ชุนเยว่กับฟางเฉินหลานไม่ได้พูดอะไร เพียงมองหน้าลูกสาวก็ทราบว่าเด็กคนนี้คิดอะไร ลึกๆ มีความต่อต้านเกิดขึ้น ดูเหมือนในอนาคตจะกลายเป็นเด็กดื้อที่อยากหนีจากการควบคุม รอจนกลับถึงบ้าน ฟางหว่านหนิงเดินเข้าห้อง จึงค่อยมานั่งพูดคุยที่กระท่อมในสวน
“คุณลำบากใจไหมหากในอนาคตตัวเล็กที่น่ารักจะกลายเป็นม้าพยศที่ไม่เชื่อฟัง และมองข้ามความหวังดี”
“ถ้าเป็นแบบนั้นอาจเสียใจอยู่บ้าง เพราะอย่างน้อยก็เลี้ยงดูกันมา แต่หากอกตัญญูจนน่าหมั่นไส้คงตัดหางปล่อยให้เผชิญบทเรียนชีวิต”
“แน่ใจว่าจะทนได้”
“หนักกว่านี้คือการถูกคนที่ไว้ใจทรยศ แค่เด็กที่ไม่รักดีคนหนึ่งจะเสียใจแค่ไหนกัน อีกทั้งก็ไม่ใช่หน่อเนื้อแท้ๆ ความปรารถนาดีมอบให้แล้วจะคว้าไปหรือโยนทิ้งก็ตามนั้น”
“คุณเด็ดขาดดี เจ็บแต่จบดีกว่าต้องผูกมัดให้เป็นทุกข์ แต่ว่าบางทีมันอาจไม่ถึงขั้นนั้น ยังไงลูกๆ ก็รักคุณมาก”
“พูดไปพูดมาเรื่องนั้นจะอธิบายว่ายังไง นายยังไม่ได้บอก
