Ep.3 การพบกันครั้งที่สอง
1282 Words
Grimp
แม้จะเจ็บใจที่โดนพี่ลีโอหักหลัง แต่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อ มัวแต่คิดเรื่องไอ้คนโฉดชั่วนั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมมีเงินเพิ่ม
ผมใช้ทักษะหลอกล่อเงินจากกระเป๋าลูกค้าจนได้เวลาร้านปิด ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากร้านไปรอโบกรถแท็กซี่
ระหว่างรอแท็กซี่ผ่านมาผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา แต่ไม่ทันจะปลดล็อคหน้าจอผมก็เจอบางสิ่งที่น่ากลัว
"เชี่ย!" ผมอุทานลั่นพลันเอาโทรศัพท์ออกห่างตัว "มีผีผู้หญิงตามกูเหรอวะ มาจากไหนวะอีเชี่ย!"
มือที่กำโทรศัพท์สั่นระริก ผมรวบรวมความกล้าอยู่นานก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกหน แล้วค่อย ๆ หรี่ตาดู เมื่อเห็นสิ่งนั้นชัด ๆ ผมก็เบิกตาโพลง
"เชี่ยเอ๊ย! กูนี่เอง ถึงว่าผีห่าอะไรสวยขนาดนี้" ผมถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงด้วยความหงุดหงิด เพราะความเคยชินที่เลิกงานแล้วต้องรีบไปรอพี่ลีโอทำให้ผมออกมาโดยไม่เช็ดหน้า
"แต่ก็ดีนะ เผื่อพี่แท็กซี่เขาเห็นว่าสวยแล้วลดค่าโดยสารให้" ผมหัวเราะไหล่กระตุก ก่อนจะหันไปเห็นกระป๋องน้ำอัดลมที่กลิ้งอยู่บนพื้น
ฟิ้ว~
ผมใช้มันเป็นเครื่องมือระบายความหงุดหงิดจากพี่ลีโอ แต่ไม่รู้ด้วยเคราะห์ซ้ำหรือกรรมซัด กระป๋องน้ำอัดลมลอยละลิ่วไปกระทบกับรถเบนซ์ที่ขับเอื่อย ๆ กันเป็นขบวน
ไอ้เวร! รถญี่ปุ่นวิ่งเต็มถนนเสือกไม่กระเด็นไปโดนวะ
"ชิบหาย!" ผมอุทานเสียงหลงพลันหันซ้ายหันขวามองหาที่หลบ แต่ทว่า ไม่ทันที่ผมจะเจอทางหนีทีไล่ ชายชุดดำห้าคนก็ลงมาจากรถนำขบวนตรงแน่วมา
"เอ่อ...ขอโทษค่ะพี่ หนู...ไม่ตั้งใจ" ผมแอ็บเสียงแหลมปรี๊ด ก่อนจะพนมมือไหว้ย่อ แต่ชายเหล่านั่นไม่พูดจากลับพุ่งมือมาคว้าตัวผม ไม่ต้องรอให้จับได้
"วิ่งสิวะ!" ผมสาวเท้าออกวิ่งรวดเร็วแต่เพียงสามก้าว ร่างผมก็ชะงักก่อนจะถูกลากไปโยนใส่รถเบนซ์ที่จอดอยู่ท้ายสุด
"โอ้ย!" เชี่ยเอ้ย อย่ารุนแรงกับอิสตรีได้มั้ยเล่า
"เจ็บมั้ย? "
"เจ็บสิวะ ถามได้" ผมหันไปตวาดก่อนชะงัก แม่งเอ้ย! กระโดดลงไปนอนกลางถนนให้รถชนตายเลยดีมั้ย
"เมื่อคืนเธอชิ่งฉันนะ จำได้มั้ย? " เขาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ แต่ผมกลับไม่รู้สึกชวนเคลิบเคลิ้ม มันเหมือนรอยยิ้มตัวร้ายในหนังฆาตกรมากกว่า
"เอ่อ.. น..หนูขอโทษ เมื่อคืนหนูต้องรีบกลับบ้านอะพี่ พอดีแม่หนูป่วย.." กริมม์ขอโทษนะแม่
"แม่ป่วย" แกสตันเลิกคิ้วหัวเราะหึ "อย่าแช่งแม่ตัวเองงี้สิ มันบาปนะ" หน้าอย่างเอ็งรู้จักบาปบุญด้วยเหรอ ทั้งชีวิตนี้เคยเข้าวัดรึเปล่าเหอะ
"เอ่อ..หนูขอโทษที่ชิ่งพี่นะคะ แต่พี่ยังไม่ได้ให้เงินหนูมา งั้นเอาเป็นว่าหายกันเนอะ" ผมหว่านล้อมด้วยน้ำเสียงระรื่นหู เมื่ออีกฝ่ายเผลอ กูชิ่งก่อนล่ะเว้ย!
ผมหันกลับไปเปิดประตูรถเตรียมหนี แต่จังหวะที่เปิดประตูสายตาก็ไปปะทะกับปืนที่เหน็บเอวลูกน้องแกสตันอยู่พอดี นั่งสงบ ๆ ดีกว่านะกริมม์
"ก็ได้ เรื่องนั้นถือว่าหายกัน ฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องคุยกับเธอ" แกสตันควักรูปใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะยื่นให้ผมดู
"...!" คุ้นมาก ๆ คุ้นเหมือนไอ้พี่ลีโอเวรนั่นเลย มึงหาเรื่องเดือดร้อนอะไรมาให้กูอี๊ก!!
"เธอรู้จักเขาใช่มั้ย? "
"เอ่อ..ไม่" ผมตัดพี่ตัดน้องกับมันไปแล้วครับพี่
"อย่าโกหก เพราะฉันไม่ใช่คนใจดี.."
"รู้..รู้จักค่ะ" พลิกลิ้นอย่างไวเลยกู
"แล้วเธอพอจะรู้มั้ยว่ามันอยู่ไหน"
"หนูไม่รู้หรอกค่ะ มันเพิ่งขโมยเงินหนูไป มือถือก็ไม่เอาไป หนูติดต่อมันไม่ได้เหมือนกัน...ค่ะ" ผมบอกตาปริบ ๆ
"เหรอ.." แกสตันเลิกคิ้วเหมือนใช้ความคิดก่อนจะสั่งคนขับรถ"ออกรถ! "
"หา! อ้าว แล้ว..แล้วหนูล่ะ? " แล้วกูล่ะ มึงจะพากูไปหนายยยยย
"เธอก็ต้องไปกับฉันไง"
"ไปทำไม! " ไม่ได้อยากไป ผมอยากกลับบ้าน!
"ในเมื่อเธอโกหกฉันเพื่อให้มันปลอดภัย เธอก็ชดใช้หนี้แทนมันซะ!"
"ไอ้ลีโอมันไม่ใช่แฟนกู๊! " ผมตะโกนลั่นรถ พยายามสร้างความรำคาญให้อีกฝ่ายมากที่สุด
"หุบปาก! นั่งไปเงียบๆ ก่อนที่ฉันจะตัดลิ้นเธอ!! "
หงับ! ปิดปากอัตโนมัติ
แกสตันกระชากผมลงจากรถเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งซึ่งใหญ่มากๆ มีผู้ชายใส่ชุดดำยืนอยู่เต็มไปหมด ยังกับแกงค์มาเฟียแน่ะ
แล้วไอ้บ้าแกสตันพาผมมาทำอะไรที่นี่ จับผมมาหั่นชิ้นส่วนขายเหรอ อย่านะเฮ้ย ถ้าจะขายก็ขายกูไปยกเซ็ทนี่แหละ มัวแยกชิ้นเสียเวลา
"จำไว้ว่าที่นี่เป็นรังของฉัน ถ้าขืนเธอทำอะไรไม่ถูกใจฉันล่ะก็ แม้แต่ชื่อเธอก็จะไม่ปรากฏในกรมทะเบียนราษฎร์ จำไว้!" พ่อมึงเป็นนายอำเภอรึไง มีสิทธิ์ไรมาลบชื่อชาวบ้านเขา
ผมปิดปากเงียบปล่อยให้อีกฝ่ายลากไปตามอำเภอใจ แต่ดวงตาเอ่อไปด้วยน้ำตา นี่มันเรื่องอะไรกันวะ มันเป็นความซวยอะไรของกู แง้!!
แกสตันเหวี่ยงผมลงบนเตียงในห้องห้องหนึ่ง เขาถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะคร่อมผมและตรึงแขนไว้ นี่มันไม่ใช่แล้ว
"เดี๋ยวก่อน! พี่จะทำอะไร! " ผมโวยวายทันที มึงคิดจะทำอะไรกูไอ้เวรแกสตัน!
"หึ! " อย่าหัวเราะแบบนี้กูกลัว "ผู้ชายคร่อมผู้หญิงแบบนี้ เธอคิดว่าจะทำอะไรล่ะ"
"แต่...เฮ้ย!" กำลังจะบอกออกไปว่าผมก็ตัวผู้เหมือนมัน แต่อีกฝ่ายไม่รู้ไปหงี่มาจากไหน เขาแสยะยิ้มก่อนซุกไซร้ต้นคอผมอย่างหื่นกระหายพลันกระชากเสื้อผมออก
"เห้ย! ผะ..ผะ..ผู้ชาย! " แกสตันผงะก่อนถอนร่นออกห่างตัวผมรวดเร็ว
"..." กูเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ตัวเหี้ยมาไล่กัดหำมึง
"มึง... มึง... ไอ้ลีโอส่งมึงมาใช่มั้ย แล้วมึงเป็นใคร แล้วกริมม์แฟนมันล่ะ"
"ทีละคำถามได้มั้ย พี่ลีโอไม่ได้ส่งผมมา ผมชื่อกริมม์ กริมม์ไม่ใช่แฟนพี่ลีโอ ชัดนะครับ " ผมว่าแล้วรอดูท่าทีของแกสตัน อีกฝ่ายยังคงช็อคไม่หาย
"กูไม่เชื่อ! มึงอยู่กับมันตลอดเวลา แบบนี้มึงจะไม่ใช่แฟนมันได้ไง " แล้วตอนที่มึงอยู่กับพ่อแม่มึงตลอดเวลา มึงเป็นแฟนกับพวกเขามั้ยเล่า
"ผมไม่รู้ว่าระหว่างคุณกับพี่ลีโอมีหนี้อะไรกัน แต่บอกไว้ก่อนมันไม่เกี่ยวกับผม" ผมว่าแล้วลุกจากเตียงเดินมุ่งไปยังประตู ไม่ให้กลับกูก็จะกลับละ
เปรี้ยง!!!
ไอ้แกสตัน! มันยิงประตูทะลุเลย เฉี่ยวหูกูไปนิดเดียวเอ๊งงง ไอ้เวร!
แกสตันเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ก่อนจะเอามือมาบีบแก้มผมอย่างแรง เขาจ้องนัยน์ตาผมดุดันก่อนแสยะยิ้ม
"มีบางสิ่งที่มึงควรรู้ สำหรับกูเงินคือทุกอย่าง แล้วที่นี่...ถ้ากูไม่อนุญาติ ใครก็ห้ามออกไป!"
นี่มันเข้าข่ายกักขังหน่วงเหนี่ยวนะเว้ย T^T
- Writer
