Chapter 4
1002 Words
Evanessa's heart aches for the current condition of her only son. Si Elliot ang mundo niya. Wala siyang hindi kayang gawin para rito. She can always do anything to make his life and everything easier for him. Kaya naman hindi rin madali para sa kaniya na manuod at maghintay lang sa mga susunod na mga mangyayari.
Paglabas nito ng hospital room ni Elliot. Naubos ang pilit nitong pagmamatapang. Nabuwal siya sa kaniyang kinatatayuan at kung hindi pa ito naabutan ng kaniyang Ama. Siguradong natumba na ito sa sahig.
Nanatiling tahimik ang dalawa. Inalalayan lang siya ng nag-iisa nilang kamag-anak ni Elliot na maupo sa bench.
"Ikukuha lang kita ng tubig sa loob," paalam nito sa kaniya. Akma itong tatayo mula sa pagkakaupo sa kaniyang tabi nang hinaklit niya ang kamay nito dahilan para matigilan ang kaniyang Ama at mapatingin sa gawi niya.
Mula sa panginginig lamang ng labi nito. Nakatakas na ang sunod-sunod na paghikbi mula sa labi ni Evanessa. Paulit-ulit niyang iniling ang kaniyang ulo sa Ama. Kahit pa walang maintindihan ang matanda ay dinaluhan niya pa rin si Evanessa. Marahan nitong hinaplos ang kaniyang likuran.
Ganoon na lang din ang awa ng lalaki para sa anak niya. His heart aches for the both of them.
"Ipapa-test natin si Elliot. Kukuha tayo ng second opinion, third, fourth... at kahit umabot pa ng fifth. Kung may sakit nga talaga siya. Ipagagamot natin siya. Walang impossible ngayon," anas ng matanda.
Evanessa cried even more.
"Si Nuru. Kinukuha niya na sa akin si Elliot, Pa."
"But we are not going to give him away, Evanessa, sa atin lang siya, sa atin lang apo ko. I failed to protect you from him before but that won't happen again." Those are comforting to hear but at the same time. They are sweet nothings.
Hindi lamang ini-entertain ni Evanessa iyong idea but at the back of her mind she knows. She is in fact aware na kahit gaano pa niya ilaban ang karapatan niya kay Elliot. Hindi non mababago ang nakatakdang mangyari. Noon pa lang. Noong pinagbubuntis niya pa lang ito sa kaniyang sinapupunan. Mayroon nang nakapagsabi sa kaniya na pagtungtong ni Elliot ng sixteen. Mangyayari ang nakatakda, mawawala siya sa mundong ito.
In the middle of her crying. She remembered something important. Nabanggit sa kaniya ng Elliot ang tungkol sa babaeng nasa community library.
Mayroon itong kutob na ang babaeng nakausap niya noon, exactly sixteen years ago ay siya ring babae na nakadaupang palad ng kaniyang unico hijo.
Evanessa stood up from her sit. Kinapa nito ang bulsa ng kaniyang pantalon para sa susi ng kaniyang sasakyan sabay pahid ng luha mula sa kaniyang pisnge.
"Ikaw na muna ang bahala kay Elliot. Keep your eyes on him all the time, Papa. Hindi ka puwedeng malingat. Mayroon lang akong kailangang puntahan," paalam nito sa kaniyang Ama.
She could no longer afford to waste her time waiting for his response. Nang masabi nito ang kailang niyang sabihin ay tumakbo na siya palabas ng hospital.
Malakas ang buhos ng ulan sa labas ng hospital. Evanessa used to be in love with rain. It's faint sound, the coldness of it, the drops of it against her fair skin. She loves everything about it—she used too not until things that happened to her, happen.
Napaka-dilim ng kalangitan tila may taglaya iyong galit at kailan man ay hindi nito magagawang magpatawad.
Nevermind the rain. She run towards the parking lot of the hospital. Ilang beses pa siyang nagpaikot-ikot sa parking space bago niya nahanap ang kaniyang Civic. By the time she got on her car. She is dripping wet.
Pinasok niya ang susi at pinaandar ang makina. Wala siyang choice kung hindi ang paandarin nang mabagal ang sasakyan kahit pa sobra-sobra ang pagmamadali nito sapagkat gusto niyang maabutan na bukas pa ang library.
If it weren't for her fear of getting involve in a vehicular accident. Kanina niya pa pinalipad ang sasakyan na minamaneho.
Bara-bara na lang na iniawan ni Evanessa ang kaniyang sasakyan sa gilid ng kalsada nang marating niya na ang library. Patakbo nitong inakyat ang ilang step hanggang sa marating niya ang double door na nakasarado na.
She is aware that the library is already close but still, she end up knocking against the hard wood material of it out of desperation.
"Nasaan ka? Kailangan kitang makausap. Magpakita ka sa akin! Alam kong alam mong darating ako ngayon!" Galit, desperasyon at samu't saring emosyon ang kalakip ng boses nito nang sabihin niya ang mga salitang iyon.
Evanessa stops banging the big door with her knuckles when she felt a familiar presence standing behind her. She turned her head on her direction and then her body followed.
She have seen a lot of unimagineable thing for her not to believe in what her pair of eyes are serving her.
Labing-anim na taon na ang lumipas magmula ng unang beses niya itong nakita ngunit wala pa rin itong pinagbago sa kaniyang itsura. She still looks the same, it was as if the sixteen years ago was just yesterday.
May ngiti sa labi ng matanda noong lumapit siya kay Evanessa at inabutan ito ng panyo. Imbes na iyon ang kunin. Ang pala-pulsuhan ng babae ang hinablot ni Evanessa.
"How do I stop it from happening? I can't lose my soon to Nuru. He does not belong there. The life there." Sa tuwing naalala nito ang pinagdaanan niya sa lugar na iyon. Sumisikip ang dibdib nito at dire-diretsong nilalabas ng memorya niya ang mga alaalang matagal niya nang gustong kalimutan.
Napabitaw si Evanessa sa matanda sabay hawak sa kaniyang sentido. The sharp pain that is attacking the nerves on her head make her feel so weak and dizzy. Humawak siya sa pinto bilang pagsuporta sa kaniyang sarili.
"Elliot's body in the Arcanian realm is waiting for him, Evanessa. You can't stop it from happening. The more you get in the way of his fate. The harder it will be for you and your son. Go on, surrender him to his destiny."
- Writer
