ชุนเยว่ที่ละมือจากการกรอกยา เหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่หล่นออกมาจึงชะงัก ก่อนจะเรียกบุตรชายมาถาม “แม่เห็นว่ากระเป๋านี้มีเจ้าของ แกแน่ใจว่าเขาเอาทิ้งแล้ว ยังมีป้ายชื่อตระกูลเสิน มันใช่คนเดียวกับที่เราเห็นตามหน้าหนังสือพิมพ์ไหม”
“ผมก็ไม่แน่ใจครับ ตามข่าวแล้วไม่ได้ระบุว่านายท่านเสินคนนั้นมีลูกสาวกี่คน แต่ผมว่าอาจเป็นคนแซ่เหมือนไม่ก็เป็นเครือญาติ”
“อย่างนั้นเอง ว่าแต่เธอคนนั้นใช่คนที่เร่งจะเอานิยาย เพื่อนำกลับไปอ่านที่เมืองหลวง บางทีแกอาจเจอคนดังเข้าแล้ว” มารดากล่าวเย้าอย่างไม่จริงจังนัก แต่นัยน์ตากำลังครุ่นคิดว่าจะสืบหาตัวตนของหญิงสาวให้ได้ หากใช่มันก็จะง่ายขึ้นทันที
“เช่นนั้นผมจะเอาไปคืนเธอ เพื่อตัดปัญหาในอนาคตหากว่าเขาเป็นตระกูลดังจริง”
ชุนเยว่ลอบยิ้มแล้วส่ายหน้า “แบบนั้นจะถูกเข้าใจผิดว่าแกตื๊อตามจีบเธอ แกคงไม่อยากให้เธอมองแกเป็นตัวน่ารำคาญ ในเมื่อเธอชอบนิยายเช่นนั้นพาพี่สาวแกไปด้วย บอกว่าแ
