Ep.7 ไม่ใช่คนใจดี

1775 Words

ตุบ! ผมตัดสินใจเปิดประตูรถแล้วกระโดดลง โชคดีที่ไม่มีรถตามหลังมาผมจึงไม่โดนเหยียบซ้ำ แต่ยังไงก็ได้แผลอยู่ดี เนื้อตัวผมแสบแปลบไปทั่ว ถึงอย่างนั้นผมก็อดทนและยันตัวลุกก่อนจะวิ่งขึ้นฟุตบาธไป มาถึงขั้นนี้แล้วก็คงต้องหนี จะให้กลับไปอยู่ในคุกนั่นอีกก็ไม่เอาด้วยหรอก จะโดนมันฆ่าทิ้งวันไหนก็ไม่รู้ ไปตายเอาดาบหน้าเหอะ "ไอ้กริมม์!!" "เฮือก!" ไอ้เหี้ย! แม่งยอมทิ้งรถมาตามกูเลยเหรอมึ้งงง "หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กเหี้ย! " เสียงแกสตันชัดมาก ผมไม่กล้าหันไปดูว่ามันใกล้ตัวแค่ไหนแล้ว เจ็บแผลก็เจ็บ ทนอีกนิดเหอะ ถึงสถานีตำรวจค่อยว่ากัน "กูจับได้เมื่อไหร่มึงตาย!" ชัดเกินไปแล้วโว้ยยยยย ให้เดามันคงทิ้งห่างผมไม่กี่ก้าวแน่ ๆ แล้วดูเหอะน้ำใจคนไทย มีแต่คนหันมองแล้วซุบซิบกัน ไม่มีใครคิดจะช่วยผมซักคน สถานีตำรวจอีกไกลมั้ยเนี่ย ตูจะไม่ไหวละเฟ้ย! "...!" นั่นไง ตำรวจจราจร สวรรค์โปรด ผมกำลังจะเปล่งเสียงขอความช่วยเหลือแล้ว แต่... หมับ! "กล้าดีนะมึง" เขากระชากคอเสื้อผมไว้แล้วปิดปากทันควัน "อ่อยอู้! " ผมพยายามแหกปากดีดดิ้นให้เสียงดังที่สุด เผื่อพี่ตำรวจจะได้ยิน แต่นั่นแหละ มันเพ้อเจ้อสิ้นดี แกสตันลากผมเดินกลับไปทางเดิม พร้อมขู่ผมว่าถ้าผมมีเสียงอีกเขาจะขังผมไว้ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันจริง ๆ ถามว่ากลัวมั้ย ตอบเลยว่ามาก! "เข้าไป! อย่าเสือกมีลูกเล่นอีกนะมึง กูไม่ใช่คนใจดี" แกสตันจับผมยัดเข้าในรถและชี้หน้าคาดโทษผมด้วย กูรู้ตั้งนานแล้วว่ามึงมันใจหมา ไอ้เลว! ยิ่งก้มดูแขนขาตัวเองแล้วอยากร้องไห้ ถลอกปอกเปิกหมดเลย หมดกันความเนียนที่อุตส่าห์สะสมมา "มึงทำกูเสียเวลามากนะ ถ้าอะไร ๆ ไม่เป็นแบบที่กูคาดไว้ล่ะก็... มึงเตรียมตัวโดนลงโทษได้เลย" หน้าแกสตันตอนนี้ทำผมเสียวไส้ ผมกลัวแล้วครับพี่ "มึงรออยู่บนรถนี่แหละ อย่าเสือกไปไหนนะมึง " แกสตันบอกก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตรอกหนึ่ง ดูสภาพกูก่อนมั้ย? แผลถลอกขนาดนี้จะไปไหนได้ ผมสอดส่องสายตาเข้าไปยังตรอกนั้นก็เห็นแกสตันกำลังกระหน่ำส้นตีนใส่ใครบางคนอยู่ ทำเอาผมหน้าซีดเผือด ถ้าวันหนึ่งมันเกิดหมดความอดทนกับผมขึ้นมามันจะกระทืบไม่เลี้ยงแบบนั้นมั้ย ผมหันหน้าหนีจากภาพสะเทือนขวัญนั้นพลางก้มหน้าดูร่องรอยบาดแผลตามร่างกาย ไม่นานแกสตันก็กลับมานั่งที่คนขับเช่นเดิม ผมหันไปมองตรอกนั้นอีกรอบก็เห็นลูกน้องแกสตันทยอยกันออกมา ที่รู้ว่าเป็นลูกน้องเขาก็เพราะเห็นพี่โทมิ ผมจำเขาได้คนเดียว เพราะเขาหล่อหน้าตาออกไปทางเกาหลี ส่วนคนอื่น ๆ ...อืมช่างเถอะ ดูจากการเลือกลูกน้องแล้ว หมอนี่กะจะเด่นคนเดียวทั้งเรื่องสินะ "คุณ...ไปมีเรื่องมาเหรอ? " ผมตัดสินใจถาม ไม่ได้อยากเผือกหรอกนะ เชื่อเหอะ "ก็ไม่เชิง แค่มาทวงหนี้นิดหน่อย" แกสตันยักไหล่ก่อนจะใช้มึงข้างหนึ่งล้วงเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วโยนใส่ผม "...? " "กูใหัมึงหมดนี่ แล้วมาเป็นเมียกู" "อะไรของคุณอ่ะ? " ขอเยอะกว่านี้ได้มั้ย "ช่างเหอะ! งั้นก็นับให้หน่อยว่าได้เท่าไหร่" ผมพยักหน้าหงึกหงัก ทั้ง ๆ ที่ยังงงกับคำพูดแกสตัน "สามหมื่นกว่า ๆ เองครับ" นับเสร็จผมก็ยื่นคืนเขาไป อีกฝ่ายรับมาแล้วโยนใส่ตักผมอีกหน "อะไรอีกล่ะครับ ก็นับให้แล้วไง" "เอาไปโอนให้แม่" "ห้ะ!? แต่นี่มันเงินคุณนะ" "แค่นั้นยังไม่ได้ครึ่งของครึ่งที่มันเป็นหนี้กูเลย" แกสตันว่าแล้วควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ "เอาไปเหอะ ยังไงกูก็รวมในยอดหนี้อยู่แล้ว" อีกฝ่ายยักคิ้วยียวน "แค่ก ๆ" ผมเอาเงินใส่เก้ะหน้ารถก่อนจะไอออกมาเพราะเหม็นควัน ถึงผมจะคลุกคลีอยู่กับอบายมุขแต่เรื่องบุหรี่นี่ขอบายเถอะ "ถ้าแบบนั้นผมไม่เอาหรอกครับ แค่ก! แค่นี้ก็เดือดร้อนจะแย่แล้ว" "ดัดจริตจังนะมึง ทำเป็นสำลัก" ผมมองแกสตันตาขวาง อยากจับถ่างปากดูเหลือเกินว่ามีหมาอยู่มั้ย "ผมไม่ได้ดัดจริตนะ ผมแพ้จริง ๆ " ผมยังคงไอต่อจนน้ำตาไหล "ช่างมึงดิ กูไม่สน! " "รู้แล้วเหอะ อย่างคุณจะมาสนใจคนอย่างผมทำไม" ถ้าไม่ใช่เพราะหนี้ เขาไม่มาตามรังควานผมแบบนี้หรอก เป็นครั้งแรกเลยที่ผมอยากถูกหวย จะได้เอาเงินมาฟาดหัวแม่งซะ "มึงว่าไงนะ? " "เปล่าครับ แค่บ่นว่าแสบแผลเฉย ๆ " ลิ้นไม่มีกระดูก จะพูดอะไรก็ได้ถ้าคนฟังไม่ทันได้ยิน "ทำตัวเอง อย่ามาครวญ" เห้อออออ...ที่ถามเพราะหาเรื่องจะด่าผมแค่นั้นใช่มั้ย "ครับบบบ" ผมลากเสียงประชดก่อนจะเสหน้าไปมองข้างทางแทน ขืนพูดอะไรมากเดี๋ยวเขาก็กระแนะกระแหนใส่อีก แปะ ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆ ก็มีกล่องทิชชู่วางอยู่บนหน้าตัก "เอาไปเช็ดซะเดี๋ยวเปื้อนรถกู" เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะดีดบุหรี่ทิ้ง ผมแอบยิ้มแล้วดึงทิชชู่มาซับเลือดเบา ๆ จริง ๆ แล้วแกสตันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก ถ้าไม่นับเรื่องที่กระทืบคน จับตัวผมมากักขังหน่วงเหนี่ยว เหวี่ยงผมลงอ่างน้ำ แล้วก็ยิงปืนเกือบโดนหัว เอ้ะ? เออ มันก็เลวร้ายจริง ๆ อะแหละ T^T ทันทีที่ถึงบ้านแกสตันก็บอกให้แม่บ้านเอาชุดทำแผลมาให้ผม ส่วนตัวเองก็หายไปไหนไม่รู้ ผมเลยถือชุดทำแผลขึ้นมาทำเองบนห้อง เพราะเกรงใจเขา ทำแผลให้ตัวเองนี่มันลำบากจริง ๆ เลยเว้ย รู้งี้ให้ป้าแม่บ้านมาทำให้ก็ดีหรอก ไม่น่าอวดเก่งเลย ก๊อก ๆ "ประตูไม่ได้ล็อคครับ " ผมเชิญแขกเข้ามาในห้องโดยไม่ได้เงยหน้ามอง มัวแต่สาละวนอยู่กับการทำแผล คิดว่าคงเป็นแกสตันนั่นแหละ "ไงเรา ได้ข่าวว่าซ่าเหรอ? " หือ? ไม่ใช่เสียงแกสตันนี่ แล้วใคร? ผมเงยหน้าขึ้นดูแขกก่อนจะถึงบางอ้อ พี่โทมินั่นเอง กูคิดว่าเป็นแกสตันไปได้ไง หมอนั่นไม่มีมารยาทขนาดจะเคาะประตูห้องใครหรอก "แหะ ๆ บอสเขาฟ้องพี่ใช่มั้ยครับ " ผมถามพลางยิ้มแหย "พี่เห็นเราตัวถลอกปอกเปิกมา ก็เลยถามบอสน่ะ" "อ๋อ ครับ" ผมพยักหน้ารับรู้แล้วก้มทำแผลต่อ สักพักผมรู้สึกถึงความเย็นที่ขา ก็เห็นพี่โทมิกำลังใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดแผลที่ขาผมอยู่ "เอ่อ...พี่โทมิไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทำเอง" "ไม่เป็นไรน่า แผลเราเยอะขนาดนี้แล้วจะทำคนเดียวได้ไง" พี่โทมิเงยหน้าตอบแล้วก้มลงทำแผลต่อ "...? " ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยปล่อยให้พี่โทมิทำแผลให้ต่อไป พี่เขามือเบา เพลินดี^^ "อ่ะ เรียบร้อย! " พี่โทมิบอกพร้อมกับติดผ้าก๊อซแผลสุดท้ายเสร็จ เขาลุกขึ้นพลันเอื้อมมือมาขยี้เรือนผมของผมเบา ๆ "ขะ..ขอบคุณครับ" ผมผงกหัวแล้วยิ้มน้อย ๆ อยากได้เป็นพี่ชายอะ อ่อนโยน "พรุ่งนี้ลาหยุดได้เลยนะ ไปเรียนไม่ไหวแน่ ๆ " "มันจะขนาดนั้นเลยเหรอครับ ผมแค่เป็นแผลถลอกเองนะ" "ไม่คิดว่ามันจะช้ำในรึไง คิดว่าตัวเองเป็นคนเหล็กเหรอ บอกเพื่อนขอลาเลย เดี๋ยวตอนเย็นพี่ให้คนเอาข้าวกับยามาให้" "ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมลงไปกินเองก็ได้" "อย่าดื้อได้มั้ย พี่พูดอะไรก็ทำตามเหอะ " พี่โทมิทำเสียงดุ ก็ยังไม่น่ากลัวอยู่ดีนั่นแหละ มีอย่างที่ไหนทำเสียงเข้มแต่หน้ากลับยิ้มแป้นแล้น "งั้นก็ขอบคุณล่วงหน้าครับ" พี่โทมิฉีกยิ้มก่อนจะชักมือไปสอดกระเป๋ากางเกงตัวเอง แต่ทว่า จู่ ๆ ผมก็รู้สึกขนลุกซู่ เสียวสันหลังแปลก ๆ เพียงเพราะเขาปรากฏตัว ไอ้บ้าแกสตัน-.,- มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ "เสร็จธุระแกยังโทมิ ฉันจะคุยธุระกับหมอนี่บ้าง" แกสตันยืนกอดอกพิงขอบประตู คิดว่าหล่อมากมั้ง หมั่นไส้ "เชิญบอสครับ! " พี่โทมิหันไปโค้งให้แกสตันก่อนจะเดินออกประตู แกสตันเหลือบมองร่างพี่โทมิจนอีกฝ่ายออกไปจึงปิดประตูห้อง แล้วล็อคทันที "มีอะไรกับผมเหรอ? " ถามไปเหมือนแกล้งโง่ มันมีอะไรกับผมอยู่แล้วแหละ แต่ไม่รู้ว่ามันจะให้มีเรื่องไหนก่อนไง "น่าอิจฉาเนอะ มีคนทำแผลให้ด้วย" แกสตันว่าแล้วยังทำเบะปากใส่อีก น่าถีบมั้ยให้ทาย "คนดีเขาก็มักใจดีกับทุกคนนั่นแหละ" ผมกระแนะกระแหนเข้าให้ ไม่ช่วยแล้วยังมาแดกดันกันอีก "หึ! ก็กูมันเหี้ยไง้" เขาก้าวเข้ามาหาผมช้า ๆ ก่อนหยุดอยู่ข้างเตียง "แต่เชื่อเหอะ สิ่งที่มึงเจอยังไม่ได้ครึ่งกับที่กูเป็น แล้วไม่ต้องห่วงนะ มึงได้เจอแบบฟูลออพชั่นแน่" แกสตันกระตุกยิ้มพลันพุ่งมาคร่อมตัวผมไว้ หน้าเขาตอนนี้บ่งบอกได้ว่ากำลังเดือดจัด "ผมไม่ได้อยากเจอซักหน่อย! " ผมตวาดกลับทันที เป็นอะไรของมึงอีกวะ โมโหอะไรมาก็ชอบมาลงที่กู "แต่กูอยากให้มึงเจอ! " แกสตันบีบคางผมเชิดแล้วจ้องตาเขม็ง "ผมไม่อยากเจอ! แค่นี้มันก็เกินพอแล้ว! " ผมกัดริมฝีปากด้วยความอัดอั้น พยายามห้ามใจไม่ให้ด่าอีกฝ่ายมากกว่านี้ "แค่นี้? มันยังน้อยไปด้วยซ้ำนะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more