Ep.5 บุญถัง
1444 Words
ก๊อกๆๆ
"ครับ" ผมละจากโทรศัพท์แล้วเดินไปเปิดประตู
"ที่นี่มีกฏว่าห้ามล็อคประตู" ว่าละ ซื้อหวยทำไมไม่ถูกงี้บ้างวะ
"อ๋อ..ครับ" ผมรับคำแล้วปิดประตู แต่แกสตันก็ใช้ต้นแขนดันไว้
"จะรีบไล่กูไปไหน? "
"ผมง่วงแล้ว อยากนอนมาก ๆ เข้าใจนะครับ"
"นี่มึงจะนอนทั้งชุดเดิมนี่น่ะเหรอ มันแห้งดีแล้วเหรอ แล้วกางเกงในล่ะ มึงเอาที่ไหนเปลี่ยน? " มึงก็จะถามเจาะลึกอะไรขนาดนั่นเล่า
"ก็แห้งแล้วครับ" ผมพูดจบแกสตันก็เอื้อมมือมาจับเสื้อผม
"แบบนี้บ้านมึงเรียกว่าแห้งเหรอ? เอานี่ไป" แกสตันโยนชุดให้ผม ตามด้วยกางเกงในอีกสามสี่ตัว "ไม่ต้องห่วง นี่กางเกงในใหม่ กูซื้อมายังไม่เคยใส่เลย"
"ขะ..ขอบคุณครับ" อันที่จริงหมอนี่ก็เป็นคนใจดีอยู่เหมือนกันนะ
"ทั้งหมดนั่นกูคิดสองร้อย"
"งั้นเอาคืนไปเลย! " ผมทำท่าโยนเสื้อผ้านั่นคืนจริงๆ เพิ่งชมในใจไปแหม็บ ๆ คนบ้าอะไรจะงกได้บ้าเลือดขนาดนี้วะ
"โอ๋ๆ ล้อเล่นน่าไอ้เด็กน้อย" แกสตันโยกหัวผมเล่น กูเพิ่งรู้ว่าเราสนิทกัน
"ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันครับ"
Trrr
"ใครโทรหามึง ไอ้ลีโอเหรอ? " แกสตันรีบวิ่งไปตะครุบโทรศัพท์ผมที่อยู่บนเตียงทันที มารยาทนิดนึงมั้ยครับ
"ไอ้บ้านั่นมันไม่โทรมาหรอก คุณก็ดูชื่อสิครับ" ผมบอกก่อนจะตั้งผ้าไว้บนที่นอนและนั่งลงข้างๆ แกสตัน
"พิมพ์ไว้ว่าแม่.."
"อ๋อ..แม่ผมเอง ขอโทรศัพท์คืนด้วยครับ" แกสตันทำท่ายึกยักไม่ยอมให้ก่อนจะกดรับสายหน้าตาเฉย
'ฮัลโหลวววววว' แกสตันเสือกเสร่อเปิดลำโพลงด้วย เสียงแม่เลยดังเข้าโสตหูมันเต็มๆ สม!
"นี่แม่กริมม์เหรอครับ? " นี่เขาเป็นคนขี้ระแวงหรือวิตกจริตกันแน่วะ ขนาดนี้แล้วยังไม่เชื่ออีก
'จ้า นี่ใคร แล้วกริมม์สุดหล่อของพี่ล่ะจ้ะ' ปูนนี้ยังกล้าเรียกตัวเองว่าพี่อีกเหรอแม่ แกสตันหันมาทำหน้าปุเลี่ยนใส่ผมก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้แต่โดยดี แล้วจ้องหน้าผมเขม็ง
เอาซะกูไม่กล้าปิดลำโพงเลยเนี่ย
"ผมอยู่นี่ครับแม่" ผมตัดสินใจคุยทั้งแบบนั้น เพราะยังไงก็ไม่มีความลับอะไรอยู่แล้ว
'อ้าว! แล้วตะกี้ใครรับสาย'
"คนแถวนี้แหละแม่ อย่าสนใจเลย" แกสตันหันมามะเหงกผมหนึ่งที "แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ?" ผมถามแม่พลางลูบหัวป้อย ๆ
'อ๋อ..แม่จะบอกว่าเดือนนี้ไม่ต้องส่งเงินมาให้นะ แม่รู้ว่าลูกมีค่าใช้จ่ายเยอะ'
"ถ้าผมไม่ส่งแล้วแม่จะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ผมหาเงินเก่งอยู่แล้ว" ถ้าไม่ต้องมาซวยเพราะไอ้บ้าลีโอ ป่านนี้ผมได้เงินเป็นฟ่อน ๆ ละ
'บอกว่าไม่เอาก็ไม่เอาไง เดือนนี้พ่อส่งเงินมาให้แม่ กริมม์..'
"แม่ไปเอาเงินเขามาทำไม เอาคืนเขาไปเลยนะ"
'ก็...พ่อบอกอยากชดใช้ที่เคยทำผิดกับแม่กับกริมม์ไง'
"คืนเขาไปเลยนะ ถ้าผมรู้ว่าแม่เอาเงินเขาใช้อีกผมจะไม่คุยกับแม่แล้ว แค่นี้นะครับ รักแม่นะ" ผมตัดสายแม่แต่เพียงเท่านั้น คุยมากเดี๋ยวก็รื้อฟื้นเรื่องบุญคุณของพ่อบังเกิดเกล้าอีก ผมเบื่อ!
"มึงเกลียดพ่อตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ก็ได้ยินแล้วนี่ ยังจะถามหาพระแสงอะไร
"ก็..ประมาณนั้นแหละครับ" ผมแค่นยิ้มพลันถอนหายใจ
"เล่าให้กูฟังได้มั้ย? "
"ก่อนเล่าผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ยครับ"
"ว่ามา ตอบได้ก็จะตอบ"
"คุณทำยังไงถึงได้รวยขนาดนี้อะ ผมจะเอาไว้เป็นแนวทาง"
"หืม" แกสตันหันมามองผมพลางเลิกคิ้ว ทำไมอะ คำถามผมมันตลกมากเลยเหรอ
"ครับ?"
"กูมีได้ทุกวันนี้เพราะ...กูฆ่าหั่นศพนายใหญ่แล้วตั้งตัวเองเป็นบอสแทนไงล่ะ"
"...!" ผมเบิกตากว้าง พูดจริงพูดเล่นอะ กริมม์กลัวนะ
"ฮ่า ๆ ๆ หน้ามึงโคตรตลก"
"เอ้า! พูดเล่นเหรอเนี่ย ผมตกใจหมด"
"ชีวิตกูไม่ได้สวยหรูหรอก กูมีเพราะกูสู้เว้ย สู้กับโชคชะตาและคนที่กดขี่ กูน่ะ ไม่ได้เริ่มจากศูนย์แต่เริ่มจากติดลบเลยต่างหาก" เขาเหล่มองหน้าผมแว็บหนึ่งก่อนจะพูดต่อ "กู...เป็นเด็กกำพร้า"
"คุณเก่งมากเลยครับ" ผมตบมือชื่นชมเขาด้วยใจจริง มันจะมีเด็กกำพร้าสักกี่คนที่สู้ชีวิตจนมีได้ขนาดนี้ "คุณพอจะสอนแนวทางให้ผมได้มั้ยครับ" ผมฉีกยิ้มพลางนวดต้นแขนอีกฝ่ายประจบประแจง
"ถ้าอยากรวยแบบกูมีอยู่วิธีหนึ่ง" เอาแล้ว ๆ เตรียมจำเตรียมจดเลยนะทุกคน เส้นทางสู่ความรวยของแกสตัน
"ครับ?" ตื่นเต้นอะ
"เป็นเมียกู"
"...!" ไอ้นี่นิ ถ้าไม่เกรงใจลูกปืนจะทุบให้หัวแบะ เล่นไม่เข้าท่า
แกสตันมองหน้าที่นิ่งชะงักไปพักใหญ่เขาก็ระบิดหัวเราะออกมา "ถ้าเล่าอะไรให้ฟังมึงห้ามขำนะ"
"ครับ" ผมชูสามนิ้วยืนยัน คราวนี้ล่ะของจริง หนทางรวยของแกสตัน
"ตอนเด็กกูไม่ได้ชื่อแกสตันหรอก ครูในสถานสงเคราะห์เด็กเขาเก็บกูได้จากถังขยะ กูไม่มีเอกสารหรืออะไรติดตัวเลย เขาเลยตั้งชื่อกูว่า...บุญถัง"
"ฮะ..! " ผมเกือบหลุดขำ ดีนะปิดปากทัน คนบ้าอะไรตั้งชื่อเด็กว่าบุญถัง ชื่อหมาชื่อแมวเยอะแยะ สิ้นคิดจริงๆ
"กูเกลียดชื่อกูชิบหาย" ผมยังเกลียดแทนเลย "ก็เลยเปลี่ยนตอนกูอายุได้สิบขวบ ชื่อแม่งก็ไม่มีความหมายอะไรพิเศษหรอก กูแค่ไม่รู้จะเปลี่ยนชื่อเป็นอะไรดี เล่าจบแล้ว ถึงตามึงละ" เนี่ย พอให้เล่าก็เล่าซะยาว เราไม่ค่อยได้คุยกับใครเขาอะดิ
"เรื่องมันตั้งแต่ผมยังเด็ก ตอนนั้นผมก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรหรอก เพิ่งมารู้ว่าจริง ๆ พ่อผม...มีเมียน้อย เขาเลือกคนอื่นแทนครอบครัว แต่แม่ผมน่ะ เก่งมากเลยนะ เลี้ยงผมมาด้วยตัวคนเดียว ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยให้ผมได้ยินเลย พอโตมาผมเลยอยากตอบแทนเขาบ้าง" ผมบอกก่อนระบายยิ้ม ครอบครัวที่มีแค่ผมกับแม่มันมีความสุขกว่าตอนมีพ่ออยู่ซะอีก
"ชีวิตมึงก็...ไม่ดีเท่าไหร่เลยเนาะ เอางี้มั้ย? ถ้ามึงลากตัวไอ้ลีโอมาได้กูจะให้มึงทำงานที่บ่อนอยู่ยาว ๆ ไปเลย ไม่ต้องใช้หนี้กูด้วย"
นี่กูพูดขนาดนี้มึงยังไม่มีความสงสารกูแม้แต่นิดเลยเหรอ กูคงหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่ามึงจะยกหนี้ให้กูสินะ ไอ้ขี้งก!
"เป็นอย่างนี้แล้วคุณยังไม่เห็นใจผมอีกเหรอ ผมไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยอะ ปล่อยผมไปเต๊อะ " ผมลงทุนลงไปนั่งกอดเข่าแกสตัน เห็นใจกริมม์เถอะแกสตันT-T
"กูเห็นใจมึงมาก ๆ เลยนะ แต่เรื่องเงินสำหรับกูมันเรื่องใหญ่ว่ะ" ดับวูบเหมือนมีคนปิดสวิตซ์ไฟ "มึงอยากหมดหนี้ไว ๆ ใช่มะ? "
"ครับ! " ผมพยักหน้าหงึก ๆ แกสตันก้มลงเล็กน้อยพร้อมกระดิกนิ้วให้ผมเอียงหูฟังเขา
"มาเป็นเมียกูสิ! "
"คุณว่าอะไรนะ สงสัยเพราะน้ำเข้าหูแน่ ๆ หูผมดับไปแล้วเนี่ย" แกล้งหนวกซะเลย
แกสตันกระตุกยิ้มก่อนวางมือบนกระหม่อมผมด้วยแรงนิดหน่อย
"มาเป็นเมียกู แล้วกูจะยกหนี้ให้ "
"...?" แกล้งหนวกเสร็จก็แกล้งเอ๋อใส่แม่ง
"ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องกดดัน กูให้เวลามึงไปคิดก่อน อีกสามวันกูจะมาเอาคำตอบ ฝันดี! " เขาผุดลุกขึ้นก่อนชะงักเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ "ลืมกู๊ดไนท์คิส"
แกสตันโน้มตัวลงมาเชยคางผมขึ้นก่อนประทับริมฝีปากลงมาแผ่วเบา
"กูไปล่ะ" เขายิ้มตาหยีแล้วเดินออกจากห้องไป
ส่วนผม...ให้ตาย! ผมถูปลายนิ้วกับปากตัวเองไปมาอย่างคนเหม่อลอย ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยในชีวิตนี้
"ริมฝีปากผู้ชายมันดีขนาดนี้เลยเหรอวะ"
- Writer
