เข้าทาง
ขณะที่ลลิตากำลังเก็บของกลับบ้านในเย็นวันศุกร์ ชาญก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับบอกว่า
“ลูกตาล พี่ขอคุยด้วยสักห้านาทีได้ไหม”
หญิงสาวชะงัก ถอยห่างคนที่เข้ามาเกาะโต๊ะทำงานของหล่อนด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ วันนี้ทั้งวันชาญเกาะแกะหล่อนจนน่ารำคาญ คำเตือนของจอยยังดังก้องในหัว หญิงสาวเหลือบมองไปทางที่นั่งของจอย แต่ไม่เห็นอีกฝ่ายจึงพยักหน้า
“ได้สิคะ”
“ไปคุยกันที่อื่นดีกว่า ที่นี่คนเยอะ พี่คุยไม่ถนัด” ชาญพยายามหว่านล้อมแต่ลลิตาไม่ทำตาม หล่อนไม่ไว้ใจเขา และไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว
“ถ้าจะพูดก็พูดตรงนี้ดีกว่าค่ะ หนูไม่อยากเดือดร้อน” ไม่พูดเปล่าแต่หญิงสาวยังมองไปที่โต๊ะทำงานของจอย พอดีกับที่ฝ่ายนั้นเดินเข้ามาและมองมาที่หล่อนกับชาญด้วยสายตาวาววับ ชาญเม้มปากแน่น นึกโกรธจอยที่ทำตัวเป็นหมาหวงก้างเสมอ
“จะกลัวอะไร พี่กับจอยไม่ได่เป็นอะไรกันสักหน่อย” แม้เขาจะกล่าวเช่นนั้น แต่น้ำเสียงที่บอกออกมากลับเบาลงจนลลิตา
