ของหวง
1236 Words
รสรินทร์ออกมาทานข้าวเย็นตามที่รับปากบิดาเอาไว้ เธอออกจากคลับของเหนือเพชรตั้งแต่เช้ามืด แม้จะรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดแต่ก็ต้องกลับบ้านก่อนที่เขาจะตื่น เพราะรู้ดีว่าเหนือเพชรจะต้องพ่นคำร้ายๆ ใส่เธอแน่ ความตั้งใจของคุณหนูโรสก็คือได้ครอบครองตัวและใจ แต่อย่างหลังดูเหมือนจะเป็นไปได้ยากมาก ฉะนั้นได้แค่ตัวก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว รสรินทร์ต้องการให้เขาเป็นครั้งแรกของเธอ เพราะครั้งนี้ป๋าน่าจะเอาจริงคงเลี่ยงการแต่งงานได้ยาก
“น้องโรสอิ่มแล้วเหรอครับ?”
“ค่ะพี่น่าน ปกติโรสกินได้ไม่เยอะเท่าไหร่” เธอนัดกับน่านฟ้า ลูกชายของลุงชัยเพื่อนสนิทบิดา รสรินทร์คุ้นเคยกับเขาดีในวัยเด็ก แต่ตอนนี้เขาโตเป็นผู้ใหญ่ที่หล่อ สุขุม ดูอบอุ่นมากด้วย
“เราไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ โรสตัวน้อยของพี่กลายเป็นสาวไปแล้ว”
“ก็หลายปีค่ะ พี่น่านไปเรียนต่างประเทศตั้งนานนี่คะ” ในสายตาของเธอพี่น่านฟ้าก็ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดี นึกไม่ออกเลยว่าถ้าต้องแต่งงานกันเธอจะทำตัวอย่างไรดี
“นั่นสิ พูดตรงๆ เลยนะ ป๋ากับพ่อของพี่อยากให้เราแต่งงานกัน”
“โรสทราบค่ะ” เธอรู้ดีและเลือกที่จะมานั่งตรงนี้อย่างเต็มใจ
“พี่เห็นโรสเป็นน้องมาเสมอ”
“โรสก็เห็นพี่น่านเป็นพี่ชายเหมือนกันค่ะ แต่หากต้องเปลี่ยนสถานะ โรสคิดว่าน่าจะปรับตัวได้” เธอไม่ได้คิดเกินเลยไปกว่านี้ แต่ยังไงสักวันก็ต้องแต่งงาน หากไม่แต่งกับน่านฟ้าบิดาก็หาคนใหม่ให้อยู่ดี ฉะนั้นในความคิดของเธอแต่งกับใครก็เหมือนกัน เพราะอย่างไรเสียก็ไม่สามารถแต่งงานกับคนที่ตองการได้อยู่แล้ว
“พี่อยากให้โรสคิดดีๆ นะ”
“พี่น่านรังเกียจโรสเหรอคะ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น พี่อยากให้โรสคิดก่อนตัดสินใจ”
“ถ้าเป็นไปได้โรสก็อยากแต่งกับคนที่ชอบนะคะ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก” ป๋าไม่มีทางยอมให้เธอกับเหนือเพชรแต่งงานกันแน่ๆ และก่อนจะไปถึงป๋าเหนือเพชรก็ไม่ได้อยากแต่งกับเธอเหมือนกัน
“ทำมะ...”
“กลับบ้าน”
ยังไม่ทันที่น่านฟ้าจะพูดจบก็มีเสียงแทรกขึ้นมา รสรินทร์หันไปมองแล้วก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เพราะคาดไม่ถึงว่าเหนือเพชรจะมาอยู่ตรงนี้และยังมาตามเธอกลับอีกต่างหาก
“เหนือเพชร...มาได้ยังไง”
“กลับเดี๋ยวนี้!”
ไม่พูดเปล่าแต่เขาดึงแขนเธอให้ลุกจากเก้าอี้ แรงฉุดรั้งทำให้น่านฟ้ารู้สึกว่ารสรินทร์กำลังไม่ปลอดภัยจึงลุกขึ้นแล้วเผชิญหน้ากับผู้มาเยือน
“เบาๆ หน่อยเธอเป็นผู้หญิง” น่านฟ้าไม่รู้เรื่องของเหนือเพชรกับรสรินทร์ ไม่รู้ว่าเขาทั้งสองคนรู้จักกันได้อย่างไร แต่เหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้าทำให้คิดว่าโรสกำลังถูกคุกคามอยู่
“เรื่องนี้คุณไม่เกี่ยว”
“เกี่ยวสิ เพราะเธอมากับผม”
“นี่คุณสมาชิกหมาย 6658 เห็นแก่ความเป็นลูกค้า ผมจะพูดดีๆ กับคุณ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณกรุณาอย่ามายุ่ง” คำพูดฟังดูสุภาพแต่ทว่าน้ำเสียงเต็มไปด้วยความขู่
รสรินทร์หันไปมองหน้าน่านฟ้า นี่เขาก็เป็นสมาชิกที่คลับของเหนือเพชรด้วยเหรอเนี่ย? แสดงว่าพี่น่านของเธอก็ไม่เบาเลยเรื่องผู้หญิง
“โรสไม่เป็นไรค่ะพี่น่าน โรสมีเรื่องต้องคุยกับคุณเหนือเพชร เอาไว้เดี๋ยวเรานัดกันใหม่นะคะ”
“โอเคแน่นะ?”
“แน่ค่ะ ไม่ต้องกังวล อ่อ แล้วก็อย่าบอกป๋านะคะว่าโรสออกไปกับคุณเหนือเพชร” เธอกลัวว่าน่านฟ้าจะเอาไปฟ้องป๋าแล้วจะเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต
“อืม แต่ถ้าโรสมีปัญหาอะไรโทรเรียกพี่ได้นะ”
“ค่ะ งั้นโรสขอตัวก่อนนะคะ”
รสรินทร์ยิ้มหวานให้กับน่านฟ้าในขณะที่เหนือเพชรหน้าตึงแบบไม่ต้องพึ่งโบท็อก ยิ่งได้ยินคำฉอเลาะของหญิงสาวเขาก็ยิ่งหงุดหงิดเผลอบีบมือจนข้อแขนเล็กเกิดเป็นรอยแดง
ไม่รั้งรอแม้สักวินาทีเดียว เหนือเพชรลากรสรินทร์ออกมานอกร้านแล้วพาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกหงุดหงิดมากอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมด มาเฟียหนุ่มเลือดร้อนออกรถด้วยความเร็วสูง รสรินทร์ได้แต่เกาะเบาะเอาไว้แน่น จะห้ามก็ไม่กล้าเพราะยิ่งจะไปทำให้เขาเดือดมากกว่าเดิม
เกือบสามสิบนาทีในที่สุดก็มาถึงบ้านของเหนือเพชร รสรินทร์ค่อยรู้สึกหายใจได้ทั่วท้อง ยอมรับว่าหวั่นใจเพราะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ไม่เคยเห็นเหนือเพชรโกรธมากขนาดนี้ และก็ไม่เข้าใจว่าเธอทำผิดอะไรในเมื่อเขาก็เอาแต่ปฏิเสธตลอด อยู่ๆ ก็มาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
ได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจแล้วเดินตามเขาเข้าไปในห้องเงียบๆ ห้องนอนที่โรสคุ้นเคยดีเพราะแอบย่องมาบ่อยครั้ง แต่ในครั้งนี้เธอเข้ามาทางประตูอย่างถูกต้อง เหนือเพชรนั่งลงบนเตียงหน้าตาบอกบุญไม่รับ เอาแต่นั่งนิ่งๆ จนโรสรู้สึกอึดอัดเพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร
“เหนือเพชร นายโกรธอะไรฉันก็พูดมาสิ” รสรินทร์เป็นคนตรงไปตรงมา เธอไม่ชอบคั่งค้างในความรู้สึก ถ้ามีใครไม่พอใจเธอก็อยากจะทราบเหตุผล
“หึ หนีกลับทำไม?”
“ไม่ได้หนีสักหน่อยก็กลับตามปกติ นายน่าจะพอใจไม่ใช่เหรอไง”
“ไม่พอใจ เธอไม่มีสิทธิ์มาทิ้งฉัน” เหมือนถูกฟันแล้วทิ้งใครจะไปพอใจลง พอได้เขาแล้วเธอก็ไปกระดี๊กระด๊ากินข้าวกับผู้ชายอื่น แบบนี้มันเหยียบหน้ากันชัดๆ
รสรินทร์ยืนมองนิ่งๆ กำลังประเมินสถานการณ์ ที่เหนือเพชรหงุดหงิดเป็นเพราะเธอหนีกลับก่อนใช่หรือเปล่า และเขาก็ไม่พอใจที่เห็นเธอไปนั่งกินข้าวกับน่านฟ้า มันหมายความว่าเขากำลังสนใจเธอใช่ไหม?
“ฉันขอโทษ ไม่คิดว่านายจะคิดมาก”
“อืม” เขารับคำขอโทษแต่ยังไม่ยอมมองหน้า
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับละนะ”
“ก็ไปสิ”
ปากเอ่ยไล่แต่มือเขาดึงแขนเธอไว้ เพียงแค่ฉุดเบาๆ โรสก็ขึ้นมาอยู่บนตักเขาแล้ว คุณหนูแอบลอบยิ้มกับความปากไม่ตรงกับใจของมาเฟียหนุ่ม ดูเหมือนว่าหนทางที่เธอจะไม่ต้องแต่งงานกับพี่น่านเริ่มมีความหวังมากขึ้นแล้ว
“นายดึงไว้แบบนี้จะไปได้ยังไงล่ะเหนือเพชร”
“ทำไมต้องแรดไปกินข้าวกับผู้ชาย” ในที่สุดเขาก็เอ่ยถาม
“ไม่ได้แรดสักหน่อย กับพี่น่านเรารู้จักกันนานแล้ว นายมีปัญหาตรงไหนล่ะ” พูดไปก็ลูบแผ่นอกเขาไปด้วย ยังจำความรู้สึกเมื่อได้สัมผัสแบบแนบชิดได้อยู่เลย
- Writer
