KADRAJDAN DOĞAN AŞK

Bölüm – Çay Bahanesiyle Gelen Tim ve Mert

Akşam çökerken Yiğit evin salonunda sessizce çayını karıştırıyordu. Ama aklı hâlâ dağdaydı… Deniz’in gülüşü, tilkiyi tutarken ki yüzündeki sevgi, düşerken elini tutarken duyduğu o telaş… Her şey silik ama yerleşmişti zihnine.

Tam o sırada kapı tıklatıldı.

Yiğit:

Kapıyı açtı , Ali başını uzattı. Ardından Emre, Efe ve Mehmet de göründü. Dördü birden eve doluştu. Arkalarında Mert de vardı, kıkırdayarak geliyordu.

Ali – sırıtarak:

“Komutanım, şöyle bir çay içelim dedikte eksik bir şey vardı dedik. Meğer sizmişsiniz.”

Yiğit – gözlerini kısmış:

“Toplanıp geldiniz yani? Yetmemiş Mertide peşinize takmışsınız”

Emre – sırıtıyor:

“Yani… bu kadar yıl sonra bir kadına bu kadar yumuşak baktığınızı görünce… şoktan çıkmak için birlikte geldik.”

Yiğit – kaşlarını kaldırarak:

“Ne diyorsun sen Emre?”

Efe – araya girerek:

“Yok komutanım, valla yanlış anlamayın. Sadece Deniz Hanım’la dağdan dönüşteki o sessizliğiniz… Efsaneydi. Mehmet arabada nefes almayı unuttu.”

Mehmet – alçak sesle:

“Ben bir şey demedim.”

Mert – gülerek:

“Abi, seni biriyle yan yana yürürken görmek mucize gibi. Üstüne bir de fotoğraf makinasını o kadar hevesle taşıdın ya… çocuklara anlatıyorum hâlâ inanmıyorlar.”

Yiğit – iç geçirerek:

“Çok konuşuyorsunuz. Oturun o zaman, çay getirin.”

Ali – otururken:

“Sarılıp ağlayalım mı komutanım? Gerçekten mi? Çay mı içiyoruz sizle?”

Yiğit – kaşlarını kaldırıp sertçe bakarak:

“Yok… emniyet ifadesi alacağım sırayla.”

Hepsi birden güler.

Çaylar gelir. Sohbet açılır. Gülüşmeler olur. Ama Yiğit her şeye rağmen fazla açılmaz. Sadece gözleri arada bir uzaklara kayar, balkonun önünde bir çiçek saksısına yaslanmış gibi sessizce dinler herkesi.

Mert – içinden:

“Abim gidiyor… net. Deniz bu adamı çözdü.”

Ali – içinden:

“Yüzü gülüyor. Uzun zamandır bu kadar… insana benzediğini görmemiştim komutanın.”

Gecenin sonunda herkes dağılır. Yiğit balkona çıkar. Elinde kalan çayın son yudumunu içerken gözleri yan balkona kayar. Deniz orada yoktur ama varlığı o balkona sinmiştir.

Yiğit – iç ses:

Belki… artık yalnız yürümem.