ทาสรักร้ายของนายมาเฟีย

ทั่ก ๆ ๆ ๆ  เสียงฝีเท้านับสิบดังกระทบพื้นคอนกรีตท่ามกลางความเงียบยามค่ำคืน ในเวลาเช่นนี้ที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน เหมาะแก่การจัดการปัญหาเงียบ ๆ แบบที่ผู้ก่ออาชญากรรมมักจะทำกัน ร่างผอมบางของผู้ที่ได้ชื่อว่าเหยื่อวิ่งกระหืดหอบปานว่าจะขาดใจตาย ทั้งสองขาไร้เรี่ยวแรงจะวิ่งต่อ ทว่า สมองสั่งว่า ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ห้ามหยุดเด็ดขาด 'บอสครับ ตอนนี้มันวิ่งเข้าไปในซอยแล้วครับ' "ฉันรอมันอยู่" ผู้ถูกเรียกว่าบอสตอบกลับแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นสูบอย่างใจเย็น เพียงไม่นานแมลงเม่าก็บินมาหากองไฟที่กำลังลุกโชน 'โง่เง่าจนวินาทีสุดท้าย' ริมฝีปากสีคล้ำจากนิโคตินยกยิ้มร้าย ดวงตาคมมองแมลงเม่าที่อ่อนแรงก่อนเปล่งเสียงทุ้ม "ไง" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ไม่ต้องมีคำขู่เข็ญก็ทำอีกฝ่ายเย็นสันหลังวาบ "อึก!" เขาทรุดตัวอย่างหมดแรงลงตรงหน้าชายชุดสูทนัยน์ตาดุดัน ภายใต้ใบหน้าที่หล่อเหลาใครจะรู้ว่าชายผู้นี้น่ากลัวเพียงใด "เคียว...แกคงไม่ได้ลืมอะไรไปใช่มั้ย" เขาถามพลันดีดก้นบุหรี่ทิ้งก่อนใช้ส้นรองเท้าขยี้  "...!"  "เฮ้อ~ แกลืมแบบนี้ฉันก็แย่สิ"  "ผมไม่มีหรอกเฮีย ขอผลัดไปก่อนได้มั้ยครับ" เคียวประนมมือขอความเห็นใจด้วยตัวสั่นเทิ้ม "หือ? แกใช้ความกล้าเยอะมั้ยก่อนจะพูดคำนี้ออกมา"  "ขอร้องเถอะครับ"  พลั่ก! "โทษที ฉันคิดว่าแกขอส้นตีน" ลำแข้งแข็งเตะอัดเข้าที่ปลายคางอีกฝ่ายรุนแรงจนคนโดนล้มหงาย  "อั่ก!" "ยอดหนี้แกน่ะ ต้นมันจะทบดอกแล้วนะเคียว ทางที่ดีแกรีบจ่ายฉันมาดีกว่า" เขาทรุดนั่งชันเข่าลง มือหนายื่นออกไปตรงหน้าเคียวพลางกระดิกนิ้วรอ "ผมไม่มีจริงๆ นะเฮีย ตอนนี้ลูกผมก็กำลังจะเปิดเทอม เห็นใจผมเถอะ"  เจ้าของเงินคลี่ยิ้มบางก่อนจะฟาดฝ่ามือเข้ากับใบหน้าตอบนั้นเต็มแรง  "มึงไม่มีลูก! แล้วเงินที่กู้ไปมึงก็เอาไปเล่นพนันบอล" "อะ...!" เคียวนิ่งงัน ตัวเขาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าผู้ชายคนนี้หูตาเป็นสัปปะรด   "โกหกกันแบบนี้ เท่ากับมึงดูถูกกูรู้มั้ยเคียว" "อะ...ผะ...ผม ผมขอโทษ ขอเวลาผมหน่อยนะเฮีย แล้วผมจะรีบหามาให้" เคียวก้มหน้าจนหัวแทบติดพื้น เจ้าหนี้ยืดตัวขึ้นยืนก่อนจะโยกหัวไปมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย  "แกบอกแบบนี้มากี่ครั้งแล้วนะ หนึ่ง...สอง...สาม..." เขายกยิ้มก่อนจะยื่นมือไปหาลูกน้องคนสนิท "จำได้แล้ว รอบนี้ครั้งที่สิบ"  ไม่ต้องรอให้เจ้านายเอ่ยอะไรต่อ ปืนกระบอกสีเงินแวววาวก็ถูกวางบนมือโดยลูกน้องเขาเรียบร้อย "ครั้งหน้าผมจะคืนเฮียจริง ๆ ครับ" "น่าเบื่อชิบ!" กริ๊ก! "เฮีย..." เคียวเอ่ยเสียงแผ่ว  "มึงรู้มั๊ยกูเกลียดคนแบบไหน? " "..." เคียวส่ายหัวดิก  "กูเกลียดคนที่ไม่รู้จักดิ้นรน นี่ถ้ามึงเป็นคนขยันสักหน่อยมีเหรอกูจะไม่สงสารน่ะ" เขาถอนหายใจก่อนยื่นกระบอกปืนไปข้างหน้า "กูยกหนี้ให้" "หะ?? " เคียวเงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มโดยหารู้ไม่ว่านั่นคือกลลวง  เปรี้ยง!!! คมกระสุนวิ่งทะลุกะโหลกของเคียวทันที ไม่ทันที่เขาจะได้สั่งเสียหรืออ้อนวอนอะไรต่อ ร่างผอมล้มหงายตามแรงกระสุน เลือดท่วมใบหน้าเคียวอย่างฉับพลัน ลมหายใจรวยรินหยุดลงในที่สุด "ยกหนี้ให้แต่เอาชีวิตมึงแทน" เขาเอ่ยแล้วหมุนตัวกลับขึ้นรถที่ลูกน้องเปิดประตูรออยู่ "เก็บกวาดให้เรียบร้อย"  เขาเอ่ยคำสั่งทิ้งท้ายก่อนจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้คนสนิทออกรถ  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาใช้คมกระสุนกระชากลมหายใจผู้อื่น และทุกครั้งเขาก็ไม่เคยรู้สึกผิด ถ้าจะเปรียบให้เห็นภาพชัด ๆ คนพวกนั้นก็เหมือนขายชีวิต และเขาก็เป็นผู้ซื้อชีวิตนั่นเอง โลกนี้ไม่มีที่ยืนให้คนอ่อนแอ เขาตระหนักได้ตั้งแต่หนีออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชีวิตของเขาต้องดิ้นรนจนแทบกระอักเลือด  หากไม่สู้ เราก็จะเป็นเพียงคนตัวเล็กที่ถูกสังคมนี้เอารัดเอาเปรียบและกดให้จมโคลนตมลงไปในที่สุด เพราะคิดเช่นนี้จึงทำให้ปัจจุบันชื่อเขากลายเป็นที่รู้จักทั้งวงการใต้ดินและบนดิน หมายถึงธุรกิจถูกและผิดกฏหมาย ไม่ใช่หวย เมื่อมีชื่อเสียงและเงินทอง ผู้คนต่างก็เข้าหาและต้องการทำความรู้จักเพื่อผลประโยชน์ในด้านต่าง ๆ  ทำให้บางครั้งตัวเขาก็หลงระเริงในสิ่งจอมปลอมนี้ไปชั่วขณะ กว่าจะรู้ตัวว่าทุกอย่างไม่ใช่อย่างที่ตนเชื่อมั่นก็สายไปเสียแล้ว ตอนนี้สิ่งสำคัญสำหรับเขาเหลือเพียง 'แกงค์แบล็คลิสต์' ที่เขาก่อตั้งมาเองกับมือ ส่วนเรื่องความรักนั้น ตั้งแต่โดนคนที่หวังจะให้เป็นคนสุดท้ายของชีวิตกับเพื่อนที่รักที่สุดหักหลัง หัวใจเขาก็ไม่หวั่นไหวให้ใครอีกเลย ในอีกมุมหนึ่งของคำคืนนี้ ยังมีหนึ่งชีวิตที่ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด ความสำเร็จ และสิ่งสำคัญคือทำเพื่อบุคคลอันเป็นที่รัก "ป๋าดื่มอีกหน่อยนะคะ" มือเรียวหยิบแก้วที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์เข้มข้นยื่นให้ตรงหน้าคนข้างตัว  "อื้อ เดี๋ยวป๋าก็ไม่มีแรงกันพอดีอะหนู" ชายวัยดึกหนวดเคราครึ้มกล่าวด้วยรอยยิ้มทั้งดวงตาปรือริบหรี่ ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเงินออกมาวางให้บนเรียวขาเนียน  "หือ อะไรคะป๋า" วาจาแสร้งว่าซื่อเอ่ยถามด้วยดวงตาแป๋ว แต่มือกลับสั่นระริกอยากจะคว้าไว้เก็บเสียเดี๋ยวนั้น  "ป๋าให้ เอาไว้เป็นค่าขนม"  "ขอบคุณนะคะ" เขาไหว้แทบอกแล้วฉวยแก้วขึ้นมาป้อนอีกฝ่ายหนแล้วหนเล่า  เมื่อแขกพิเศษคอพับหมดสติ เขาก็วานให้พนักงานช่วยพาตัวขึ้นไปพักยังชั้นบนของสถานบันเทิง แล้วจึงพาตัวเองเลี่ยงเข้าในห้องแต่งตัวเพื่อจะตรงกลับหอพัก "กริมม์ ลูกค้าเรียก" ขณะกำลังลงมือถอดวิก มือเรียวก็ชะงักพลันหันมาถอนหายใจฟึดฟัด "ไม่ไปแล้วได้มั้ยพี่ กริมม์อยากกลับแล้ว" "แต่คนนี้กระเป๋าหนักนะ" "อีกห้านาทีครับ" วิกผมถูกจัดระเบียบใหม่ ก่อนเขาจะก้าวฉับ ๆ ตามพนักงานไป ระหว่างทางเขาก็สวนกับญาติผู้พี่ "ยังไม่กลับอีกเหรอ" "ลูกค้าเรียกอะดิ อยากกลับจะตายแล้วเนี่ย" กริมม์บอกหน้ามุ่ย  "เอาน่า ยังไงเจอกันที่ห้องนะ"  "พี่ลีโอจะกลับห้องหรือไปไหนก่อน" คนถูกถามฉีกยิ้มก่อนจะล้วงปึกเงินขึ้นมาหอม "ต่อทุนดิวะ วันนี้ติปหนัก" "เพลา ๆ บ้างเหอะ ระวังจะเดือดร้อนเพราะการพนันเข้าสักวัน"  "รับทราบจ้าน้องรัก" ลีโอยื่นมือวางบนวิกหัวน้องชายก่อนขยี้เบา ๆ "เจอกัน" "พี่พาไปหาหมอผีเอามั้ย" พนักงานคนเดิมถามกริมม์ระหว่างเดินไปส่งยังโต๊ะลูกค้า "ไปทำไมอะพี่" กริมม์ถามด้วยคิ้วขมวด  "หมายถึงพาไอ้ลีโอไปน่ะ ผีพนันกินสมองหมดแล้วมั้ง" "คงยากอะพี่ กริมม์ทั้งด่าทั้งห้ามก็ไม่เคยจะเข้าสมอง" เด็กหนุ่มส่ายหัวระอาก่อนจะเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าลูกค้าคนใหม่ "สวัสดีค่ะเสี่ย"  "อื้อ นั่งสิ" กริมม์นั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะชงเครื่องดื่มให้ ฝ่ามือสากคอยลูบไล้เนื้อตัวขาวหนุบหนับ สร้างความรำคาญให้เจ้าของร่างเหลือเกิน แต่จำต้องฝืนใจอดทน อาชีพอย่างเขามันเป็นเรื่องปกติที่ต้องเจออะไรแบบนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  "นั่งนิ่ง ๆ สิคะเสี่ย" เขาปรามเบา ๆ แต่อีกฝ่ายแสร้งหูทวนลมก่อนซบหน้าลงกับซอกคอบาง  กริมม์นึกอยากจะลุกพรวดเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ทว่า ทั้งรายได้และชื่อเสียงร้านมันค้ำคอ ใครว่างานแบบนี้มันสบายกัน วัน ๆ ต้องเจอผู้คนร้อยพ่อพันแม่ ถ้าวันไหนเจอลูกค้าดีก็คือกำไร แต่ถ้าซวยไปเจอลูกค้าที่คิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าแทบอยากลาออกไปกินยาแก้ไมเกรน "ไปต่อกับเสี่ยมั้ยหนู?"  "พรุ่งนี้หนูมีเรียนค่ะเสี่ย"  "เดี๋ยวเสี่ยไปส่งแต่เช้าเลย" ชายผู้นั้นยื่นปึกเงินไปตรงหน้ากริมม์หมายจะล่อให้ตกหลุมพราง  "ไปไม่ได้จริง ๆ ค่ะเสี่ย" "ไม่อยากได้เงินเหรอ" "ถ้าจะให้หนูแลกการเรียนกับเงินของเสี่ยหนูไม่เอาก็ได้ค่ะ" กริมม์คลี่ยิ้มบางอย่างมีจริต อีกฝ่ายเลิกคิ้วก่อนหัวเราะร่า "โอเค ๆ เสี่ยยอมแพ้ ตั้งใจเรียนนะ" เขายื่นเงินปึกนั้นให้เด็กหนุ่มก่อนจะหอมตรงกระหม่อมเบา ๆ  กริมม์หอมปึกเงินชื่นอกชื่นใจ อยากให้พรุ่งนี้มาถึงไว ๆ จะได้รีบโอนเงินให้แม่ แค่นึกใบหน้าแม่ที่ยิ้มเมื่อเห็นจำนวนเงินโอนเข้าเด็กหนุ่มก็มีความสุขหนักหนา