FWB แค่เพื่อนนอน

เรน่าอกหักจากเพทาย เธอจึงโทรเรียก นาเดีย ริชชี่ และจูเลีย เหล่าเพื่อนสนิทออกมาแฮงเอ้าท์ “แกจะเสียใจไปทำไม ยังมีคุณหมอหนุ่มสุดหล่ออยู่อีกคนไม่ใช่เหรอ?” จูเลียเห็นเพื่อนทำหน้าเซ็งๆจึงพูดขึ้น “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้จริงจัง มันก็แค่ความผิดพลาดของคืนนั้น” หลายเดือนก่อนเธอกลับมาประเทศไทย และได้ไปเที่ยวที่สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง เธอกับกลุ่มเพื่อนได้ลองชิมคอกเทลสูตรพิเศษของร้าน จากนั้นก็เมาไม่รู้เรื่อง กระทั่งได้เจอกับเตวิชเขามากับกลุ่มเพื่อนอีกไม่กี่คน เขาหล่อจนเพื่อนๆของเธออยากได้ และลงเงินพนันกันไว้ ว่าใครจะจีบติดก่อนกัน พอความเมาเข้าสิงเธอจึงยอมลงเล่นเกมนี้ด้วย และบังเอิญว่าเตวิชนั้นหลงเสน่ห์เธอเข้าจนได้ เขายอมออกไปต่อกับเธอที่ห้อง และพอถึงคอนโดเธอกับเขาก็มีอะไรกันอย่างไม่คาดคิด ซึ่งมันเป็นครั้งแรกของเธอ แต่ทว่าเตวิชกลับไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ อาจจะเพราะว่าเธอและเขาต่างก็เมาด้วยกันทั้งคู่ “แค่ความผิดพลาด แต่แกก็นัดไปมีซัมติงกันออกบ่อยๆ ฉันว่าแกติดใจเขามากกว่า” “ไม่ใช่สักหน่อย แกหยุดพูดเลยนะจูเลีย ถ้าปากว่างมากก็กินๆเข้าไป คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง” พอโดนจูเลียพูดจี้ใจดำ เธอจึงรีบเทไวน์ลงแก้ว ก่อนจะยกยัดเยียดเข้าปากเพื่อน จนจูเลียเกือบจะสำลัก “แล้วแกจะเอาไงต่อ” ริชชี่ที่เงียบอยู่นานถามเรน่า “สวยๆอย่างฉัน ไม่แคร์หรอก แค่ผู้ชาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้” เรน่าเชิดใบหน้าอย่างไม่แคร์ เพทายตาไม่ถึงที่ไม่ยอมเลือกเธอเอง ในขณะที่เรน่ากำลังคุยกับริชชี่อยู่นั้น เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ‘อย่าลืมนัดของเราคืนนี้นะครับ’ จูเลียตาไวกว่า รีบหันไปอ่านก่อนที่แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์จะดับลง “อุ๊ยๆๆๆ นัดกับใครไว้เหรอยะ ไม่เห็นบอกพวกเราเลย” จูเลียตั้งใจอ่านชื่อของคนที่ส่งข้อความมา “ไอ้หมอบ้า อย่าบอกนะว่า...หมอเตวิชคนเดิม” “ฉันไม่ได้นัด อีตาหมอบ้านั่น เออ ออ คนเดียวต่างหาก” เรน่าคว้าโทรศัพท์มือถือเก็บใส่ในกระเป๋าหลุยส์วิตตองคอลเลคชั่นใหม่ที่เพิ่งไปสอยมาจากปารีส “พวกแกเลิกพูดถึงเรื่องนี้ได้ละ แล้วมาเมากันดีกว่า” “พวกแกก็เลิกแกล้งเร่น่าได้ละ ดูหน้าแดงหมดแล้ว สงสัยจะเขิน” ริชชี่แกล้งหยอกเรน่า “ใครเขิน ฉันเปล่านะ” เรน่าตลกที่เห็นเพื่อนๆทำหน้าทำตาใส่ เธอจึงหัวเราะออกมา ทั้งสี่คนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนถึงดึกดื่นตามประสาสาวโสด ถึงแม้จะไม่มีใครซิงแล้วก็ตาม ในกลุ่มเพื่อนๆของเธอ อย่าให้พูดถึงเรื่องของความแซ่บ แต่ละคนกินกันไม่ขาด คงจะมีแต่เธอที่ประสบการณ์เรื่องอย่างว่าน้อยที่สุดในกลุ่มแล้ว เตวิชมาถึงคอนโดของเรน่าก่อนเวลา เขายืนอยู่หน้าห้อง และกำลังจะกดรหัสผ่านที่เขาจำได้แม่นอย่างขึ้นใจ แต่ทว่าวันนี้รหัสเดิมกลับใช้ไม่ได้ เธอเปลี่ยนรหัสผ่านใหม่ “ยังไงคุณก็หนีผมไม่พ้นหรอก เรน่า” กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่น ก่อนที่ร่างใหญ่จะเดินออกมา เรน่าไม่เคยหายไปไหนได้นาน สุดท้ายเธอก็ต้องเรียกหาเขาเอง และครั้งนี้ก็เช่นกัน เตวิชมาทำงานต่อที่โรงพยาบาล เขาอยู่เวรดึกจนถึงเช้าของวันพรุ่งนี้ อาชีพหมอทำให้เขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง อาจจะจริงที่ใครๆก็มักจะพูดว่าเป็นหมอต้องทำงานหนัก ทุกวันเขาอยู่แต่ในโรงพยาบาลเป็นส่วนใหญ่ และเขาก็ชินแล้วกับการที่ต้องใช้ชีวิตประจำวันแบบนี้ “สวัสดีค่ะหมอเต” พิมพ์ดาวเดินผ่านมาแล้วเห็นเตวิชจึงทักทาย คนโดนทักเงยหน้าขึ้นมองพิมพ์ดาว เห็นหญิงสาวถือกระเป๋าทำท่าจะกลับที่พัก “ครับหมอพิมพ์ ลงเวรแล้วเหรอครับ” “ค่ะ พิมพ์กำลังจะกลับห้องพัก” เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ทั้งพยาบาลและเพื่อนที่เป็นหมอด้วยกัน ต่างก็เชียร์ให้เขาจีบพิมพ์ดาว “นี่ก็ดึกมากแล้ว ให้ผมเดินไปส่งนะครับ หมอพิมพ์เดินคนเดียว มันอันตราย” เขาอาสาจะไปส่งเธอ แต่ก็ลืมไปว่าเธอใช้ชีวิตอยู่แบบนี้เป็นประจำ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมพ์อยู่ที่นี่จนชินแล้ว แล้ว...ปกติพิมพ์ก็เดินไปกลับคนเดียวตลอด” พิมพ์ดาวยิ้มให้กับความหวังดีของเตวิช เพราะเธอก็แอบมีใจให้เขาเหมือนกัน “นั่นสิครับ ผมลืมไปเลย แต่ว่าวันนี้ผมอยากเดินไปส่งหมอพิมพ์ จะได้ไหมครับ” เขาคงคิดน้อยไปหน่อย เลยลืมไปว่าพิมพ์ดาวใช้ชีวิตแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว “ดะ...ได้ค่ะ” เตวิชก้มดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะพูดออกไป “งั้นไปกันเลยครับ ผมมีเวลาพักอยู่สิบห้านาที” “ค่ะ” พิมพ์รู้สึกดีไม่น้อย ที่เตวิชทำดีกับตน “เชิญหมอพิมพ์เลยครับ” เขาผายมือให้เกียรติเธอเดินไปก่อน ส่วนเขาก็เดินตามเธอไปยังลิฟต์เพื่อที่จะลงไปชั้นล่าง ระหว่างทางเดินไปตึกที่เป็นห้องพักของแพทย์ประจำโรงพยาบาล เตวิชก็ชวนพิมพ์ดาวคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย ตามประสาหนุ่มอารมณ์ดี สร้างความประทับใจให้กับพิมพ์ดาวเป็นอย่างมาก