“ห้ะ! เสียง มีเสียงครางออกมาจริงๆ” ตัวเล็กกระโดดกอดพี่สาว ทั้งตกใจและดีใจ แม้ว่าพ่อจะไม่ลืมตาแต่มีการตอบสนองแล้ว
ชุนเยว่เองยังตะลึง ไม่คิดว่าตัวสิ้นเปลืองอย่างเขาไม่เพียงตายยาก ยังสามารถฟื้นขึ้นมาและตอบโต้ได้ในที่สุด ก่อนจะกวักมือบอกเจ้าใหญ่ให้ไปเคี่ยวโจ๊ก
“เจ้าใหญ่ จงเข้าครัวไปต้มโจ๊กมาเร็วเข้า เจ้ารองไปเอาน้ำมา พ่อเจ้าคงกระหายมาก เสียงเขาแหบเช่นนี้อาจเพราะอ่อนล้าเต็มที”
“ค่ะแม่”
“แม่ครับ น้ำมาแล้วครับ”
“ช่วยพยุงเขาลุกดีๆ จะได้ไม่สำลัก”
“นี่ต้าโก่วดื่มน้ำนะ ค่อยๆ”
“อะ.อืม.แครกๆ”
“ช้าหน่อย ไม่ต้องรีบ”
ที่จริงเขาไม่ได้สำลักเพราะรีบดื่ม แต่เขาสำลักเพราะชื่อที่ถูกเรียก ต้าโก่วหรือ? ทำไมถึงตั้งชื่อไปอุบาทว์ขนาดนี้
“เอาอีกไหม”
“ไม่แล้ว” เสียงที่แหบพร่ามันเบาหวิวแต่ยังพอได้ยิน เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ ลืมขึ้นอีกครั้ง กลิ่นหอมของโจ๊กข้าวมีกลิ่นน้ำซุปต้มกระดูกมันชวนให้คนที่ไม่ได้กินอาหา
