I love you, SARGE

Part 6: Mga Pusong Nangungulila

Isang linggo na ulit ang lumipas mula nang muli kaming magkabalik ni Adrian sa tawag at mensahe. Pero ngayong pareho kaming abala, lalo lang tumindi ang pananabik ko.

Ako si Police Master Sergeant David Montoya, 34 years old, walong taon na sa serbisyo. Tubong Pampanga, panganay sa tatlong magkakapatid. Disiplinado ako, seryoso sa trabaho, pero sa likod ng uniporme, may laging itinatagong puwang sa puso — isang bahagi kong hindi ko kayang ipakita sa lahat. Isa lang ang nakakakita roon ngayon: si Adrian.

At siya naman, si Police Senior Inspector Adrian Villareal, 28 years old. Tubong Iloilo, pero lumuwas sa Maynila para tuparin ang pangarap maging pulis. Bata pa pero matalino, mabilis umangat dahil sa galing at tapang. Kilala siya bilang masipag at maprinsipyo — tipong maraming nagtataka kung bakit wala pa ring girlfriend, kahit gwapo, matipuno, at parang modelong pang-commercial kung manamit kahit naka-uniform lang.

Sa bawat pag-uusap namin sa telepono, mas lalo ko siyang nakikilala. At doon ko narealize kung gaano kami magkaibang-magkaiba... pero eksaktong nagtatagpo kung saan kami parehong marupok.

⸻

Gabi iyon, nasa barracks ako pagkatapos ng isang nakakapagod na special assignment. Nakatutok ako sa screen ng cellphone ko, hinihintay ang pangalan niya sa notifications.

Adrian Villareal calling...

At parang bata akong napangiti. Agad kong sinagot.

"David..." pamilyar niyang tinig, may halong pagod pero laging may init.

"Adrian... tangina, buti tumawag ka. Namimiss na kita sobra."

Narinig ko siyang tumawa ng mahina. "Ako rin, pre. Grabe, isang linggo palang wala tayong pagkikita, parang isang taon na."

Umiling ako, kahit hindi niya nakikita. "Sobra. Minsan, naiinggit ako sa mga kasamahan ko. May asawa silang naghihintay, may kasintahang pwede nilang dalawin. Ako... cellphone lang ang meron."

Sandali siyang natahimik. "Kung pwede lang talaga, David... araw-araw kitang makikita. Pero kailangan kong tapusin 'tong operation. May binabantayan kaming sindikato. Kung magtagumpay kami, malaki ang chance na ma-promote ako."

"Deserve mo 'yan, Adrian," sagot ko agad, kahit masakit isipin na mas lalo siyang magiging busy. "Pero sana... kahit umangat ka, hindi mo ako iiwan."

"Hindi kita iiwan," mariin niyang sagot. "Kung alam mo lang, ikaw ang dahilan kung bakit mas ginaganahan ako sa lahat. Dahil pagod man ako buong araw, alam kong sa dulo, may tatawag sa'kin at magsasabing namimiss ako."

Napapikit ako, pinigilan ang luhang gustong kumawala. Tangina, Adrian. Bakit mo ako pinapahulog ng ganito?

⸻

Kinabukasan, abala ako sa assignment. Routine check, surveillance, overtime. Pero kahit gaano kabusy, hindi nawawala sa isip ko ang mukha niya. Ang paraan ng pagkakaangat ng kilay niya kapag seryoso. Ang tikas ng panga niya, yung tipo na kahit ordinaryong tao lang siya, babalingan pa rin ng tingin ng kahit sino.

At higit sa lahat, yung mga mata niya — matalim pero may lambing na parang laging nagsasabing ligtas ako kapag kasama siya.

Minsan, habang nakasakay ako sa mobile, hindi ko maiwasang mapatingin sa upuang katabi ko at isipin: Sana nandito siya. Sana siya ang kasama kong nakabantay, nakatanggap ng hamon, at sabay kong pinapasan ang bigat ng uniporme.

Pero wala. Sa halip, boses lang niya gabi-gabi ang nagiging sandalan ko.

⸻

Isang gabi, tumawag ulit siya. Tahimik lang kami sa linya, pareho yatang pagod. Pero kahit walang salita, sapat na. Sa dulo, siya ang nagsalita.

"David... may pangarap ako."

"Ano 'yon?" tanong ko.

"Balang araw, gusto kong magkaroon ng tahanan na tayong dalawa lang ang nandoon. Walang iba. Walang takot. Yung tipong pag-uwi ko galing trabaho, andoon ka. Hindi ko na kailangang magtago."

Hindi ko na napigilan ang ngiti. "Adrian... kung darating ang araw na 'yon, kahit anong sakripisyo, kahit anong panganib, kakayanin ko. Basta ikaw ang kasama ko."

Tahimik siya saglit. Tapos, halos pabulong niyang sinabi:

"David... mahal na yata kita."

At doon, kahit hindi pa namin mabigyang pangalan ang meron kami, ramdam ko. Hindi na ito basta libog, hindi na ito basta thrill ng sikreto. Isa na itong kwento ng dalawang pusong pilit naghahanap ng puwang sa mundong hindi pa handa sa kanila.

Itutuloy...