ทาสรักร้ายของนายมาเฟีย

Ep.9 เด็กเวร

"ของมีตำหนิขายไม่ได้ราคาหรอก แต่ถ้าขายให้กู...ยินดีช่วยซื้อนะ " แกสตันแสยะยิ้มพลางลูบไรผมตรงหน้าผากที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของผม ผมปัดมือนั้นออกก่อนเค้นเสียงต่ำ

"คุณไม่รู้เหรอ คนมีประสบการณ์จะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ"

"หึ! เอาเลย ถ้ามึงกับไอ้นั่นไม่กลัวลูกปืน "

"ไอ้เหี้ย " ผมด่าไม่ออกเสียงแล้วจ้องแกสตันไม่วางตา ในสมองไร้ความกลัวโดยสิ้นเชิง แต่อีกฝ่ายคงถึงจุดระเบิด เขากระชากแขนผมลุกขึ้นทั้งแผดเสียงกร้าว

"กูยังเหี้ยได้อีกเยอะ มานี่! "

"แกสตัน! ผมเจ็บ! " เจ็บทั้งแผลเก่าทั้งแผลใหม่ แต่ร้องโวยวายไปแกสตันก็ไม่ใส่ใจ เขาลากผมลงจากเตียงแล้วเหวี่ยงร่างลงในอ่างอาบน้ำอย่างแรง "โอ๊ย!" ไอ้เวรนี่ เกิดกระดูกสันหลังกูเสียหายใครจะเลี้ยงกู

"อย่าปากดีให้มันมาก ความอดทนกูมีจำกัด! "

"ฆ่าผมทิ้งเลยดีมั้ย ง่ายดี! " แกสตันเงียบพลันหายใจเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

"กูไม่ฆ่ามึงหรอกกริมม์ มึงเป็นเมียกูทั้งคน" เขาทรุดเข่าลงข้างอ่างอาบน้ำแล้วยื่นมือมาลูบหน้าก่อนจะตบเบา ๆ ที่แก้ม ผมไม่เจ็บตัวหรอก แต่มันโคตรเจ็บใจ ทำไมต้องมาเดือดร้อนในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อด้วย ถ้าไม่เพราะสงสารป้าอรผมไม่ยอมแบบนี้แน่

"รีบ ๆ เอาผมเถอะ จะได้หมดหนี้กันซักที"

"มึงคิดว่าหนี้มึงตอนนี้เหลือเท่าไหร่กันน่ะ หือ? "

"ก็พี่ลีโอเขากู้คุณไปห้าหมื่นไม่ใช่เหรอ ก็เท่ากับว่าหนี้ผมเหลือสี่หมื่นไง" จำได้นะเว้ย วันนั้นที่อ่านสัญญากู้ของพี่ลีโอก็เห็นอยู่

"เหอะ! นี่อ่านสัญญาไม่ครบสินะ" ชิบหายละ " มันกู้กูไปห้าหมื่นก็จริง แต่รวม ๆ ค่าเสียหาย ค่าติดตาม ทวงถาม แล้วก็ค่าที่มันหนีหายไปอีก เป็นแสน!"

"ห้ะ! แล้วทำไมคุณไม่บอกผมก่อนอะ! " หน้าผมเจื่อนทันที ทำไมมึงสะเพร่าแบบนี้วะกริมม์ อย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะได้ออกไปจากที่นี่วะ

"บอกก่อนแล้วมึงจะยอมให้กูตั้มเหรอ? "

"เลว! "

"ขอบคุณครับเมีย" แกสตันยิ้มแป้นทั้งยักคิ้วยียวน โธ่เว้ย! เจ็บใจ อ๊ากกกกกกกกกก

ก๊อก ๆ ๆ

"ขออนุญาตครับ คุณซินมาหาครับบอส" ทั้งแกสตันและผมชะงัก ก่อนเขาจะเป็นฝ่ายเดินออกไปเปิดประตูให้พี่โทมิเข้ามา

"หล่อนมาทำไม แล้วใครให้เข้ามา"

"คุณซินบอกมีเรื่องต้องเคลียร์กับบอสครับ ไอ้พงษ์มันห้ามแล้วแต่เธอก็ดึงดันจะเข้ามาหาบอสให้ได้ครับ" พี่โทมิโน้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเหลือบมองผมที่นั่งดูพวกเขาคุยกันอยู่หน้าห้องน้ำ แล้วทำไมพวกมึงไม่ไปคุยกันตรงอื่น

"ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดแบบนี้วะ! " แกสตันสบถก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"ยังโอเคอยู่มั้ย? " พี่โทมิเดินเข้ามาหาผมที่อ่าง นึกว่าตามตูดแกสตันไปแล้วซะอีก

"พี่ว่าผมควรโอเครึเปล่า? " ไม่ได้จะกวนตีนนะ แต่คิดงี้จริงๆ

"มีอะไรก็ระบายกับพี่ได้นะ" พี่โทมิลูบหัวผมเบา ๆ เท่านั้นล่ะ บ่อน้ำตาแตกทันที

"ฮึก... ผมทำอะไรให้เขานักหนาเหรอพี่โทมิ แค่ให้ผมทำงานใช้หนี้ก็พอแล้วนี่ ทำไมต้องทำแบบนี้กับผมด้วย ผมไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเขานะ ผมก็มีหัวใจ มีความรู้สึก ฮืออ..."

"พี่คงพูดอะไรไม่ได้มากนะ แต่พี่อยากให้เราอดทน" พี่โทมินั่งลงข้างๆ อ่าง แล้วกอดผมไว้พลางลูบหัว

จะให้ผมอดทนกับอะไรกัน อดทนกับความบ้าของเจ้านายพี่น่ะเหรอ โคตรจะยากเลยแม่งเอ๊ย!

Gastun

"เธอมาทำไม บอกแล้วใช่มั้ย ถ้ายังมาวุ่นวายจะให้ลูกน้องฉันจัดการ! " ผมตะคอกลั่นเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวที่เคยคุ้น เธอหันมาหาผมน้ำตารื้นแล้ววิ่งรี่เข้ามากอดผมแนบแน่น

"แกสตัน... ซินคิดถึงคุณ" ผมแกะมือหล่อนออกก่อนจะมองด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"คิดถึงฉันหรือเงินฉัน ทำไมล่ะ ฝ่ายนั้นให้เธอไม่มากพอเหรอ " ผมถามพลางกระตุกยิ้มหยัน ทำไมเธอถึงคิดว่าคนอย่างผมจะยอมเชื่อคำพูดลม ๆ แล้วปล่อยให้เธอหลอกซ้ำสอง คนโง่ ๆ แบบนั้นมันตายไปนานแล้ว

"ซินคิดถึงคุณจริง ๆ แกสตัน...ซินท้อง! " มามุขนี้เลยเหรอ ถือว่ามีพัฒนาการใช้ได้

"ท้องกับใคร? กับฉันเหรอ? " ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ซินเช็ดน้ำตาพร้อมกับพยักหน้า "ให้ตายเหอะ! เธอคิดว่าฉันจะโง่เชื่อเธออีกงั้นเหรอ คิดง่ายไปมั้ย? "

"ซินไม่ได้โกหกคุณนะ ซินท้องได้สองเดือนกว่าแล้ว ตอนนั้นเรายังมีอะไรกันอยู่เลยนะแกสตัน" แย่ละ จริงอย่างที่ซินว่า ทั้งผมและเธอแม้จะเลิกกันไปเป็นปีแต่ก็ยังวนมาทำเรื่องแบบนั้นอยู่เรื่อย ๆ โดยสำหรับผมแล้วมันไม่มีความรักมาเกี่ยวข้องสักนิด

"งั้นฉันจะรับผิดชอบลูกในท้องให้เธอเอง แต่ฉันเอาแค่เด็กนะ" ผมย้ำอีกรอบเพราะกลัวเธอจะหลงดีใจจนลืมตัว

"แล้วซินล่ะคะ คุณจะเอาซินไว้ไหน ลูกเราต้องมีแม่นะแกสตัน"

"แม่แบบเธอ...? ฉันยอมให้ลูกกำพร้าดีกว่า! " ผมว่าแล้วหมุนตัวหันหลังให้พลันเดินขึ้นบันได แต่ฉับพลันแขนกำยำก็ถูกอีกฝ่ายรั้งไว้ก่อนเอ่ยคำเว้าวอน

"เดี๋ยวก่อน! ซินยอมค่ะ แต่ขอซินมาอยู่กับคุณที่นี่ได้มั้ย แล้วพอคลอดซินก็จะเอาลูกให้คุณ"

"เธอจะเอาเท่าไหร่? "

"คะ? "

"ฉันจะให้เท่าที่เธอต้องการ ขอแค่หลังจากยกลูกให้ฉันแล้วเธอไม่มายุ่งวุ่นวายกับพวกเราก็พอ"

"นี่คุณ เกลียดซินขนาดนั้นเลยเหรอ" พูดไปซินก็ร้องไป หึ! มารยาชิบหาย

"เป็นเมียกูแต่เสือกไปเอากับคนอื่นนี่กูสมควรเกลียดมั้ย!! " ผมตะคอกดังลั่น ซินหยุดร้องไห้เงยหน้ามองผมหน้าซีดเผือด

"ซิน...ซินขอโทษ ซินขอโอกาส..."

"ไม่ต้องพูดมาก เก็บของมาอยู่นี่..."

"คุณยอมให้โอกาสซินแล้วเหรอคะ" เธอฉีกยิ้มกว้าง แต่เมื่อผมต่อประโยคที่ถูกขัดไปก่อนหน้าจบ ซินก็นิ่งเงียบด้วยดวงตาสั่นไหว

"ฉันยังพูดไม่จบ เก็บของมาอยู่นี่ พอลูกคลอดเธอก็ไสหัวไป! " ผมสะบัดแขนออกจากฝ่ามือเรียวแล้วเดินกลับเข้าห้องกริมม์ แต่เมื่อมาถึงภาพตรงหน้าก็ทำผมหน้าขึ้นสี "ทำอะไรกัน!? " ทั้งคู่ผละออกจากกันทันที

"ผม..." โทมิลุกพรวดขึ้นยืนหันมาหาผมพยายามอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยทีท่าอึกอัก

"อย่าแม้แต่จะคิดนะโทมิ แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง" ผมกดเสียงต่ำ ถ้าไม่เพราะมันรับใช้ผมมานานผมไม่ปล่อยผ่านไปแน่

"ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนะครับบอส"

"พี่โทมิไม่ต้องอธิบายหรอกครับ ใครอยากคิดอะไรก็ปล่อยเขา คนต่ำๆ ก็ชอบคิดอะไรต่ำๆ " ผมเหลือบมองใบหน้าหวานของเด็กปากดีก่อนสบถออกมา

"ไอ้! " เด็กเวร! เพราะกลัวหนี้จะหมดไวผมจึงพยายามควบคุมอารมณ์ให้นิ่งที่สุด

"เอ่อ..." โทมิเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนจะก้มลงไปรวดเร็วเพราะเจอสายตากร้าวจากบอสไป

"แกสตันคะ..." ทุกคนต่างหันไปมองเสียงปริศนาที่เรียกหาผม มันเป็นอะไรนักหนาวะวันนี้

"จะตามมาทำไมอีก ที่พูดไปยังไม่รู้เรื่องอีกรึไง! "

"ซินแค่จะมาถามว่าจะให้เข้าอยู่วันไหนน่ะค่ะ" เธอถามเสียงแผ่วก่อนค่อย ๆ เดินมาหาผมที่ยืนจ้องหน้ากริมม์อยู่ สายตาเธอมองอีกฝ่ายไม่วางตา

"อยากมาวันไหนก็มา แล้วแต่เธอ "

"ค่ะ...แล้วเด็กผู้ชายคนนั้น? "

"ไม่ต้องอยากรู้ทุกเรื่อง"

"ค่ะ งั้นซินขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะคะ" ซินเอ่ยเสียงอ้อมแอ้มก่อนจะเดินคอตกกลับไป ผมถอนหายใจก่อนหันมาแผลงฤทธิ์กับทั้งคู่ต่อ

"โทมิ! แกออกไปได้แล้ว ฉันจะเคลียร์กับหมอนี่ต่อ"

"ครับ" โทมิโค้งให้ผมก่อนทำท่าจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่จู่ ๆ เด็กนั่นก็ฉุดมือลูกน้องคนสนิทไว้พร้อมส่งสายตาเว้าวอน กล้ามากนะกริมม์ ต่อหน้าต่อตากูเลยนะ

"โทมิมันคนของกู มึงลืมรึไง? "

"T^T"

โทมิแค่ยิ้มแล้วตบหลังมือเล็กเบา ๆ ก่อนออกไป ผมมองการกระทำของทั้งคู่ด้วยแววตาขุ่นเคือง ขากรรไกรขบบดกันแน่น ได้แต่สะกดจิตตัวเองให้ใจเย็น ๆ

"อ่อยจริงนะมึง " ผมสอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายช้า ๆ กริมม์ตวัดสายตากร้าวขึ้นมาผมอย่างท้าทาย

"ผมเปล่า"

"กูเห็นอยู่! "

"คิดงั้นก็เรื่องของคุณ! " ไม่เถียงต่อแล้วเหรอ หมดสนุกเลยแฮะ

"หึ! แล้วจะแช่อีกนานมั้ย น้ำในอ่างเปลี่ยนสีหมดละ" เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบผมก็หาเรื่องมาว่าต่อ เด็กปากเก่งจิ๊ปากแล้วออกคำสั่ง

"คุณก็ออกไปก่อนสิ ผมจะได้ลุก"

"อายกูเหรอ ทีบนเตียงกูไม่เห็นมึงอายเลย" บ้าจริง กะจะพูดให้อีกฝ่ายหน้าแดงแต่กลายเป็นผมที่ใบหูร้อนผ่าวซะเอง

"ที่ผมทำเพราะอยากปลดหนี้คุณไว ๆ ต่างหาก"

แอบจุกจังวะ ทำไมพูดตรงขนาดนี้เล่าไอ้เด็กนี่ แต่ก็สมน้ำสมเนื้อกับผมดี ยิ่งรู้จักยิ่งถูกใจ

"นี่! ถ้าหมดหนี้แล้วมึงจะไปจากกูทันทีใช่มั้ย? " ผมเปลี่ยนน้ำเสียงและสีหน้าให้ดูจริงจังเพื่อให้ได้คำตอบที่จริงจังกลับมา

"ก็งั้นสิ ผมจะอยู่ทำไม " จริงจังพอมั้ยมึง

"ถ้ากูขอให้มึงอยู่ล่ะ กูให้มึงอยู่สุขสบาย มีกินมีใช้ มีเงินเดือนให้แม่ทุกเดือนด้วย มึงสนมั้ย? " ข้อเสนอนี้ไม่เคยให้ใครเลยนะกริมม์ มึงจะไม่สนจริง ๆ เหรอ อีกฝ่ายเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับผมด้วยคำถาม

"พูดอะไรของคุณ? "

"กูพูดจริงนะ "

"คุณมีแฟนแล้ว"

"เฮ้อ...สารพัดจะอ้าง" ผมพึมพำแล้วเดินออกจากห้องนั้นทันที ต้องทำยังไงถึงจะยอมผมโดยไม่มีหนี้มาเกี่ยวข้องกันนะ

เฮ้ยแกสตัน! มึงคิดจะแย่งแฟนลูกหนี้ตัวเองเหรอวะ มึงไม่ชอบให้ใครทำก็อย่าทำกับคนอื่นสิ

แต่ว่า ถ้าลีโอมันรักกริมม์ มันจะปล่อยให้แฟนมันตกระกำลำบากแบบนี้เหรอ เราก็แค่เสนอตัวดูแลต่ออย่างดีเอง ไม่ได้แย่งซะหน่อย