สัมพันธ์ร้ายสายใยรัก

ปัญหา

บ่ายแก่ๆ ของวันศุกร์

"แอ้ๆ" เสียงเด็กหญิงตัวน้อยที่พึ่งตื่นและกำลังพลิกคว่ำพลิกหงายเล่นอยู่บนเปลเมื่อตื่นมามองไม่เห็นใครก็ส่งเสียงเล็กๆแหลมๆร้องอ้อแอ้ เพื่อเป็นการบอกให้รู้ว่าหนูตื่นแล้วน้า..และก็กำลังหิวอยู่ด้วยพลอยไพลินเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องก็รีบละกิจกรรมทุกอย่างเดินมาหาเจ้าก้อนกลมอย่างรวดเร็ว

"ตื่นแล้วหรอคะคนเก่ง หิวแล้วล่ะสิ"  พลอยไพลินที่กำลังจ้องมองยัยหนูแพรชมพูที่ยัดกำปั้นอวบๆเข้าปาก ก็รีบยกยัยหนูออกมาจากเปลเมื่อเห็นแม่ยกตัวเองออกมาจากเปลก็ละจากกำปั้นหันมาส่งยิ้มให้แม่แทนและก็รีบตะกุยไปที่ทรวงอกของผู้เป็นแม่พร้อมส่งเสียงเอิ้กอ้ากชอบใจที่รู้ว่าจะได้กินนมอุ่นๆจากเต้าแล้ว

"หนูหิวมากเลยใช่มั้ยคะชมพู ชมพูจ๋า ยิ้มให้แม่ก่อนเร็วคนเก่ง"  พลอยไพรินหยอกล้อลูกเล่นก่อนที่จะให้กินนมเด็กหญิงก็น่าจะอยากเล่นกับแม่ด้วยก็ส่งเสียง อ้อแอ้เอิ้กอ้ากใหญ่

แต่มือก็จ้องแต่จะตะปปไปที่นมอย่างเดียวพลอยไพลินเลยเปิดเต้าอวบอิ่มให้เจ้าก้อนกลมได้ดูดก่อนที่เสียงหัวเราะของลูกน้อยจะกลายเป็นเสียงร้องแทน

ระหว่างที่ยัยหนูชมพูดูดนมคนเป็นแม่แม่อยู่นั้นมือทั้งสองข้างก็คอยประคองนมเต้าที่ดูดเอาไว้กลัวว่ามันจะหายไปไหน...พอเห็นแม่มองก็หยุดดูดแล้วฉีกยิ้มให้แม่เล็กๆแล้วกลับไปดูดต่อ

"หมาน้อยแม่นี่ทะเล้นจริงๆเลยนะคะ"   พลอยไพลินพูดพร้อมกับยิ้มให้กับอาการทะเล้นของลูกสาวตนเองยิ่งเธอมองหน้าลูกสาวตัวน้อยของตัวเองเมื่อไร ภาพชายที่อยู่ในความทรงจำก็ผุดขึ้นมาในหัวตลอด

เพราะลูกสาวของเธอหน้าตาช่างเหมือนกับคนเป็นพ่อเหลือเกินจนไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอยังลืมความรู้สึกที่มีให้เค้าคนนั้นไม่ลงจริงๆแม้เลือกที่จะหนีเขามาเองก็ตามแต่ยิ่งพยายามลืมมันกลับจำได้ทุกฉากทุกตอนที่เคยอยู่ด้วยกัน

ป่านนี้เขาคงแต่งงานกับคนที่เหมาะสมอยู่กันอย่างมีความสุขแล้วละมั้งถึงเธอพึ่งจะรู้ตัวว่าท้องหลังจากหนีเขามาแล้วแต่เธอก็ไม่ได้คิดจะเรียกร้องอะไรมีลูกเป็นตัวแทนของเขาก็พอใจแล้วเธอไม่กล้าเอื้อมมือไปฉุดให้เขาต่ำลงมากับเธอหรอก

....เมื่อยัยหนูตัวกลมกินนมเสร็จพลอยไพลินก็เดินอุ้มลูกใส่รถเข็ญมานั่งที่สวนตรงระเบียงข้างๆบ้านพลอยไพรินทำระเบียงข้างบ้านให้เป็นสนามหญ้าที่มีต้นไม้ดอกไม้ร่มรื่นสวยงามนี้ไว้ให้ลูกสาวเธอโดยเฉพาะ

ทุกๆวันตอนเย็นหลังจากที่ยัยหนูตื่นแล้วเธอจะพายัยหนูมานั่งเล่นที่ระเบียงข้างบ้านประจำเพื่อที่จะให้หนูน้อยชมพูได้มองต้นไม้สีเขียวๆและเธอก็จะได้มานั่งผ่อนคลายที่สนามหญ้าด้วย

พื้นที่สีเขียวนี้ดูท่ายัยหนูตัวกลมจะชอบเป็นพิเศษเพราะพาเดินเล่นตรงนี้ทีไรอารมณ์เจ้าก้อนกลมก็จะดีขึ้นเอามากๆพาคนเป็นแม่พลอยได้ยิ้มอารมณ์ดีไปด้วย

"พี่พลอยคะโทรศัพท์ค่ะ"  ลูกแก้ววิ่งเอามือถือมาให้พลอยไพรินในขณะที่กำลังนั่งอยู่ตรงระเบียงกับยัยหนูชมพูเมื่อลูกแก้วเห็นว่าเป็นเบอมือถือของแม่น้อยที่บ้านเด็กกำพร้าเธอจึงรีบวิ่งเอามาให้คนเป็นพี่สาว

"ขอบใจจ่ะ"  พลอยไพลินรับมือถือมาแล้วรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมาเพราะเธอเองก็คิดถึงแม่พระคนนี้ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน

"สวัสดีค่ะแม่น้อย คิดถึงลูกสาวคนนี้มากเลยต้องโทรมาหาใช่มั้ยคะ"  พลอยไพลินพูดหยอกล้อกับแม่น้อยของเธอเป็นประจำเธอจะดูทะเล้นและขี้อ้อนเฉพาะเวลาที่ได้อยู่และได้คุยกับแม่น้อยของเธอเท่านั้นยากที่ใครจะได้เห็นเธอภาพนี้

"ได้ค่ะ เดี๋ยวพลอยจะรีบไปหาแม่นะคะ"   ใบหน้านวลเริ่มถอดสีเมื่อได้ยินเรื่องบางอย่างกับแม่น้อยของเธอ

 "ลูกแก้วเดี๋ยวพี่ฝากชมพูหน่อยนะ พี่จะไปหาแม่น้อย"  หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จพลอยไพรินก็รีบเดินมาหาลูกแก้วด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักจนคนเป็นน้องจับสังเกตได้

"มีอะไรหรือป่าวคะพี่พลอย สีหน้าไม่ดีเลย"  ลูกแก้วเมื่อเห็นสีหน้าของพลอยไพลิน เธอก็เริ่มใจไม่ดี

"ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกจ่ะ เดี๋ยวพี่มานะ"   พลอยไพลินพยายามฉีกยิ้มเพราะเธอไม่อยากบอกอะไรกับลูกแก้วตอนนี้ให้น้องเธอเป็นกังวล

.....เมื่อคุยกับลูกแก้วเสร็จพลอยไพลินก็รีบขบรถออกไปหาแม่น้อยที่บ้านเด็กกำพร้าทันทีลูกแก้วรู้ว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆเพราะไม่งั้นพี่สาวของเธอคงไม่รีบออกไปขนาดนี้

แต่เมื่อพลอยไพรินบอกว่าไม่ได้ร้ายแรงอะไรเธอจึงไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะไม่อยากก้าวก่ายเธอคิดว่าถ้าพลอยไพรินอยากบอกก็คงบอกเองเมื่อคิดได้ดังนั้นลูกแก้วจึงนั่งเล่นกับยัยหนูชมพูต่อ

...ลูกแก้วเป็นเด็กกำพร้าอยู่ที่เดียวกับพลอยไพลินพอพลอยไพลินเรียนจบก็ทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่กรุงเทพเมื่อพลอยไพลินนกลับมาเยี่ยมแม่น้อย เลยเจอกับลูกแก้วซึ่งเรียนจบม.6 พอดี พลอยไพลินเลยอาสาที่จะส่งลูกแก้วเรียนเองโดยให้ไปอยู่กับเธอที่กรุงเทพจนเรียนจบบัญชีและได้งานทำที่บริษัทที่มีชื่อเสียงระดับหนึ่ง

....แต่เมื่อพลอยไพลินกลับมาอยู่ที่บ้านนอกกะทันหันเธอจึงขอตามมาอยู่ด้วยทั้งที่พลอยไพลินไม่อยากให้ลูกแก้วเสียงานที่ดีที่กำลังทำอยู่ตอนนี้แต่ตัวลูกแก้วเองก็ยืนยันว่าจะมาอยู่ด้วยให้ได้เพราะเธอติดพลอยไพลินและอยากดูแลพลอยไพลินตอบแทนที่ส่งเธอเรียนจนจบและเนื่องจากพลอยไพลินเปรียบเสมือนพี่สาวของเธอไปแล้วเธอจึงปฏิญาณกับตัวเองไว้แล้วว่าพี่พลอยอยู่ที่ไหนต้องมีลูกแก้วอยู่ที่นั่น

....ลูกแก้วช่วยงานพลอยไพรินในร้านซักรีดและยังช่วยเลี้ยงยัยหนูและตอนนี้เธอเองก็รับงานทำบัญชีเป็นฟรีแลนซ์ด้วยเธอบอกกับพลอยไพลินว่าเธออยากทำงานเยอะๆจะได้มีเงินช่วยเหลือน้องที่บ้านเด็กกำพร้าและเอาไว้ดูแลยัยหนูชมพูด้วยถึงกิจการซักรีดของทั้งสองคนจะไปได้ดีมีรายได้พออยู่พอกินและเหลือเก็บแต่ลูกแก้วก็ชอบทำงานเสริมอยู่ดี

...แม้นพี่สาวของเธอจะบอกให้เธอหยุดทำหนักได้แล้วเพราะน้องคนเดียวเลี้ยงได้แต่เธอก็ยังรั้นที่จะทำงานจนไม่มีเวลาว่างเงินที่ได้มาก็มาซื้อของให้หลานและลงที่บ้านเด็กกำพร้าหมดไม่เคยที่จะเอามาแต่งตัวหรือกินเที่ยวให้ความสุขกับตัวเองเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆเลยพลอยไพลินจึงขัดอะไรไม่ได้เมื่อเห็นว่าเป็นความสุขของน้องเลยปล่อย เพราะลูกแก้วก็นิสัยคล้ายๆพลอยไพลินเหมือนกัน

บ้านเด็กกำพร้า

พลอยไพลินขับรถมาถึงที่บ้านเด็กกำพร้าที่แม่น้อยดูแลอยู่เมื่อมาถึงหญิงสาวก็รีบเดินดิ่งตรงไปที่ห้องทำงานของแม่น้อยทันที

"แม่จ๋า"   เมื่อพลอยไพลินเห็นหญิงร่างท้วมนั่งกุมขมับอยู่บนโต๊ะทำงานหญิงสาวก็รีบวิ่งไปกอดแม่ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กทันที

"พลอย มาแล้วหรอลูก"  หญิงชราร่างท้วมที่นั่งกุมขมับอยู่เงยหน้ามาทักพลอยไพรินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"แล้วเจ้าหนี้ที่เราไปกู้เค้ามาเค้าว่ายังไงบ้างจ้ะแม่"   พลอยไพรินมาถึงด้วยความใจร้อนเลยถามแม่น้อยเรื่องที่กำลังเป็นปัญหาอยู่ตอนนี้

"เค้าบอกว่าถ้าเราไม่รีบเอาเงินไปคืนเค้า...เค้าจะยึดที่นี่ทำลายทิ้งแล้วสร้างรีสอร์ทแทนน่ะลูกแม่จนหนทางมากเลยตอนนี้แม่ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว ฮือๆๆๆๆ แม่ไม่อยากทิ้งเด็กๆ ไปเลยพลอย”   หญิงร่างท้วมถึงกับปล่อยโฮออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนเพราะเด็กกำพร้าที่บ้านตอนนี้ก็มีมากขึ้นทุกวันค่าใช้จ่ายมันก็สูงขึ้นเรื่อยๆเงินที่มีคนบริจาคมามันก็ไม่พอเพราะไหนจะเลี้ยงเด็กในบ้านไหนจะต้องจ่ายดอกเบี้ยที่แสนโหดจากเจ้าหนี้ที่เอาที่ดินไปจำนองไว้อีก

"แม่ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ ยังไงพลอยก็ไม่ยอมให้ใครมายึดที่นี่ได้หรอกจ้ะ พลอยสัญญา แม่ไม่ต้องเครียดนะ"  พลอยไพรินจับมืออวบของแม่น้อยเอาไว้แน่น เพื่อให้แม่น้อยของเธอมั่นใจว่าเธอต้องทำได้ตามคำที่เธอพูดไว้แน่นอน

"พลอยจะเอาเงินมาจากไหนลูกตั้งสี่ล้าน ห้ามไปกู้ยืมใครมาช่วยแม่นะแม่ไม่อยากให้หนูต้องเดือดร้อน..แล้วไหนหนูจะต้องเลี้ยงยัยหนูชมพูอีก"  หญิงร่างท้วมเอ่ยด้วยสีหน้ากังวลแม้นปัญหาของเธอมันหาทางแก้ยากแต่เธอก็ไม่อยากให้คนที่ไม่ได้สร้างปัญหามาลำบากไปด้วย

"แม่ไม่ต้องห่วงจ้ะ หนูคิดว่าปัญหาทุกอย่างต้องมีทางออกเสมอ แม่เชื่อพลอยนะจ้ะ"

"โถ พลอยลูก"  แม่น้อยสวมกอดหญิงสาวตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวของเธออีกคนที่เคยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้ามาก่อนทั้งสองกอดกันร้องให้...พลอยไพลินเชื่อว่าเธอจะทำให้ปัญหาเหล่านี้ผ่านไปได้แน่นอนถึงจะยังคิดไม่ออกตอนนี้แต่มันก็ต้องมีสักวิธี