ตอนที่ 17 ขอโทษนะ...แต่ฉันขอจูบเธอได้ไหม?

1536 Words

ลมบนยอดเขายังคงพัดเอื่อยเบา เย็นเฉียบแต่ไม่หนาวเกินใจจะทน แสงไฟจากเมืองเบื้องล่างยังส่องสว่างราวกับโลกทั้งใบไม่มีคำว่าหลับใหล มือของเขายังคงกุมมือฉันไว้แน่น—อุ่น... และมั่นคง และฉัน... ก็ยังยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ถอย... ไม่หนี ทั้งที่ควรจะวิ่งหนีไปให้ไกล แต่กลับอยากอยู่ใกล้เขาอีกนิดเดียว แค่... อีกนิดเดียวก็ยังดี “หนาวเหรอ?” เสียงเขาดังขึ้นเบาๆ ข้างหู ฉันสะดุ้งเล็กน้อย สั่นนิดหน่อย ไม่แน่ใจว่าหนาว หรือหัวใจมันเต้นแรงจนร่างกายเบาหวิว “อืม… นิดหน่อย” ฉันตอบกลับเสียงเบา ทันใดนั้น— ฟึ่บ เขาถอดเสื้อสูทนอกของตัวเอง แล้วเอามาคลุมบ่าฉันไว้อย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร… แค่ทำ แค่นั้น… แค่นั้นจริงๆ แต่กลับทำให้ใจฉัน... เหมือนจะหลอมละลาย ฉันหันไปมองเขาช้าๆ แล้วก็พบว่าเขามองฉันอยู่ก่อนแล้ว …สายตาคมคู่นั้น ไม่แข็ง ไม่เย็นชา และไม่น่ากลัวเหมือนตอนเจอกันครั้งแรก มันดูอ่อนโยน...และจริงใจ จนฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบเงียบไปเลย เรายืนใกล้กันแค่คืบเดียว ไม่รู้ว่าฉันขยับไปหาเขา หรือเขาขยับเข้ามาใกล้ฉัน แต่เมื่อระยะห่างนั้นแคบลงจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น...ตุบๆ อยู่ข้างหู เขาก็เอ่ยออกมาช้าๆ นุ่มนวลและจริงจัง “ขอโทษนะ…” “แต่ฉัน… ขอจูบเธอได้มั้ย?” “…!!!!” ฉันเบิกตากว้าง แต่ไม่ได้ถอย ไม่ได้พยักหน้า แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะตอนนี้…ในหัวฉันว่างเปล่า มีเพียงเสียงลมหายใจที่เริ่มถี่ขึ้น มือที่ยังถูกกุมไว้ถูกบีบแน่นขึ้นเล็กน้อย และสายตาของเราที่ไม่ละไปจากกัน บรรยากาศพาไป ใจฉันพาไป และสายตาของเขา… ทำให้ฉัน… พยักหน้าเบาๆ โดยไม่รู้ตัว 💋 …จูบแรกที่แผ่วเบา แต่สั่นไปทั้งหัวใจ ริมฝีปากของเขาแนบลงมาช้าๆ ที่ริมฝีปากฉัน ไม่ได้รุก ไม่ได้รีบ ไม่มีเสียงเอฟเฟกต์ ไม่มีเพลงดราม่า แต่มันคือจูบที่อบอุ่น… ลึก… และอ่อนโยนที่สุด ริมฝีปากเขาแนบสัมผัสกับริมฝีปากฉันอย่างแผ่วเบา แค่... สัมผัส เพื่อบอกว่า ‘ฉันอยู่ตรงนี้’ จูบแรกของเรา ไม่ใช่จูบที่เร่าร้อน แต่กลับลึกซึ้งจนฉันแทบลืมหายใจ มันเป็นความรู้สึกที่แทบจะละลายลงไปทั้งตัว เหมือนหัวใจทั้งดวงกำลังถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนที่มองไม่เห็น เรย์จิประคองฉันไว้แนบอก มือเขาสอดแนบแผ่นหลัง ลูบแผ่วเบาเหมือนกำลังปลอบโยนหัวใจที่สั่นไหวของฉัน ริมฝีปากเขาถอนออกอย่างช้าๆ พร้อมลมหายใจอุ่นที่รินรดอยู่ตรงแก้ม ฉันลืมตาขึ้น ก็เจอกับแววตาของเขาที่มองฉันอยู่ในระยะใกล้แค่ลมหายใจ “ขอบคุณนะ” เขากระซิบข้างหู “ที่ให้ฉันได้จูบคนที่ฉันรัก” …โอ๊ยยยยย!!! ฉันอยากจะเอาหัวโขกต้นไม้ตายตรงนี้ หัวใจฉันมันไม่ไหวแล้ววววววววววววว!!!! 😳💘 ขาเริ่มอ่อนแรง ร่างกายเบาราวไร้น้ำหนัก หากเขาไม่ประคองไว้ ฉันอาจจะละลายลงกับพื้นจริงๆ ฉันซบหน้าลงกับแผ่นอกเขาอย่างไม่รู้ตัว สัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจเขาที่สอดประสานกับของฉัน อ้อมกอดของเขา... ไม่ได้แน่น แต่กลับมั่นคงยิ่งกว่าสิ่งใด ฉันไม่รู้ว่านี่คือ ‘รัก’ หรือยัง แต่สิ่งที่ฉันรู้คือ ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ถ้านี่คือโลกของมาเฟีย… ฉันก็ยินดีจะอยู่ในโลกสีเทานี้สักพัก แค่ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้อีกนิด… ก็พอแล้ว 🫣🫣🫣🫣 [Aiya’ s Part] คืนนี้… โคตรเงียบเลยว่ะ ปกติก็ไม่ชินกับคฤหาสน์หรูๆ แบบนี้อยู่แล้ว แต่พอไม่มีเสียงบ่นๆ หรือเสียงจอยเกมคลิกๆ ของยัยมินาเอะอยู่ข้างหูด้วยอีกคน…บรรยากาศมันโหวงเหวงเป็นบ้า และ... มันเหงาโคตรๆ 😩 ฉันเดินวนในห้องเหมือนหมาหลง จะนั่งก็เบื่อ จะนอนก็ไม่ง่วง จะโทรหา...ก็กลัวขัดจังหวะหมอนั่นกำลังกิน (?) เพื่อนฉันอยู่ “โอ๊ยยยยย!!! ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย!!” ฉันตะโกนใส่อากาศแล้วฟาดหมอนใส่โซฟา ทันใดนั้น แกร๊ก! ประตูห้องระหว่างกันก็ถูกเปิดออก ตามด้วยเสียงทุ้มต่ำ...ที่ฉันจำได้ดี “...ขออนุญาต” ไอ้คนกวนตีนนั่นเอง... “ถ้าจะเปิดเข้ามาเองแบบนั้น ก็ไม่ต้องขอแล้วมั้ง” ฉันประชดทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามาหา คินไม่มีสีหน้าสะทกสะท้านแม้แต่น้อย “มาทำไม? หรือจะรายงานข่าวว่าเพื่อนฉันโดนลากไปกินแล้ว?” “เปล่า” เขาตอบสั้นๆ “ทำไมยังไม่นอน?” “ยังไม่ง่วง” ฉันตอบห้วนๆ “ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั้ย?” คินถามเสียงเรียบ แต่สายตาคมกริบนั่นจ้องฉันไม่วาง “ห๊า!?” “นี่! อย่าคิดว่าฉันอยู่คนเดียวแล้วจะเหงานะเว้ย!!” ฉันรีบพูดรัว รู้ตัวอีกทีก็เผลอซ่อนมือถือที่เปิดหน้าแชตของมินาเอะไว้ใต้หมอนอย่างเนียนๆ ...แต่คินก็แค่เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ท่าทางของคนที่กำลังคิดในใจว่า ‘จับได้แล้วล่ะ’ “เหรอ?” เขาว่าเสียงเบา ก่อนจะกอดอกยืนมองฉันนิ่งๆ “ถ้าไม่เหงา ฉันก็กลับไปนอนของฉันแล้วกัน” “ไปเลย! เชิญเลย!” ฉันกอดอก พูดไล่แบบไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา แต่ไอ้หมอนั่นกลับหันมายักคิ้วให้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงน่าตบสุด ๆ “ว่าแต่... เธอคงไม่กลัวผีหรอกนะ” “ห้ะ!?” “ห้องนี้น่ะ... บางทีก็มีอะไรบางอย่างอยู่นะ” “เฮ้ยย!!! พูดทำไมฟระ!” ฉันหน้าซีดร้องโวยวาย “ก็...ถ้าเธอกลัว...ก็เรียกฉัน” เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที “....” โอ๊ยยยย!!! ใจเต้นทำไมฟะเนี่ย!!! 😳 ₊˚. 📱 ✩｡📲 ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที ฉันที่นั่งเล่นไถมือถือไปมาจนไม่รู้จะทำอะไร ยิ่งคิดถึงที่หมอนั่นพูดเมื่อกี้... ยิ่งรู้สึกเสียววาบไปหมด จนสุดท้าย... ฉันก็แง้มประตูห้องออกไปอย่างเงียบๆ แล้วก็ต้องชะงัก เพราะไอ้คินนั่งอยู่ตรงโซฟาหน้าห้องฉันจริงๆ ในมือถือหนังสือเล่มหนึ่ง อ่านอย่างสงบนิ่งเหมือนหลุดมาจากหนังโฆษณา “เอ่อ..นาย..” ฉันพูดไม่จบประโยค แค่เสียงเบาๆ เขาแค่หันมายิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วปิดหนังสือ เดินเข้ามาในห้องฉันโดยไม่พูดอะไร สีหน้าก็ยังนิ่งๆ ตามสไตล์ไอ้หน้าหล่อกวนตีนเหมือนเดิม “ฉันอยากดูซีรี่ย์เกาหลี” ฉันบอกพร้อมกับกดรีโมตเปิดทีวี LED จอขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนผนัง คินพยักหน้า แล้วนั่งลงบนเตียงฉันเฉยเลย “เฮ้ยย ไม่ได้ให้นายขึ้นมาบนเตียงนะเว้ย!” ฉันร้องเสียงหลง หัวใจเต้นตุบตับอย่างไม่รู้สาเหตุ “ทีวีมันอยู่ตรงข้ามเตียง ไม่ให้นั่งนี่แล้วจะนั่งที่ไหน?” เขาตอบเสียงนิ่ง แต่ยักคิ้วให้อย่างกวนๆ จนฉันอยากปาหมอนใส่หน้า โอ๊ยยยย!!! คนอะไร จะนิ่งก็เกิน จะกวนก็เก่ง!! แต่จะไล่ก็ไม่กล้า... จะให้อยู่ก็... ใจมันเต้นชะมัด 😳 “เออ!!” ฉันกระแทกเสียงก่อนจะขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียง ...เพราะเตียงมันใหญ่มาก แล้วไอ้หมอนั่นก็ยังไม่ยอมไปนั่งพื้นหรือโซฟาอยู่ดี เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆ ... ไหล่เขาอยู่ใกล้เกินไปแล้วนะ!! ใกล้แบบ... ถ้าหันหัวแรง ๆ มีหวังหัวชนกันแน่ๆ แถมมือที่เขาถือรีโมตก็เฉียดมือฉันอยู่หลายครั้ง ...มากพอจะทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ “นี่นาย…” ฉันหันไปจะด่าเขาเต็มปากเต็มคำ แต่ก็ต้องชะงัก ...เพราะสายตาของเขา หันมาสบตาฉันพอดี ดวงตาคมคู่นั้นยังคงนิ่ง แต่ในความนิ่งนั้นกลับซ่อนอะไรบางอย่างไว้ข้างใน ...บางอย่างที่ทำให้ฉันเผลอกลืนน้ำลายลงคอแรงๆ อย่ามองแบบนี้ดิ... อย่าทำให้ฉันใจเต้น… ได้มั้ยวะ… นี่มันแค่คืนนี้เองนะ… คืนเดียว... ที่ฉันควรจะนั่งดูซีรีส์แล้วก็หลับไปเฉยๆ แต่สุดท้าย...ฉันกลับเผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัว ฉันไม่รู้ว่าเผลอพิงไหล่เขาตอนไหน ไม่รู้ว่าเขาขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นรึเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า... ตอนนั้นเราห่างกันแค่ไหน แต่สิ่งที่รู้แน่ๆ คือ— เขาไม่ได้ขยับหนี และฉัน... ก็ไม่ได้ขยับออก เรายังคงนั่งแบบนั้น ในความเงียบที่ไม่ได้อึดอัด แต่กลับอบอวลด้วยความรู้สึกอุ่นๆ เหมือนอะไรบางอย่างล้อมรอบเราไว้ อบอุ่น สบาย และ... แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก เพราะอยู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่า... คืนนี้ ฉันไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนมินาเอะ แต่เขา... อยู่เป็นเพื่อนฉันต่างหาก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more