เล่ห์วาเลนไทน์

ตอนที่ 2 ตัวร้ายผู้น่าสงสาร

“เอ่อ ขะ ขอโทษครับ คุณเมลวิน”

เสียงของคนที่เปิดประตูเข้ามาเอ่ยอย่างเกรงใจ ก่อนที่แดนดินจะได้ยินหนึ่งในนั้นพูดขึ้นเสียงต่ำ

“ยังไม่รีบออกไปอีกพวกมึง อยากตายหรือไง เห็นไหมว่าเจ้านายกำลัง… เอ่อ”

จ๊วบ!

ริมฝีปากช้ำถูกดูดดึงดังจ๊วบจนคนพวกนั้นสะดุ้ง ต่างพากันก้มหน้าแล้วรีบลนลานออกจากห้อง หลังถูกคนที่พวกมันเรียกว่าเจ้านายใช้ดวงตาสีเทอร์คอยส์เขม้นมองอย่างไม่พอใจนัก

เฮือก!

แดนดินรีบโกยอากาศเข้าปอดเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หลังมือเรียวถูกยกขึ้นมาถูปากอย่างลวก ๆ ก่อนจะดันร่างของตัวเองลงจากตักของคนตัวใหญ่กว่าอย่างรวดเร็ว พอสายตาเหลือบเห็นชายเสื้อยืดสีขาวโผล่พ้นออกมาจากสะโพกสอบ ก็รีบโน้มตัวเข้าไปกระชากออกมา แล้วสวมกลับเข้าไปเหมือนเดิมอย่างเร่งรีบ

“ไม่คิดจะขอบคุณกันสักคำเลยหรือไง?”

เมลวินว่าไล่หลังเมื่อแดนดินกำลังจะดึงประตูเปิดออก เด็กหนุ่มชะงักมือ ก่อนจะเค้นคำพูดเสียงต่ำ

“คนสุดท้ายที่จูบผมโดยที่ผมไม่ยอม ตอนนี้มันนอนจมกองเลือดอยู่ในห้องวีวีไอพีฝั่งโน้น ส่วนคุณ…” แดนดินปรายตาเขียวปั๊ดลงมองต่ำ “ยังนั่งอยู่ตรงนั้นได้ ก็บุญเท่าไรแล้ว!”

เมลวินวาดขาข้างหนึ่งขึ้นไขว่ห้าง เอนหลังลงไปพิงพนักโซฟา มือหนายกขึ้นแตะริมฝีปาก แลบลิ้นออกมาเลียความหวานของน้ำลายผสมเลือดที่ยังติดอยู่ ก่อนจะส่งเสียง หึ ในลำคอ ดวงตาสีเทอร์คอยส์จ้องมองบานประตูที่เพิ่งถูกกระแทกปิดลง แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก

“นีล!”

เสียงเข้มตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิทที่ควรจะเฝ้าอยู่หน้าห้อง แต่กลับปล่อยให้คนแปลกหน้าที่ลี้ภัยจากใครบางคนบุกเข้ามาได้

“ครับนาย”

ชายวัยฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่อย่างลูกครึ่ง ผู้มีเส้นผมสีทองแต่ใบหน้าตี๋ ผิวสีขาวราวกับหยวก กุลีกุจอเข้ามาในห้อง เขาโน้มศีรษะรอรับคำสั่ง หรืออาจเป็นบทลงโทษข้อหาที่ตนทิ้งเจ้านายให้อยู่ลำพัง ตอนกลับมาจากห้องน้ำเขาทันได้เห็นเด็กหนุ่มตัวเล็กเพิ่งออกไปจากห้องด้วยสีหน้าท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก และยังมีสภาพราวกับเพิ่งถูกรุมโทรม

แต่เจ้านายหนุ่มกลับมิได้ต่อว่า หากแต่ออกคำสั่งเสียงเรียบ

“ไปสืบมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้น”

“ครับนาย”

รีบรับคำอย่างรู้หน้าที่ แววตาแบบนั้นของเจ้านาย นีลเข้าใจเป็นอย่างดี และรู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไรต่อโดยไม่ต้องรอให้เมลวินอธิบายให้มากความ

แดนดินหนีโซซัดโซเซมาถึงคอนโดของเหนือนที รุ่นพี่ที่เขารักและไว้ใจ

ใช่! เขารักเหนือนที และหวังเป็นที่พึ่งยามเขาทุกข์และเดือดร้อน ไม่เว้นแม้แต่ครั้งนี้

“พี่เหนือ ช่วยดินด้วย ฮึก ฮึก”

เด็กหนุ่มโผเข้ากอดรุ่นพี่ทันทีที่อีกฝ่ายเปิดประตู โดยไม่สนใจสายตาขวาง ๆ ของมีฟ้าที่มองมาอย่างเอาเรื่อง

ส่วนเหนือนทีก็ตกใจไม่น้อยที่จู่ ๆ แดนดินมาหาถึงห้องชุดในยามดึก แถมยังมาในสภาพที่…

“เกิดอะไรขึ้นกับดิน บอกพี่”

แดนดินเอาแต่ส่ายหน้าและร้องไห้ ไร้ซึ่งคำอธิบายใด ๆ แม้ในใจจะอัดอั้น มีเรื่องราวมากมายที่เด็กหนุ่มวัยเพียงสิบเก้าแบกเอาไว้ และคนเดียวที่จะช่วยเขาได้ก็คือเหนือนที

แต่ในยามนี้ที่แดนดินเพิ่งถูกคุกคามจนเสียขวัญ ไม่ว่าจะจากไอ้เสี่ยโจตัณหากลับ หรือกับชายหนุ่มนัยน์ตาสีประหลาดที่เขาไม่รู้จัก ก็ทำให้เด็กหนุ่มไม่อาจกลั่นคำพูดใดออกมาได้ นอกจากวาดสองแขนกอดเหนือนทีเอาไว้ ซุกใบหน้าลงกับอกแกร่ง และร้องไห้อย่างหนักจนกระทั่งผล็อยหลับไป

“จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย”

มีฟ้าบ่นออกมาเบา ๆ หลังจากเหนือนทีจับร่างเล็กให้นอนราบไปบนโซฟาตัวใหญ่ แม้วันนี้ชายหนุ่มไม่ได้โวยวายเช่นเคยเพราะเห็นสภาพแดนดินยับเยินจนน่าสงสาร มุมปากแตกจนมีเลือดซึมออกมา ดวงตาแดงช้ำ นี่คงร้องไห้หนักตั้งแต่ก่อนมาถึงที่นี่

เหนือนทีช้อนตาขึ้นมองคนรักอย่างขอร้อง เพราะสงสารรุ่นน้องอย่างแดนดิน ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มไปเจออะไรมา แต่การซมซานมาหาเขาถึงที่นี่และเอาแต่ร้องไห้โดยที่ไม่ยอมเล่าอะไร นั่นแปลว่ามันอาจจะหนักหนาสาหัสจนพูดไม่ออก เขาจึงตั้งใจจะดูแลเป็นอย่างดี หวังว่าเมื่อแดนดินสบายใจขึ้นจะยอมพูดมันออกมา

มีฟ้ายอมลงให้คนรัก เพราะถ้าตัดเรื่องรักผู้ชายคนเดียวกันและพยายามทำทุกอย่างเพื่อแย่งเหนือนที แดนดินก็ถือว่าเป็นเด็กน่าสงสาร พ่อก็อย่างนั้น แม่เลี้ยงก็ร้ายยังกับนางมาร เขาจึงยอมให้แดนดินพักด้วยในคืนนี้

เหนือนทีใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้ โดยมีมีฟ้านั่งคุมอยู่ไม่ไกล ก่อนที่ทั้งสองจะพากันหายเข้าไปในห้องนอน

แดนดินลืมตาขึ้นมาหลังได้ยินเสียงบานประตูปิดลง ก่อนจะยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่หยดลงตรงหางตา

ใคร ๆ ก็ดูออกว่าเหนือนทีกับมีฟ้ารู้สึกต่อกันเกินเพื่อนสนิทหรือญาติห่าง ๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่เข้าใจ แต่แดนดินก็หลอกตัวเองมาตลอดหลายปีว่าตัวเองยังมีสิทธิ์ตราบที่ทั้งสองยังไม่ได้คบกันอย่างเปิดเผย เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะเป็นคนสำคัญของเหนือนที แม้ต้องเป็นไอ้ตัวร้ายทำลายหัวใจมีฟ้าเขาก็เคย

เขาผิดอะไร?

แดนดินในวัยเด็กมักติดสอยห้อยตามบิดาไปที่บ้านวรภัทร ยามผู้ใหญ่คุยกันในเรื่องงาน เด็กน้อยก็ไปเล่นกับลูกบุญธรรมของเจ้าของบ้าน

ช่วงเวลานั้น มีฟ้าและมีดาวทายาทที่แท้จริงของวรภัทร เดินทางไปอยู่กับคุณย่าและศึกษาต่อที่ฟิลิปปินส์ แดนดินจึงกลายเป็นเพื่อนเล่นยามเหงา และติดเหนือนทีราวกับเป็นน้องชายที่คลานตามกันมา ยิ่งในช่วงเวลาที่แดนดินเสียคุณตาคุณยายและมารดาไป เขาทั้งเสียใจ เสียขวัญ และจมอยู่ในห้วงของความทุกข์ บิดาก็เอาแต่ซึมเศร้า โดยลืมนึกถึงลูกชายวัยกำลังหัวเลี้ยวหัวต่อ

เหนือนที พี่ชายแสนดีจากตระกูลวรภัทร จึงกลายเป็นทั้งเพื่อน พี่ชาย และเป็นพ่อให้ได้ในบางครั้ง เหนือนทีเป็นหลักยึดเดียวในชีวิตแดนดินในขณะนั้น ในวันที่บิดาของเขาอ่อนแอดูแลไม่ได้แม้แต่ตัวเอง

เขาไม่ผิดใช่ไหม? ที่หวังจะฝากชีวิตไว้กับเหนือนที

แต่แล้ววันหนึ่ง มีฟ้าก็กลับมาเมืองไทย สอบเข้ามหาวิทยาลัยคณะเดียวกันกับเหนือนที ครอบครัววรภัทรจึงซื้อห้องชุดห้องนี้ให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน ดูแลกันในฐานะพี่น้อง

แดนดินเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นสิ่งที่ทั้งสองแสดงต่อกัน ทั้งสายตา ทั้งการกระทำ แต่เขาก็ยังไม่ย่อท้อ ต่อให้ต้องแลกกับอะไรก็ตาม เขาก็จะแย่งเหนือนทีมาให้ได้

เด็กหนุ่มปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียทำให้หลับลงไปอย่างง่ายดาย แต่เขากลับฝันร้าย…

ฝันถึงชายผู้มีดวงตาสีเทอร์คอยส์