อย่างน้อยในความโชคร้ายก็ยังมีเทวดาหน้าตาหล่อ ๆ มาช่วยผมไว้
ไม่จำเป็นต้องรอคำว่าอนุญาต ผมเปิดประตูแล้วเสือกตัวเข้ารถเขาทันที
"พี่ฟอร์ดมาทำอะไรแถวนี้ครับ"
"เพิ่งออกจากผับไอ้แกสตันมา เห็นลูกหมายืนโบกรถนานละ ก็เลยมารับ" พี่ฟอร์ดบอกพลันยิ้มตาหยีน่าหยิกแก้ม
"เกลียดเขาแล้วยังมานั่งผับเขาอีกเหรอพี่ แปลกคน"
"พี่มาหาบางคนต่างหาก ตอนแรกถามกับเด็กเสริ์ฟแล้วเขาบอกว่ากริมม์ไม่มาพี่ก็กะว่าจะกลับ ดีนะที่เพื่อนพี่มันเคี่ยวให้อยู่ต่อ ได้เจอสมใจเลย"
"แล้วหูเป็นไงบ้างครับ" ผมถามขึ้นเพราะหันไปเห็นพลาสเตอร์เล็ก ๆ แปะอยู่
"ไม่เป็นไรหรอก ดีนะมันตั้งใจยิง ไม่งั้นหูขาด"
"อ้าว! นั่นเขาไม่ได้ยิงพลาดเหรอครับ"
"อย่างมันไม่มีทางยิงพลาดหรอก ไม่ว่าระยะไหน"
"จริงด้วย ลืมไปว่าเขาเป็นมาเฟีย"
"แล้วตกลงบอกพี่ได้ยังว่าจะไปไหน ไม่บอกว่าไปไหนพี่พาไปคอนโดนะ" พี่ฟอร์ดบอกทีเล่นทีจริง
"งั้นก็ไปคอนโดพี่แหละครับ ...ผมพูดจ
