Worlds Above You

Kabanata 10

Kabanata 10

Bigla akong napaatras nang maring ko ang huling sinabi niya. He knows my name.... How? I didn't even mention to him my name yet. Pinatuloy niya ko sa bahay niya but I never had a chance to tell him my real name. He continued to walk towards me which made me walk backwards until I reached the wall.

I gasp when he pinned me on the wall. Napaiwas ako ng tingin nang dahil sa tingin niya.

"Bakit parang takot ka, Xia?" he asked in a cold voice.

I cleared my throat and tried to act normal.

"You know me?" I asked but I can feel my voice shaking.

He smirked and shoved his hands inside his pocket sabay angat ng control card at itinuro ang pangalan ko gamit ang nguso niya.

"It states here."

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang pangalan kong nakaukit sa control card. Pa-paano nalagay diyan ang pangalan ko? It's weird.

But I have to get this from Zyair's hands. I need to go back to my world now before things might get worst.

"Yeah right! Syempre gamit ko 'yan kaya may pangalan ko so dapat ibalik mo na sa akin iyan!" I said while walking towards him para kunin ang control card pero agad naman itong umilag.

Napakunot naman ang noo ko sa inasal niya pero mas lalo naging seryoso ang kanyang mukha.

"Who are you really?" he asked.

I gulped, trying not to make it obvious. Mahina ko siyang hinampas sa kanyang braso sabay tawa.

"Ano ka ba! Nakalimutan mo na kaagad pangalan ko? It's Xia, duh!" pagbibirong sabi ko at aalis na sana para makatakas sa mga katanungan niya pero hindi ako nakawala kasi agad niya akong hinila sa braso para pigilan.

"Saan ka pupunta?" nagtatakang tanong nito.

"Aalis." tipid kong sagot.

"Hindi mo kukunin sa akin 'to?" tanong ni Zyair sabay angat ng control card.

Hindi ko rin talaga maiintindihan ang lalakeng 'to. Ibibigay niya ba o hindi?

"Ibabalik mo ba iyan sa akin o hindi?" inis kong tanong sa kanya.

He released a small laugh while nodding. Mas lalo akong naguluhan sa kanya. He's really a weird guy, I swear. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa utak ng lalakeng ito.

Tinignan ko lamang siya habang hinihintay siyang sumagot.

"Bakit ba parang hindi mo kayang iwan ang bagay na 'to?"

"Does it matter to you? Bakit ang dami mong tanong? Sabihin mo na lang kung hindi mo ibibigay sa akin, hindi yung pinaghihintay mo ako dito na parang tanga." hindi ko na napigilan ang sarili ko sa inis kaya hindi na ako nagpapigil sa kanya at dumiretsong lumabas sa kwarto niya.

I was about to go back to the room when I saw Alexis and his grandfather going up stairs kaya dali dali akong naglakad.

"Xia." Alexis called while running.

Agad naman akong humarap sa kanya at ngumiti nang huminto siya sa harap ko. I saw his grandfather smiling at me as well while he walked towards us.

"Okay ka na ba, hija?"

I nodded, "Yes po."

"Mabuti naman... magpapahinga muna ako sa kwarto, apo. Parang napagod ako sa laro natin." saad ng lolo ni Alexis sabay tawa kaya napatawa na lang kami sa kanya.

"Haha! Sure po, lolo. Magpahinga muna kayo. May pupuntahan lang kami ni Xia." sagot ni Alexis kaya agad naman kumaway ang lolo nito bago nagtungo sa silid nito.

Tinignan ko si Alexis na minamasdang maigi ang lolo niya.

"May pupunta tayo?" I suddenly asked.

Agad namang ibinaling ni Alexis ang tingin niya sa akin.

"Hmm?... Oh yeah! Okay ka na ba? May ipapakita sana ako pero kung nanghihina pa katawan mo, may bukas pa naman." he smiled.

I immediately shake my head as a response to what he said.

"No.... I'm fine now so okay lang."

"Really? Okay lang naman kung hindi nga---"

"Ano ka ba! Okay lang nga." I said sabay tawa kaya napatawa naman ito sa akin at tumango bilang tanda na sumusuko na siya.

Mas lalong lumawak ang ngiti ko when I realized how gentle he is towards me, the way he respects my decisions, and my personal pieces of stuff. Wala na talaga akong masasabi sa lalakeng 'to, he's so much different from his brother.

"I'll be waiting for you downstairs, okay?" bilin nito kaya tumango ako bilang sagot.

Pumasok ako sa loob ng kwarto para ayusin ang sarili ko at magpalit ng damit sa kung saan ako komportable. After a few minutes agad ako lumabas ng bahay at nakita ko rin kaagad ang sasakyan ni Alexis na naghihintay sa labay ng bahay.

I knock the window bago ako pumasok sa sasakyan niya tsaka umupo sa shotgun seat.

"Let's go?"

I nodded and smiled.

Alexis turned on the engine and started to drive to where we are going.

"Saan ba tayo pupunta?"

Saglit siyang tumingin sa akin sabay ngiti na parang nagdadalwang isip kung sasabihin niya ba sa akin o hindi.

"You'll know later." sagot nito at sinabauan ng mapang-arsar na tawa.

Umiling ako at hindi ko na lamang siya pinansin hanggang sa makarating kami sa pinaroroonan namin. Agad kaming bumaba at sinalubong ang ihip ng hangin sa itaas. Tanaw na tanaw dito ang buong lungsod.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong mamangha sa nakita kong papalubog na araw.

"Wow."

"Ganda ng tanawin dito no?"

I raise my gaze to him and agree with what he said. But I was thinking... why did he bring me here?

"Nga pala..."

"Hmm?" his brows raise as he's waiting for me to continue talking.

"Bakit mo pala ako dinala dito?" I asked.

Lumapit siya sa akin at inalalayan niya akong umupo sa troso tsaka niya ako tinabihan.

"Actually no reason... I just noticed that you've been too occupied lately kaya naisipan kong idala dito, baka makatulong sa'yo." he smiled.

Napayuko ako dahil sa hiya. I didn't know that he will notice that side of me. Parang may kung ano akong naramdaman sa puso ko na hindi ko ma ilarawan. Kusa na lamang pumatak ang luha ko kasi nagiging emosyonal na ako.

"Hey... may problema ba?"

Tinakpan ko kaagad ang aking mukha dahil hindi ko kayang harapin siya. There's something in me that I've been longing for. I missed my family and the world I used to live in. Ano ba kasi 'to! Parang tinotorture ako sa lugar na ito.

I calmed myself and wiped my tears. Huminga ako ng malalim bago ako humarap sa kanya.

"I just missed my parents," I said in a sad voice.

I missed my mom and dad pero wala akong magawa kasi kahit kailan hindi ko na muli silang makikita.

"Wherever they are, I know they missed you too."

Umangat ako ng tingin sa kanya at binigyan siya ng malungkot na ngiti. Even though this topic made me so emotional, I'm still lucky to have this kind of a person who's willing to listen to me.

I don't know why, pero parang madalas kong napapanaginipan sila mommy and daddy kahit sa tuwing paggising ko sa umaga hindi ko naaalala. The last time I've dreamed about my dad gave me goosebumps. Parang totoo yung nakikita ko na parang hindi ko alam kung nangyari ba talaga ito sa buhay ko o hindi.

Patuloy lang ako tintignan ni Alexis habang pinapakalma ko ang aking sarili.

"If you really missed them, pwede naman natin sila bisitahin," he said our of nowhere while looking at the sunset.

Agad akong umiling sa sinabi niya.

"We can't," I replied.

Bigla naman siya nagtaka sa sinabi ko but he didn't even bother to ask again. Patuloy lang namin tinanaw ang tanawin hanggang sa unti-unti nang dumilim ang lugar. Alexis stood up, shoving his hands inside his pocket.

"Tara? Uwi na tayo... baka hinahanap na tayo dun." pang-aaya niya sa akin.

Tumayo naman ako at sinundan siya papuntang sasakyan pero when we were about to get inside the car unti unting bumubuhos ang ulan kaya dali dali kaming pumasok sa loob ng kotse.

"Woah that's so fast... the weather was nice awhile ago." rinig kong sambit ni Alexis.

I giggled while shaking my head, "Yeah... siguro sumabay ang ulan sa emosyon ko." I jokingly said.

"Bakit? malungkot ka pa rin ba?"

I nodded and shake my head at the same time that made him so confused. Tumawa na lang ito at agad pinaandar ang stereo ng sasakyan. He connect his phone to the stereo and played a song in a maximum volume before he went out the car.

"Oy! Alexis! Umuulan bakit ka buma—-"

I didn't finished scolding him nang makita ko siyang sumasayaw sabay sa pinapatugtog niyang music sa loob ng sasakyan. I can't help but to smile for what he just did. He's not that good in dancing but the way he danced along the rhythm of the song made it looked so cute.

Tumingin siya sa akin sa labas and smiled. He's danced while walking towards my direction and opened the car door at my side.

Inilahad niya ang kamay niya sa akin kaya napakunot ang noo ko.

"Wanna join with me?" He asked while panting.

"Alam mo bang magkakasakit ka niya—— Alexis!!" Napasigaw ako nang bigla niya akong hinila papalabas ng sasakyan at inalalayang sumayaw kasama siya.

Tawa lang ako ng tawa dahil sa trip niya kaya sinabayan ko na lamang. He held my two hands as we are dancing under the rain.

We keep on laughing while we are dancing. The rain is getting heavy but this won't stop us for what we are doing. As the song switched to a ballad ones our gestures became so slow.

Tumigil ako at tumayo ng matuwid.

"Pasok na tayo. Ang basa na natin." Sabi ko sabay talikod when I saw Alexis nodded kaya naglakad na akong papunta sa sasakyan.

"Xia." I stopped on opening the door when I heard Alexis called me.

I turned around and raise my brows waiting for him to say something, "Hmm?".

He walked towards me with his serious face. Bigla naman akong nagtaka sa mukha niya.

"What is it?" I asked.

"I know it's weird to say this since we didn't knew that much with each other but..." he paused.

Our gaze met as I waited for him to continue talking. Unti unti siyang lumapit sa akin kaya agad naman ako napasandal sa sasakyan.

I was about to push him away but he suddenly kissed me. My eyes widened for what he did but I didn't have the strength to push him. I was starting to like the feeling I have when he kissed me so I can't help but to close my eyes.

He broke the kiss and directly looked at me pero hindi ko kayang makatingin sa kanya kaya agad akong tumalikod at pumasok na sa sasakyan. I saw him walked towards the driver seat before he came inside the car.

Agad niya naman pinaandar ang sasakyan at nagtungo pabalik sa bahay. Sa buong byahe namin pauwi, wala ni isa sa amin ang umimik, siguro both of us felt awkward for what happened awhile ago kaya nang dumating kami sa bahay dali dali akong pumasok sa loob pero bigla akong nagtaka sa ingay na nasa loob.

I was about to walk out when I saw Zyair going out at the house with a serious look on his face. Biglang nagkatagpo ang aming mga mata pero agad naman itong umiwas.

"Xia, about what happened awhile ago——"  Rinig kong sabi ni Alexis pero hindi ko siya napatapos dahil agad kong sinundan si Zyair sa labas.

"Zyair!" Tawag ko.

"May problema ba?" Tanong ko kahit nasa malayo ako.

Patuloy pa rin ako sa paghahabol sa kanya hanggang sa nakita ko siyang huminto sa isang gulang na babae na nakasilong sa waiting shed.

I heard Zyair's crying as the rain keeps on pouring. I was about to walked towards him when I recognized the woman. Nang makilala ko kung ang babae may kung ano akong naramdaman sa dibdib ko na biglang kumirot.

Biglang nanghina ako sa ikinatayuan ko na sanhi ng aking pagkaupo sa daan. Nanginginig akong umiling.

T-this can't be my mother.....