Part 7: Isla Ng Lihim
721 Words
Halos isang linggo na naman kaming hindi nagkikita ni Adrian. Sa bawat tawag namin, puro mabilis na usapan lang, kasi parehong puno ng assignment. Ako, kasama sa augmentation team para sa isang malaking operasyon sa Batangas. Siya naman, abala rin sa unit nila — sabi niya may critical mission silang hinahawakan. Hindi ko alam ang buong detalye, confidential raw.
Akala ko, lilipas na naman ang mga araw na boses at text lang ang aasahan ko. Pero mali pala ako.
⸻
Madaling araw. Naka-assemble kami sa pier, naghahanda para sumakay ng bangka papunta sa isang isla kung saan nagtatago ang tinutukoy na target: isang mataas na lider ng Yakuza na matagal nang nagtatago sa Pilipinas. Malaki ang operasyon, maraming unit ang ipinadala.
Naka-full gear ako: tactical vest, long firearm, sidearm, helmet. Tahimik lang ako, nakikinig sa head officer namin na siya ring pinakahawak ng buong operation. Ang utos: "Pagdating natin doon, walang sablay. Target must be captured or neutralized."
Nang papasok na kami sa bangka, bigla akong napatigil. May narinig akong tinig mula sa kabilang team. Malakas, buo, pamilyar.
"Team, double check lahat ng kagamitan! Siguraduhin niyong wala tayong palya!"
Napalingon ako. Doon, sa kabilang grupo, nakatayo ang isang lalaki sa combat uniform. Malinis ang tabas ng buhok, matikas ang tindig, at parang hindi tinatablan ng antok. Tinitigan ko siya.
Tangina... si Adrian.
Parang tumigil ang oras. Hindi ako agad nakapagsalita, pero sa loob-loob ko, bumilis ang t***k ng puso ko. Halos tatlong segundo bago siya tumingin sa direksyon ko. Pagkakatingin namin, biglang nagbago ang ekspresyon niya. Nanlaki ang mga mata niya, tapos bahagyang ngumiti na parang gusto niyang itago pero hindi niya mapigil.
"David?" bulong niya, halos hindi marinig sa ingay ng paligid.
Nagkagulatan kami. Ako mismo, napaatras ng konti. Hindi ko inasahan na sa ganitong sitwasyon, sa ganitong lugar, muli kaming magkikita.
Lumapit siya ng kaunti, pero hindi kami pwedeng magtagal — maraming mata sa paligid. Ang ginawa niya, dumaan siya malapit sa bangka kung saan ako nakapwesto. Habang naglalakad, binulong niya nang mabilis:
"Pre... dito pa tayo nagkita ulit?"
Hindi ko mapigilan ang ngiti kahit sinusubukan kong maging seryoso. "Tangina, Adrian... hindi ako makapaniwala."
Sandali siyang napahinto, tinitigan ako ng diretso. Para bang sa loob ng ilang segundo, nawala ang lahat — yung mga tropa, yung briefing, yung tensyon ng operasyon. Kami lang dalawa.
Pero agad din siyang bumalik sa pagiging propesyonal. Umubo siya, tumango ng pormal na parang walang nangyari, at sumigaw ng utos sa tropa niya. "Load up! Bilisan natin, walang maiiwan!"
Ako naman, kunwari'y nakikinig sa head officer namin, pero sa gilid ng mata ko, nakikita ko pa rin siya. At sa bawat saglit, lalong lumalakas yung pananabik.
⸻
Pagkasakay namin sa bangka, nasa magkaibang pwesto kami. Siya, nasa dulo kasama ng team niya. Ako naman, nasa kabilang gilid. Pero kahit magkalayo, ramdam ko ang presensya niya. Paminsan-minsan, pag nagkakatinginan kami, may mabilis na kindat o bahagyang ngiti. Yung tipong maliit na kilos pero sapat para sumiklab ulit ang init sa dibdib ko.
"David," biglang bulong ng isa kong kasamahan, si Reyes. "Bakit parang ang saya mo?"
Mabilis akong nag-ayos ng mukha. "Ha? Wala, tol. Siguro adrenalin lang."
Ngumisi si Reyes. "Ganun ba? Eh parang may kakaiba lang sa ngiti mo, e."
Umiling ako, kunwari seryoso. Pero sa loob-loob ko, gusto kong matawa. Kung alam mo lang, pre...
⸻
Habang papalapit kami sa isla, unti-unting lumalakas ang hampas ng alon. Ang ilaw mula sa horizon nagsisimula nang lumabas, senyales ng papasok na umaga. Tahimik ang lahat. Alam naming delikado ang misyon. Isa lang ang sigurado: kailangan naming magtagumpay.
Pero sa akin, may isa pang kasiguraduhan — na kahit sa gitna ng lahat ng panganib, andiyan siya. Si Adrian.
At sa hindi inaasahang pagkakataon, ang muli naming pagkikita ay hindi dahil sa plano, hindi dahil sa lihim naming pagkikita sa apartment o labas ng kampo. Kundi dahil pareho kaming sundalo ng batas, parehong nasa frontline ng laban.
Sa loob-loob ko, nagdasal ako: Sana matapos natin ito ng ligtas. Sana makahanap tayo ng oras, kahit sandali, para maging tayo ulit — kahit sa likod ng lahat ng baril, bala, at takot.
At sa pagkagat ng araw, habang papalapit ang bangka sa isla, hindi ko mapigilang ngumiti. Kasi kahit hindi ako nagsalita, alam kong sa tingin pa lang, naramdaman ni Adrian na iyon din ang nasa isip ko.
Itutuloy...
- Writer
