วันต่อมาไป๋เจิ้งฉวนพาไป๋จวงจวงมาที่บ้านสกุลหลินตั้งแต่เช้า ทั้งสองพี่น้องช่วยกันลงมือทำงานตั้งแต่มาถึง มือของเขาถือมีดขูดตะไคร่ด้วยความระมัดระวัง ใบหน้าของเขานิ่งเฉยแต่แววตากลับทอดมองไปยังหญิงสาวที่ยืนขูดตะไคร่อยู่ใกล้ ๆ อยู่เป็นระยะ
“เสี่ยวเหยา ระวังด้วยนะมีดมันคมมาก” น้ำเสียงของเขานุ่มนวลแต่แฝงความห่วงใย
หลินเสี่ยวเหยาเงยหน้าขึ้น มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย “ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนะที่นายพาเสี่ยวจวงมาช่วยกันแต่เช้า”
“รายนั้นยังไม่กินข้าวก็ชวนมาแล้ว แต่แม่ฉันท่านบอกว่าหากไม่กินข้าวก็ไม่ต้องมา ไม่อย่างนั้นคงมาเช้ากว่านี้” เขาตอบพลางหลบสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของตน มือยังคงขูดตะไคร่ต่อไปตามผนังของตัวบ้าน
ใกล้ ๆ ไป๋จวงจวงกำลังกระพือแปรงอย่างขยันขันแข็ง แต่สายตาแอบมองพี่ชายกับพี่เสี่ยวเหยาด้วยความรู้ทัน เธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่พี่ชายไม่เคยพูดออกมา
เสียงขูดผนังดังแทรกความเงียบ ในขณะที่ลม
