü dinleseydim ve asla dışarı çıkmasaydım. Sana sarılmaya o kadar ihtiyacım var ki, senden uzak kaldığım her gün eksiliyorum...
Yine her zamanki gibi yemek masasının en uç kısmına oturmuştuk. Ve ben yin
