Episode : 2 เอสเทล
1251 Words
เอสเทล
"ยายขาชุดนักศึกษาของเอสเป็นยังไงบ้างคะ"
ฉันใส่ชุดนักศึกษาก่อนจะรีบวิ่งมาถามยายของตัวเองที่นั่งอยู่กลางบ้าน ฉันชื่อเอสเทลค่ะซึ่งชื่อนี้คุณหมอเป็นคนตั้งให้ ฉันอายุสิบแปดย่างสิบเก้าปีและฉันเองก็กำลังจะเข้าเรียนมหาลัยแล้วนะ
"หลานยายโตเป็นสาวแล้วสินะ"ยายพูดแล้วยิ้มให้ฉัน
"เอสได้ทุนเรียนฟรีด้วยนะคะ"
ฉันรีบเดินเข้ามากอดก่อนจะยายไป ฉันได้ทุนเรียนฟรีตั้งแต่ประถมแล้วซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดีมากเพราะมันประหยัดค่าใช้จ่ายของฉันตั้งเยอะ
"ตั้งใจเรียนนะลูก"
"ต่อไปถ้าเอสเรียนจบยายไม่ต้องทำขนมแล้วนะคะเดี๋ยวเอสจะทำงานเลี้ยงยายเอง"
ฉันอยู่กับยายแค่สองคนค่ะแม่ของฉันเสียไปตั้งแต่ฉันได้อายุสองขวบส่วนพ่อเขาทิ้งฉันไปตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดเลย ชีวิตของฉันมีแค่ยายและยายเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ฉัน ฉันไม่เคยน้อยใจเลยนะที่ชีวิตของฉันเป็นแบบนี้ถึงใครจะว่าฉันเป็นลูกไม่มีพ่อมีแม่ก็ตาม
"เอสรักยายนะคะ ฟอด"
ยายของฉันเป็นผู้หญิงที่เก่งมากถึงมากที่สุดท่าเลี้ยงฉันคนเดียวตั้งแต่แม่เสียไป ยายของฉันทำขนมไทยส่งโรงแรมถึงรายได้มันจะไม่มากมายแต่มันก็ทำให้ฉันกับยายไม่ลำบาก
"พรุ่งนี้อย่าลืมไปบอกแม่เขาด้วยนะเอส ยายว่าแม่เขาคงดีใจ"ยายบอกฉัน
ฉันไปหาแม่เกือบทุกวันเลยนะฉันชอบไปนั่งแล้วเล่าว่าวันนี้ฉันเจออะไรมาบ้าง ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าท่านจะรับรู้หรือเปล่าแต่ฉันสบายใจเวลาได้เล่าเรื่องที่ฉันเจอมาให้แม่ฟัง
"ทำขนมช่วยยายเสร็จก่อนเอสค่อยไปค่ะ"
ยายของฉันอายุก็มากแล้วแต่ยายยังแข็งแรงอยู่เลยนะ ตื่นมาเตรียมของทำขนมตั้งแต่ตีสี่ส่วนฉันเองก็มีหน้าที่เป็นลูกมือคอยช่วยและฉันไม่เคยเหนื่อยที่จะทำมันเลย
"ยายขาพรุ่งนี้เอสจะไปเอาของที่เรียนพิเศษอาจจะกลับช้าหน่อยนะคะ"
"ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างก็ได้ลูก อยู่แต่กับยายไม่เบื่อบ้างหรือไง"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เอสพาเพื่อนมาที่บ้านดีกว่าค่ะ"
ฉันบอกยายไปเพราะเพื่อนฉันชอบมากินขนมที่บ้านฉันมากกว่า และเวลาเพื่อนฉันมาที่บ้านนะยายจะชอบทำกับข้าวและขนมไว้รอเยอะมากเพราะแบบนี้แหละเพื่อนฉันถึงได้ชอบมากัน
.
.
"แม่ขาเอสเข้ามหาลัยแล้วนะคะ เอสโตแล้วนะ"
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งคุยกับแม่อยู่ที่วัดแม่ของฉันเป็นคนสวยมาก แต่เพราะโรคร้ายมันทำให้เราสองคนต้องจากกันตลอดกาล
"ลูกสาวของแม่คนนี้จะเป็นเด็กดีจะตั้งใจเรียนและจะไม่ทำให้ยายต้องปวดหัวหรือหนักใจเลย แม่เป็นกำลังใจให้เอสด้วยนะคะ"
หลังจากที่ฉันคุยกับแม่เสร็จฉันก็รีบนั่งรถมาที่โรงเรียนพิเศษเพื่อมาเอาหนังสือที่ลืมไว้ และฉันเองก็นัดกับเพื่อนไว้ว่าจะพาไปกินขนมที่บ้าน
"เอสเทลบอกกี่ทีแล้วว่าอย่าวิ่ง"ฉันมองคนที่ยืนดุฉันก่อนจะยิ้มให้
"ไปกันดีกว่าหิวขนมของคุณยายจะแย่ เราซื้อเสื้อไปฝากยายด้วยนะ"ฉันมองเพื่อนตัวเองที่ชูถุงเสื้อให้ดู
"เห็นแก่กิน"
"ใครเรียกเขามาอ่ะเอส"องศาเพื่อนรักของฉันถาม
"ตังเมเพื่อนรักขององศาเอง ก็เจอจอมพลนั่งอยู่เลยชวนไง"
"เอสกับตังเมไปกับเราก็ได้ส่วนไอ้คนที่ถามเราเมื่อกี้รบกวนเดิน"จอมพลพูดเสียงดุก่อนจะเดินไปที่รถ
ฉันกับเพื่อนรักอีกสองคนรู้จักกันตั้งแต่เรียนประถมและก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาจนทุกวันนี้ ส่วนจอมพลเรามาสนิทกันตอนเรียนพิเศษเพราะจอมพลเรียนโรงเรียนอินเตอร์และจอมพลก็เป็นเพื่อนสนิทของฉันรองต่างองศากับตังเม
"เอสรับสายให้เราหน่อย"จอมพลบอแล้วยื่นมือถือให้ฉัน
"แล้วจะให้เอสบอกว่าอะไร"
"บอกว่าไม่อยากคุยแล้วก็เลิกโทรหาได้แล้ว"
ฉันมองมือถือที่มันดังอยู่ชื่อคีตะแล้วทำไมจอมพลถึงไม่อยากคุยด้วยอ่ะ เขานิสัยไม่ดีใช่มั้ย
ครืด ครืด
(ถ้าวันนี้มึงยังไม่โผล่หัวมานะจอมพล)
"สวัสดีค่ะ"
(ใครแล้วมารับสายของน้องชายฉันได้ยังไง)
"พอดีจอมพลขับรถอยู่ค่ะ"
(ฉันไม่อยากรู้ว่ามันทำอะไรอยู่)
"จอมพลให้บอกคุณว่าไม่อยากคุยแล้วก็ไม่ต้องโทรหาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่ต้องพูดแบบนี้"
ฉันพูดจบก็ตัดสายทันทีคนอะไรแค่เสียงยังดุจนน่ากลัว
"พี่ชายเราเองไม่มีอะไรหรอก"จอมพลรีบบอกฉัน
"เอสจำได้ว่าจอมพลมีพี่สาวคือพี่เจ้าขาไม่ใช่หรอ"
ฉันถามคนที่ขับรถอยู่เพราะพี่เจ้าขาเองฉันก็รู้จัก ส่วนคนที่ชื่อคีตะฉันพึ่งเคยได้ยินชื่ออีกอย่างจอมพลไม่เคยพูดถึงเขาเลย
"พ่อแม่เราเป็นเพื่อนกันน่ะก็เลยสนิทกัน ช่างเขาเถอะเดี๋ยวกลับไปค่อยคุย"
หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว จอมพลขับรถไม่นานก็มาถึงบ้านของฉันแล้วและรถยังไม่ทันจะดับเครื่องเลยเพื่อนรักของฉันสองคนก็รีบวิ่งลงจากรถทันที
"สวัสดีครับคุณยาย"จอมพลเข้าไปกอดยายของฉันจนโดนองศามองอย่างเอาเรื่อง
"ยายทำกับข้าวและขนมไว้ให้แล้วนะลูก"
ยายฉันน่ะรักจอมพลมากเลยนะเพราะแบบนี้ไงถึงได้ทะเลาะกับองศาบ่อย จอมพลเป็นคนพูดน้อยกับคนอื่นนะแต่กับฉันจอมพลพูดเยอะมาก
"ยายขาหนูซื้อเสื้อมาให้ด้วยนะคะ ยายต้องชอบแน่นเลย"
ฉันนั่งมองเพื่อนรักตัวเองที่กินขนมพรางคุยกับยายไปด้วย ยายไม่เคยเหงาเลยถ้าเพื่อนฉันมาที่บ้าน
"เอสฝากอันนี้ไปให้คุณอาด้วยนะ ฝากสวัสดีท่านด้วย"
ฉันเคยเจอคุณพ่อกับคุณแม่ของจอมพลและพวกท่านใจดีกับฉันมาก เวลาจอมพลมาที่บ้านยายฉันจะชอบฝากขนมไปให้
"เอสขนมอันนั้นเราขอซื้อได้มั้ยอ่ะ"จอมพลชี้ขนมที่วางอยู่บนโต๊ะ
"ไม่ต้องซื้อหรอกยายทำไว้ให้เอสกินน่ะ เดี๋ยวเอสแบ่งให้นะ"ฉันบอกพรางเดินไปหยิบจานขนม
"เราจะเอาไปให้คนที่โทรหาเราน่ะเขาชอบกิน เราหาซื้อแล้วไม่ค่อยมีใครทำ"
กึก...ฉันหยุดก่อนจะหันมองจอมพลที่พูดอยู่ ยังมีคนชอบกินขนมพระพายเหมือนฉันอยู่อีกหรอเนี่ย ปกติยายก็ไม่ทำหรอกแต่เพราะฉันบ่นอยากกินยายก็เลยทำให้
"เอสชักอยากจะเจอหน้าพี่ชายจอมพลแล้วสิ"ฉันหันไปถามจอมพล
"อย่าเจอเลยเพราะถ้าเจอเอสจะอยู่ไม่เป็นสุข"
- Writer
