“หิวหรือยังลูกตาล” เรืองฤทธิ์เอ่ยถามเมื่อเดินมาถึงร้านอาหารที่ตั้งเรียงรายในห้างสรรพสินค้า
“ยังค่ะ ตาลอยากรอแม่ก่อน” หญิงสาวหันมาบอกเขา ดวงหน้าเรียวรูปไข่ระบายยิ้มน้อยๆ พวงแก้มเป็นสีชมพู ทำให้คนมองรู้สึกกระชุ่มกระชวย หนุ่มๆ หลายคนมองตาม ลลิตานัยน์ตาปรอย ทำให้เรืองฤทธิ์ต้องเดินชิดหล่อนโดยอัตโนมัติ เขาไม่คิดจะยอมให้คนเหล่านั้นมีความหวังในตัวหญิงสาวแม้แต่น้อยนิด อะไรที่เขาพอจะทำได้เขาจะทำ กันท่าได้เขาเป็นต้องกันเอาไว้ก่อน เพราะช่วงชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ เขาจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาแทรกกลางระหว่างหล่อนและเขาได้อีก เมื่อหลายปีก่อนเขายังไม่รู้ใจ นัยน์ตาเขายังมืดบอด หลงรักคนผิด แต่วันนี้ เวลานี้ ดวงตาของเขาสว่างแล้วและจะไม่ยอมให้ผู้หญิงที่เขาหมายตาเอาไว้ต้องหลุดลอยไปอีกครั้ง
ถึงเวลาเลิกงาน สำอางต้องแปลกใจที่ลูกสาวไม่ได้อยู่ตามลำพัง ทว่าข้างกายกลับมีเรืองฤทธิ์รออยู่ด้วย
“สวัสดีครับพี่อาง” เรือ
