ลองเดินไปบ้านอีกหลังผ่านประตูข้าง กลิ่นหอมเย็นของสมุนไพรที่ไม่คุ้นเคยทำเขาสูดเข้าปอด ชวนให้สมองปลอดโปร่ง ยิ่งเบาสบายตัว เสียงโขลกบดยาดังแว่วมาจึงเดินไปอีกหน่อย ไม่น่าเชื่อว่าจะมีสวนสมุนไพรขนาดใหญ่ในบ้านหลังนี้ ทั้งที่ปลูกเป็นแถวและตากบนชั้น เขายังได้ยินเสียงไก่อยู่ใกล้ พอคิดถึงสิ่งที่ลูกชายแบกใส่รถจึงพลันเข้าใจ นั่นคงเป็นขี้ไก่กระมัง ไม่แปลกที่เขาจะรีบเอาออกไปรีบเสร็จ มันทั้งเหม็นทั้งคันทั้งเหนียวแดดแรงแบบนี้จะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ
“ทำไมมาถึงที่นี่ ต้องการอะไรรึเปล่า”
“แค่อยากมาหาคุณ ได้ยินว่าบดยาอยู่” เขามองหาที่นั่ง เจอเก้าอี้เตี้ยจึงหย่อนก้นลง ไม่คิดว่าเดินแค่นี้จะเหนื่อยแล้ว
“ได้กินข้าวรึยัง ถ้าหิวก็บอกเจ้ารองได้ สำรับนั้นเจ้าใหญ่ทำแยกไว้ให้แล้ว” ชุนเยว่ไม่ได้สนใจเขา เพราะต้องเร่งทำยาตุนไว้ให้มาก หมู่นี้ไม่มีคนมาตอแยขอซื้อยาแล้วจึงสบายใจเล็กน้อย ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ใหญ่คนใหม่ใช้วิธ
