Part 20: Ang Sayaw Na Para Kay David
662 Words
Maaga akong nagising sa safehouse. Wala pang araw, pero gising na ang isip ko. Siguro dahil sa panaginip ko—hindi ko na alam kung panaginip ba o alaala lang na bumabalik.
Napanaginipan ko si Adrian. Nakikita ko ulit siya, nakatayo sa entablado ng Yakuza Club. Malakas ang tugtog, malabo ang ilaw, at lahat ng mata ay nakatutok sa kanya. Hubog ang katawan niya, pawisan, at bawat galaw ng balakang niya ay parang sinasadya para tuksohin. Doon ko naramdaman ang isang bagay na hindi ko matanggap agad—higit pa sa takot, higit pa sa kaba. Mas malalim. Mas mainit.
Pagdilat ko, andun siya sa tabi ko. Tulog, mahimbing, nakahilig ang ulo sa balikat ko. Ang init ng hininga niya ay dumadampi sa balat ko, at parang lalo akong naalipin ng panaginip ko.
Napabuntong-hininga ako. "Tangina, Adrian..." bulong ko sa sarili.
Gusto kong ikumpisal sa kanya na sa tuwing naaalala ko ang sayaw niya sa club, mas lalo akong natatablan. Hindi ko maamin, kasi baka isipin niyang libog lang ang lahat. Pero alam kong higit pa roon.
Lumipas ang ilang minuto, gumalaw siya. Dumilat ang mata niya, diretso agad sa akin. "Kanina ka pa gising?" tanong niya, paos ang boses.
"Oo. Napanaginipan kita," sagot ko, mahina.
Napakunot ang noo niya. "Ako? Ano bang ginawa ko sa panaginip mo?"
Nag-init ang mukha ko. Tumalikod ako ng bahagya, parang bata na nahuli sa kalokohan. "'Wag na. Kalimutan mo na."
Pero humarap siya sa akin, ngumisi. "Huwag mong ilihim sa akin, David. Alam mo namang hindi ako titigil hangga't hindi ko nalalaman."
Huminga ako nang malalim. Wala na. Kailangang aminin ko. "Adrian... wala pa akong experience sa lalaki bago ikaw. Wala. Sa babae lang. Ikaw ang una. At... tangina, ikaw din ang nagbukas sa mundo ko. Kaya nung nakita kitang nagsasayaw sa club... hindi ko alam kung maiinis ako o—" natigilan ako, pero huli na. Nasabi ko na ang kalahati.
Tinapik niya ang dibdib ko, tawa ng mahina. "O mas lalo kang na-turn on?"
Hindi ko makuhang tumingin sa kanya, pero alam kong namumula ako. "Adrian..."
Umupo siya sa kama, nagsuklay ng buhok gamit ang daliri, saka tumingin sa akin na parang may binabalak. "Kung iyon ang nagpapainit sa'yo... bakit hindi ko ulitin ngayon?"
Akala ko nagbibiro lang siya. Pero tumayo siya, tumayo sa gitna ng kuwarto na kami lang ang naroon. Dahan-dahan niyang inalis ang suot niyang pang-itaas, initsa sa gilid. Tumambad sa akin ang maskuladong dibdib at tiyan niya, parang hinulma ng pawis at disiplina.
"Adrian..." napabulong ako, pero hindi na ako nakagalaw.
Ngumisi siya. "Relax, David. Ako lang 'to."
At nagsimula siyang gumalaw. Mabagal. Sensual. Tulad ng nasa club. Ang balakang niya'y kumikilos na parang may sariling isip, bawat indayog ay dumidiretso sa lakas ng aking pulso. Inikot niya ang katawan, yumuko nang bahagya, at bawat tingin niya sa akin ay parang tinutuhog ang kaluluwa ko.
Pakiramdam ko nanginginig ang mga kalamnan ko. Napakapit ako sa gilid ng kama, halos hindi makahinga. Lalong bumilis ang t***k ng puso ko nang tuluyan niyang ilapit ang sarili sa akin, dumukwang, at dahan-dahang ipinatong ang kamay sa dibdib ko habang gumigiling pa rin.
"Gusto mo ba 'to, David?" bulong niya sa tenga ko, mainit, malapit, nakaka-adik.
Hindi na ako nakasagot. Ang katawan ko na ang sumagot para sa akin—ramdam ko ang init na umaakyat, ramdam ko ang pagnanasa na hindi ko na mapigilan.
Ngumisi siya nang mapansin iyon. "Kita mo? Hindi ka lang basta na-in love sa akin, David. Handa ka na ring tanggapin ang lahat ng kaya kong ibigay."
Napasandal ako sa kama, halos mawalan ng lakas. At sa gitna ng safehouse, sa oras na iyon, hindi ko na rin maitatanggi—hindi na lang siya partner, hindi na lang siya kaibigan, at hindi na lang siya kasama sa misyon.
Si Adrian Villareal ang tukso at kalayaan ko. At sa bawat indayog ng katawan niya sa harapan ko, lalo kong napatunayan na siya rin ang matagal ko nang hinahanap.
Itutuloy...
- Writer
