You got me good : แค่เธอเท่านั้น [คีตะ + เอสเทล]

คีตะ "ทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านได้ล่ะครับคุณลูกชาย" ผมหันไปมองพ่อตัวเองที่เดินมานั่งลงข้างๆ ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกัน ผมชื่อคีตะอายุ21ปีผมเป็นลูกชายคนเดียวของคุณคีรินและคุณน้อยหน่าคนสวยและตอนนี้ผมเรียนอยู่ปีสามคณะบริหารธุรกิจ และที่ผมโดนพ่อตัวเองประชดเมื่อกี้ก็เพราะวันนี้ผมกลับบ้านในรอบสองเดือนไงเพราะปกติผมจะอยู่ที่คอนโดมากกว่า "กลัวพ่อลืมตะหน้าไง"ผมรีบตอบพ่อตัวเองไป "นึกว่าติดสาวจนลืมพ่อกับแม่แล้ว"พ่อผมเอ่ยแซว "ยังไม่เจอคนที่ถูกใจครับ"ผมบอกไป ผมเองยังไม่มีแฟนหรอกนะอาจจะยังไม่เจอใครที่ทำให้ใจผมเต้นแรงหรือไม่ก็ทำให้ผมร้อนใจจนนั่งไม่ติด ส่วนเรื่องผู้หญิงมันก็มีบ้างตามประสาผู้ชายโสดแหละแต่ก็ไม่บ่อยนักหรอกเพราะถ้าเรื่องนี้ถึงหูคุณน้อยหน่าเมื่อไหร่ผมโดนฝังแน่ๆ "จำคำที่พ่อสอนได้ใช่มั้ยคีตะ"พ่อผมพูดเสียงดุ "จำได้ครับ" เรื่องที่พ่อผมสอนตั้งแต่ผมจำความได้คือให้เกียรติผู้หญิงถ้ามีแฟนหรือมีคนรักอย่านอกใจเธอซื่อสัตย์และเชื่อใจ เรื่องราวของพ่อกับแม่พวกท่านก็เป็นคนเล่าให้ผมฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างกว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แน่นอนผมจำและทำตามที่พ่อกับแม่สอนอยู่แล้วเมื่อผมมีคนรัก "เชื่อพ่อนะคีตะความไว้ใจและเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญ" โดยส่วนตัวนิสัยผมไม่ใช่คนเจ้าชู้จึงไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้ปวดหัว ผมเป็นคนที่โลกส่วนตัวค่อนข้างสูงจนบางทีเพื่อนแม่งก็ชอบบ่นแต่ผมก็ไม่ค่อยสนใจพวกมันหรอก "คิดถึงคุณน้อยหน่าจังเลยครับ ฟอด" ทันทีที่ผมเห็นแม่ตัวเองเดินเข้ามาผมก็รีบวิ่งเข้าไปกอดไปหอมทันที แม่ผมเป็นผู้หญิงที่ใจดีมากแต่อย่าให้ได้กลายร่างนะเพราะผมกับพ่อจะได้นอนนอกบ้าน "แม่นึกว่าแม่ไม่มีลูกแล้วนะเนี่ย" "นี่ลูกทั้งคนเลยนะครับ ขอโทษครับที่ไม่กลับบ้าน"ผมรีบบอกแม่ตัวเอง ที่ผมไม่ค่อยกลับบ้านเพราะผมมีสอบก็เลยต้องอ่านหนังสือแต่พอสอบเสร็จก็เล่นเกมส์เพลินไปหน่อย และที่ผมไปอยู่คอนโดก็เพราะมันสะดวกและใกล้มหาลัย "มีแฟนแล้วสิเราถึงไม่ค่อยกลับบ้าน"ผมรีบมองหน้าแม่ตัวเองที่ยืนยิ้มอยู่ "ยังไม่มีครับถ้ามีจะรีบพามาให้แม่ดูตัวเลย"ผมบอกไป "อย่าเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นนะคีตะ เพราะสุดท้ายคนที่ไม่เหลือใครจะเป็นตัวเราเอง"แม่ผมพูดเสียงดุแล้วหันไปมองดุพ่อผมที่นั่งอยู่ "เกี่ยวอะไรกับพี่หน่า"พ่อผมรีบพูดแทรกขึ้นมา ผมไม่ค่อยมีอะไรปิดบังพ่อกับแม่ตัวเองหรอกนะเพราะพ่อกับแม่ผมพวกท่านฉลาดเกินกว่าที่ผมจะปกปิด และที่สำคัญผมไม่มีอะไรต้องปิดบังพวกท่านอยู่แล้ว "ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมากินข้าวกันลูก แม่ทำของโปรดไว้ให้ด้วย" ผมว่าถ้าผมจะหาใครสักคนเข้ามาในชีวิตอย่างน้อยก็ขอให้ได้ครึ่งของแม่ผมก็พอ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่เสนอตัวให้ผู้ชายก่อนมันดูไม่มีค่า ถ้าผมจะมีคนรักผมควรจะเป็นคนวิ่งตามเธอมากกว่า "เจ้าขากลับจากฝรั่งเศสยังครับ"ผมถามพรางนั่งลงข้างพ่อตัวเอง "อาทิตย์หน้านะเห็นบอก" ผมกับเจ้าขาสนิทกันนะเพราะพ่อแม่ของพวกเราเป็นเพื่อนกัน อายุผมกับเจ้าขาก็ไม่ได้ห่างกันมากและที่ผมถามก็เพราะเจ้าขาแม่งหนีเที่ยวคนเดียวไง "อย่ามองตะแบบนั้น ให้เอาเจ้าขาเป็นแฟนตะยอมอยู่คนเดียวดีกว่า"ผมรีบบอกเมื่อพ่อกับแม่มองผมด้วยสายตาจับผิด "เจ้าขาสวยจะตาย"แม่ผมบอก "ตะไม่รับนโยบายจับคู่นะครับ เจ้าขาเองก็เหมือนกัน" ผมรีบบอกถึงผมจะรู้อยู่แล้วว่าพ่อกับแม่ไม่ได้มีความคิดแบบนั้นก็ตามเถอะ ไม่ใช่ว่าผมสนิทกับเจ้าขาคนเดียวหรอกนะไอ้จอมพลผมก็สนิทและน้องสาวคนเล็กอย่างเปียโนลูกสาวของลุงโบ๊ทซึ่งรายหลังนี้ผมโคตรจะโอ๋เลย "ถามจริงจากใจเลยนะคีตะ ไม่มีใครที่ถูกใจเลยสักคน"พ่อผมถาม "ตอบจากใจเลยนะครับ ยังไม่มีและยังไม่อยากมีตอนนี้"ผมตอบไปตามตรง "หาไม่เจอมากกว่ามั้งแม่ว่าเพราะมัวแต่เล่นเกมส์" "ผมอยากได้คนรักที่เหมือนคุณน้อยหน่า"ผมบอกแม่ตัวเองไป ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงที่แต่งตัวเก่งแต่ผมชอบผู้หญิงที่แต่งตัวธรรมดาและทำให้ผมยิ้มได้ในทุกวัน ผมโตพอที่จะรู้ว่าความรักมันควรจะเป็นแบบไหนและผมจะไม่ดึงใครเข้ามาในชีวิตหรือในโลกส่วนตัวของผมเด็ดขาดถ้าผมไม่มั่นใจพอ "อาจจะเป็นคนที่เดินผ่านแต่ตะไม่สนใจเธอก็ได้" "เอาเป็นว่าถ้าใครทำให้ตะใจสั่นได้ก็คงเป็นคนนั้นแหละเนาะ" ผมบอกแม่ไปและผู้หญิงที่จะทำให้ผมใจสั่นได้ผมว่าเธอคงยังไม่เกิดหรอกเพราะที่ผ่านมามันไม่มีเลยสักคนไง แต่ผมก็ไม่ได้รีบร้อนเรื่องความรักหรอกเพราะถ้ามันจะมีแค่นั่งเฉยๆ มันก็มีเองนั่นแหละ "ผู้หญิงที่ได้ตะเป็นแฟนนี่โคตรโชคดี"