ฝ่ายกริมม์เมื่อผละจากห้องพักของแกสตันก็ยังคงหันกลับไปมองอีกครั้ง
“ไม่ออกมาตามผมเหรอ” หยดน้ำสีใสเริ่มไหลอาบแก้ม กริมม์รีบปาดมันออกแล้วยืนรอ “รั้งผมไว้หน่อยสิ”
มันเพ้อเจ้อสิ้นดีใช่มั้ยล่ะ เขาเลือกจะออกมาจากอีกฝ่ายเอง แต่ตอนนี้กลับอยากให้เขารั้งไว้เสียอย่างนั้น เป็นใครก็คงไม่เข้าใจการกระทำแสนงี่เง่านี้หรอก
จนแล้วจนรอด ประตูรีสอร์ทก็ไม่ถูกเปิดออก กริมม์จึงตัดสินใจเดินจากที่ตรงนั้นพร้อมน้ำตาพรั่งพรูออกมาตลอดทาง ท่ามกลางสายตาตั้งคำถามของผู้คนรอบหาด
บอกตามตรงว่า กริมม์ไม่อายใครทั้งนั้น เมื่อภายในหัวใจมันเจ็บจวนเจียนกระอักเลือด ก็ไม่จำเป็นต้องแสร้งเข้มแข็ง
“มึงไปไหนมาวะ โทรหาก็ไม่รับ” อั้มบ่นตั้งแต่เห็นร่างกริมม์อยู่ไกลลิบ แต่เมื่อเพื่อนตัวดีเดินมาถึง สีหน้าคนบ่นก็เปลี่ยนไป “เชี่ย!ใครทำอะไรมึง”
กริมม์ไม่ตอบคำถามแต่โผเข้ากอดเพื่อนสนิทแทน ก่อนปล่อยสะอื้นตัวโยน
“ไอ้กริมม์มาแล้วเหรอวะ” บอยหิ้วก
