รอยแค้นแห่งรัก

ตอนที่2 ฉันไม่ได้รักเธอ

ตอนที่2 ฉันไม่ได้รักเธอ

"จะไปไหน" เสียงตะคอกจนเธอสะดุ้ง

"เรื่องของฉัน"เธอตอบห้วนๆ

"คิดดีๆก่อนที่จะพูดออกมา ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ จะออกไปแบบนั้นหรอ กล้าหรอ?"

"ก็ดีกว่าอยู่ในนี้" ด้วยความน้อยใจพลอยชมพูพูดจากระแทกเสียงใส่เขา สีหน้าซีต้ากัดฟันแน่นที่เห็นว่าเธออวดดีใส่เขา มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มยิ่งอยากจะเอาชนะเธอมากขึ้นๆ ชุดที่พลอยชมพูใส่ตอนนี้ถึงไม่ได้ขาดจะแยกชิ้นส่วน แต่มันก็ดูไม่งามอยู่ดีเพราะมันเปิดช่วงอกของหญิงสาว

"ได้ ออกไปสิ! คนอื่นเขาจะได้นินทาที่เธอออกจากห้องประธานด้วยสภาพแบบนี้" พลอยชมพูกำมือแน่น พร้อมสะบัดหน้าออกมาจากห้อง เลขาคิมที่นั่งอยู่หน้าห้องเห็นหญิงสาวก็ตกใจที่ออกมาสภาพแบบนี้หลังจากเข้าไปหาเจ้านายของตน จากที่เขาเริ่มสงสัยตั้งแต่เจ้านายให้ทำสัญญาขึ้นมาแล้วเรื่องเธอกับซีต้าคงต้องมีอะไรขึ้นแน่ๆ หญิงสาวหลบสายตาเลขาคิมก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะพร้อมใส่เสื้อแขนยาวทับ

"เข้ามาหาผมหน่อย เลขาคิม" เสียงเจ้านายเรียกเลขาคนสนิทเข้ามาหา ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมก้มหน้าก้มตาเพราะฟังจากเสียงเจ้านายของเขาท่าจะอารมณ์ไม่ดี

"เธอทำอะไรอยู่?" เขาถามเสียงนิ่ง

"เอ่อ เธอไหนครับ"

"ก็พนักงานใหม่นั้นหละ เธอทำอะไรอยู่?"

"ผมวางเอกสารการใช้จ่ายของปีที่แล้วให้เธอศึกษาอยู่ครับ"

"นึกว่าร้องไห้กลับบ้านไปแล้วเสียอีก" เขาบ่นออกมา เลขาคิมนิ่งเงียบฟัง

"ออกไปได้แล้ว จับตาดูหล่อนไว้ให้ดี รายงานผมทุกอย่าง"

"ครับ" เลขาคิมออกมาจากห้องพร้อมมองหญิงสาวที่นั่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะเขา เอาจริงๆพลอยชมพูก็ไม่ใช่คนขี้เหล่อะไร แล้วทำไมเจ้านายถึงได้เกลียดหล่อนแต่ก็ยังกักตัวหล่อนไว้

"คุณพลอยชมพูครับ ไม่เข้าใจตรงไหนถามผมได้เลยนะครับ"

"เรียกว่าพริ้งก็ได้ค่ะ เลขาคิมขอบคุณมากนะคะ"

"งั้นคุณพริ้งก็เรียกผมว่าคิมเฉยๆดีกว่า จริงๆแล้วเจ้านายเป็นคนดีไม่ค่อยโมโหร้ายแต่วันนี้คงอารมณ์ไม่ดีคุณพริ้งอย่าโกรธเจ้านายเลยนะครับ" หญิงสาวยิ้มแห้งให้เขา

"ชั่งเถอะคะ พริ้งจะอดทนจนกว่าจะทนไหว"

'นี้อาจเป็นสิ่งที่เธอต้องทำ เพื่อชดใช้ให้เเก่เขา'

"ยังไงก็สู้ๆ นะครับ ผมเป็นกำลังใจให้" ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มให้เธอ หญิงสาวยิ้มตอบ

พักเที่ยงของการทำงานวันแรก พลอยชมพูเก็บเอกสารบนโต๊ะกำลังจะออกไปทานข้าวเที่ยงเลขาคิมเดินมาชวนเธอไปทานด้วยกัน เเต่พอจะลุกออกจากโต๊ะ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะของเลขาคิมก็ดังขึ้น

"ครับ เจ้านาย"

"เอาเอกสารในห้องผมไปให้พลอยชมพูแปลแล้วส่งให้ผมก่อนบ่ายวันนี้"

"แต่ว่าตอนนี้พักเที่ยงแล้วนะคับ"

"นายมีปัญหาหรอ ผมสั่งหล่อนไม่ใช่นาย!!"

"ไม่มีครับ" คิมพูดรับคำก่อนที่เจ้านายจะวางสายไป

พลอยชมพูถอนหายใจพร้อมวางกระเป๋าลง

"ทำอย่างที่เขาสั่งเถอะคะ คุณคิม" ชายหนุ่มเข้าไปหาเจ้านาย พร้อมมองกองเอกสารกองใหญ่กองหนึ่งที่ตั้งไว้ตรงหน้าเขา

"บอกเธอด้วย ว่าฉันต้องการบ่ายนี้"

"แต่เยอะขนาดนี้คุณพริ้งคงทำไม่ทัน"

"คุณพริ้งหรอ นายไปสนิทสนมกับเจ้าหล่อนตอนไหน คิม จะทันหรือเปล่าผมไม่สน สนเพียงเเค่บ่ายโมงตรงเอกสารต้องเสร็จ" เลขาคิมเงียบพร้อมนกไปให้เธอ เขายิ่งอยากรู้ว่าทำไมซีต้าจะแกล้งเธอ ชายหนุ่มนั่งยิ้มชอบใจที่ได้แกล้งเธอ พร้อมเหลือบตาไปมองเห็นสร้อยที่เขากระชากตกอยู่ใต้โซฟาในห้อง ซีต้าลุกขึ้นก้มลงเก็บมันขึ้นมาดูพร้อมกำมือแน่น

"เธอเป็นคนเลือกกลับมาหาฉันเอง พริ้งเธอต้องชดใช้ให้กับฉัน!"

ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน

"ทำไมเธอถึงขัดคำสั่งฉันพริ้ง! เธอไม่อยากเห็นหน้าแม่เธอรึไง แค่จัดการผู้ชายคนเดียวทำไม่ได้เหรอห๊ะ!" เสียงชายหนุ่มเกาหลีที่พูดไทยชัดจนน่าตกใจตะคอกใส่เธอ

"แต่ซีต้าเขาเป็นแฟนพริ้งนะคะพี่ชาอึน"

"แม่เธอคงภูมิใจมากที่ได้ยินแบบนี้ เธอเลือกมันแทนที่จะเลือกแม่เธอเอง"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะพี่ แต่ทำไมต้องให้พริ้งหลอกเขาด้วย"

"เพราะ มันเป็นลูกของคนที่เคยทำให้แม่กูเสียใจไง"ชาอึนวัย27 ปีขึ้นเสียงข่มอีกฝ่าย พริ้งเริ่มน้ำตานองหน้าอีกครั้ง

"ฉันให้เวลาเธอแค่อาทิตย์นี้อาทิตย์เดียวเท่านั้น เธอแค่พามันมาหาฉันแล้วฉันจะปล่อยแม่เธอและเธอไป แค่นี้ทำได้รึเปล่าพริ้งน้องรัก" หญิงสาวนิ่ง

"แต่ถ้าเธอไม่ทำ เธอก็น่าจะรู้นะว่าเธอและแม่ของเธอต้องเจอกับอะไร" ชาอึนขู่เธอพร้อมเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้

"ลงไปได้แล้ว อย่าลืมที่ฉันบอกยังไงเราก็พี่น้องกัน เธอคงไม่เห็นมันดีกว่าพี่อย่างฉันนะพลอยชมพู" หญิงสาวน้ำตาร่วงพร้อมลงจากรถหรูที่จอดอยู่หน้ามหาลัย

"ลงไปได้แล้ว อย่าลืมที่ฉันบอกยังไงเราก็พี่น้องกัน เธอคงไม่เห็นมันดีกว่าพี่อย่างฉันนะพลอยชมพู" หญิงสาวน้ำตาร่วงพร้อมลงจากรถหรูที่จอดอยู่หน้ามหาลัย

ระหว่างเขาชายที่เธอรักกับมารดาที่ทำให้เธอมีชีวิตอยู่ตอนนี้เธอควรจะเลือกใคร แน่นอนความรักของแม่สำหรับเธอมีค่ามากกว่าสิ่งใด แล้วเขาละเขาผิดอะไร พลอยชมพูไม่ยอมเข้าเรียนเธอได้แต่ปิดโทรศัพท์ไม่ออกไปไหน ซีต้ามานั่งรอเธอที่หน้าหออยู่นาน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเดียวนี้แฟนสาวถึงเปลี่ยนไป

เช้าของอีกวันสีหน้าของพลอยชมพูมีแต่ความทุกข์ขอบตาบวมก่ำเพราะร้องไห้ทั้งคืน เธอแทบไม่ได้นอนในใจมั่วแต่คิดเรื่องที่พี่ชายเธอพูด หญิงสาวเอื้อมมือไปเปิดมือถือทั้งทีที่เปิดเสียงข้อความดังสนั่น ชายหนุ่มโทรมาหาเธอเกือบ50สาย

กริ้งงงงงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอก็รับรู้ทันที่ว่าซีต้าโทรมาหา หญิงสาวชังใจอยู่นานก่อนจะกดรับสาย

"ทำไมเพิ่งรับ นี่ต้าเป็นห่วงนะอยู่ๆก็เงียบหายไป"

"พริ้งไม่ค่อยสบาย ต้าไปเรียนเถอะ"

"เป็นอะไรมากรึเปล่า ไปหาหมอรึยังทำไมต้องปิดเครื่องด้วยถ้าพริ้งเป็นอะไรไปต้าจะอยู่ยังไง ให้ต้าไปหาไหม"

"ไม่ต้องดีกว่า นี้ก็สายแล้วต้าเรียนเถอะ พริ้งขอนอนพักก่อนนะ"

"ครับ ตอนเย็นต้าจะไปหานะพริ้ง ต้ารักพริ้งนะ" สิ้นจบสนทนาหญิงสาวก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งเขารักเธอมากขนาดนี้เธอจะกล้าหักหลังเขาได้ลงหรอ

แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกเพื่อแม่เธอ พลอยชมพูตัดสินใจทำตามที่พี่ชายต่างมารดาบอกแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เธอยังไม่พร้อมยังเหลือเวลาเกือบอาทิตย์ขอเพียงเธอได้ทำใจก่อน หญิงสาวจับสร้อยคอแน่นพร้อมกับกอดเข่าเหมือนหมดอาลัยตายอยาก

ตกเย็นซีต้าเลิกเรียกก็ตรงมาหาแฟนสาวทันที่ เธอลงมาหาชายหนุ่มหน้าหอเหมือนทุกครั้ง พลอยชมพูเห็นหน้าฝ่ายชายก็เข้าไปกอดทันที จนซีต้าเองยังไม่ทันได้ตั้งตัว

"เป็นอะไร ไม่สบายหายรึยัง"เขาถามอย่างเป็นห่วงเธอแทบขาดใจ

"อืมก็ดีขึ้นแล้ว ต้าทานอะไรยังเราออกไปหาอะไรทานกันไหม"

"ได้สิ ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มพาเธอมาที่รถเก๋งสีขาวที่พ่อเป็นคนชื้อให้ พร้อมเปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่ง ทั้งคู่ไปกินที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลมากนักจากมหาลัย พลอยชมพูเอาแต่มองหน้าเขาเหมือนกับว่าต่อไปนี้เธอจะไม่ได้มองใบหน้านั้นอีกแล้ว เพราะเขาคงจะโกรธเกลียดเธอมากแน่นอน

"ถ้ายังมองต่อ ต้าจะอดใจไม่ไหวนะ"เขาพูดเสียงนิ่ง หญิงสาวกลับเป็นฝ่ายยิ้มออกมา

"ถ้าวันหนึ่ง พริ้งทำให้ต้าเสียใจ ต้าจะให้อภัยพริ้งไหม?"

"ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ พริ้งทำอะไรให้ต้าโกรธหรอ"

"ก็แค่ถาม พริ้งสงสัย"

"พริ้งเป็นผู้หญิงที่ต้ารักมาก นอกจากแม่ก็มีพริ้งที่ต้าเชื่อใจ ถ้าวันหนึ่งพริ้งทำผิดต่อต้า บางทีต้าอาจจะไม่มีวันให้อภัยพริ้งแน่" หญิงสาวหน้าเศร้าลง

"แต่ไม่มีวันนั้นหรอก เพราะต้าเชื่อใจพริ้งไง เราต้องเชื่อใจกันและใจไม่ใช่หรอ"

"จ้ะ ทานต่อเถอะ"

หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จทั้งคู่พากันมาที่สวนสาธารณะ พระอาทิตย์เริ่มตกที่นี้ดูสวยมากเหมาะสำหรับคู่รักที่มานั่งสวีทกัน ซีต้านั่งพร้อมจับมือเธอแน่น หญิงสาวเอียงหัวไปซบไหล่ชายหนุ่มมองพร้อมพระอาทิตย์ตกด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากสำหรับเธอและเขา ทุกอย่างเหมือนหยุดหมุนเหมือนใจของพลอยชมพูเองที่อยากหยุดช่วงเวลานี้ไว้

"ทำไมเดียวนี้อ้อนเก่งจัง"เขาถามพร้อมยิ้มออกมา

"ไม่ชอบหรอ ถ้าไม่ชอบพริ้งจะได้ไม่อ้อน"

"ชอบครับ พริ้งทำอะไรก็น่ารักสำหรับต้าไปหมดเลยหละ"

"ปากหวานจังนะ ไม่ใช่ว่าไปพูดหวานแบบนี้กับสาวคนอื่นละ"

"ต้ามีแต่พริ้งคนเดียว จะให้ไปหวานใส่สาวไหน" คำตออบของเขาทำให้พลอยชมพูยิ้มไม่หุบ ทั้งคู่ต่างยิ้มมองตากันนิ่ง ซีต้าเอื้อมมือขึ้นมาจับใบหน้าหญิงสาว เขาอยากจดจำทุกอย่างของเธอ พลอยชมพูยังมองตาเขานิ่งก่อนจะโน้มคอชายหนุ่มลงมาจูบเธออย่างอ่อนโยนทั้งคู่จูบกันอยู่นาน พลอยชมพูถอนจูบพร้อมยิ้มให้กับเขาก่อนจะโผล่เข้าไปกอดชายหนุ่มแน่น

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พริ้งอยากให้ต้ารู้ว่าพริ้งรักต้ามาก มากจนไม่สามารถรักใครได้อีก" ชายหนุ่มฟังแต่ไม่ได้คิดอะไร

"ต้าก็รักพริ้ง"

21:13

พลอยชมพูกลับมาที่ห้องของซีต้า เป็นคอนโดหรูที่พ่อของเขาชื้อไว้ให้ชายหนุ่มเปิดประตูห้องด้วยความเขินอายที่ห้องชายหนุ่มแท้มักจะรกเป็นธรรมดา พลอยชมพูมองไปทั่วๆ ห้องเขาพักอยู่ชั้น15 เห็นวิวเมืองหลวงในยามค่ำคืน ซึ่งสมกับคำว่าเป็นเมืองที่ไม่มีวันหลับใหลเสียจริง พลอยชมพูดหันกลับมายิ้มให้อีกฝ่าย ซีต้าเดินเข้ามากอดเธออีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าทำไมวันนี้หญิงสาวถึงได้น่ารักขนาดนี้ เธออ้อนเขามากขึ้นกว่าทุกวัน

"หิวข้าวอีกไหม ต้าจะลงไปชื้อให้"

"อืม ยังอิ่มอยู่เลย" เธอตอบพร้อมยิ้มให้

"งั้นต้าจะไปเอาน้ำให้นะ"ชายหนุ่มจะเดินไปหยิบน้ำในตู้ให้แต่ทว่าเธอกลับดึงแขนเขาไว้แน่น ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มผิดกับแววตาที่มันเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจไม่สามารถพูดออกมาได้พลอยชมพูโน้มใบหน้าชายหนุ่มลงมาก่อนจะจูบปากเขาอย่างอ่อนโยน ซีต้าจูบตอบพร้อมเอามือมาจับเอวหญิงสาวก่อนจะลูบไล้ไปมา หญิงสาวถอนจูบแววตาเป็นประกายมองมายังชายหนุ่มอย่างหวานซึ้ง ชายหนุ่มดันเธอไปติดกำแพงก่อนจะจูบเธออีกครั้ง ลิ้นสากเข้าไปสำรวจในโพงปากของหญิงสาวอย่างร้อนรน เขากอดเธอแน่นก่อนจะอุ้มเธอขึ้นพร้อมวางร่างบางอรชรลงบนเตียงมือหนาลูบผมที่ปิดหน้าปิดตาหญิงสาวอย่างนึกเอ็นดู มุมปากอมยิ้มขึ้นมาก่อนจะจูบตามลำคอระหงเขาบรรจงปลดเสื้อผ้าของหญิงสาวออกอย่างไม่รีรอ พลอยชมพูเอื้อมมือปลดกระดุมของชายหนุ่มที่ละเม็ดๆ เขาลูบหัวเธอก่อนจะเอาหน้าผากชนกับพลอยชมพู

"ต้ารักพริ้งนะ รักมากมากกว่าที่พริ้งรักต้าด้วยซ้ำ"

"พริ้งเชื่อ เพราะพริ้งก็รักต้ามากเหมือนกัน" ชายหนุ่มเอามือปลดตะขอเสื้อในลายดอกไม้สีขาวออก ร่างกายที่ไม่ได้ใส่อะไรเลยกลับดูสวยกว่าที่เขาคิด ทั้งคู่ต่างเป็นคนแรกของกันและกัน พลอยชมพูกลัวแต่ก็ไม่แสดง ท่าทางออกมา ชายหนุ่มจูบเธออีกครั้งก่อนจะจับท่อนกายถูไปถูมาพร้อมดันไปในช่องรักของหญิงสาวพลอยชมพูเจ็บจนเกร่ง เธอกอดเขาแน่น ชายหนุ่มก็รู้สึกทรมานเช่นกัน

"อย่าเกร็งสิพริ้ง เชื่อต้านะ" เธอพยายามปล่อยตัวให้สบายๆ ชายหนุ่มจับสองเต้านวลขนาดพอดีมือที่อยู่ตรงหน้าของเขา ยิ่งทำให้ร่างกายของหญิงสาวรู้สึกดีมากขึ้น ทั้งคู่ต่างกอดรัดกันไปมา เสียงกระเส่าดังทั่วห้อง

พลอยชมพูคิดที่จะยอมปล่อยใจปล่อยกายให้กับเขาผู้ชายที่รักที่สุด ถึงทางต่อไปข้างหน้าจะไม่มีอีกแล้วความฝันที่เคยวาดไว้กับเขา อย่างน้อยเธอก็ยอมให้เขาเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเธอ พลอยชมพูแอบเก็บน้ำตาซ่อนไว้ไม่ให้เขาเห็น เธอทำได้เพียงแต่ยิ้มพร้อมเอาแต่จูบเขาก่อนที่จะไม่ได้ทำอีกต่อไป มือนี้ที่เธอจะไม่มีสิทธิ์ได้จับ ใบหน้าคมตรงหน้าที่เธอจะไม่ได้มองอีกแล้ว ทั้งคู่หลังจากเสร็จกิจซีต้ายังคงกอดเธอไว้แน่น พร้อมลูบใบหน้าไปมา เขามองเธอด้วยแววตาแห่งความรัก

"ต้าสัญญา ว่าจะให้แม่ไปสู่ขอพริ้งนะ" เธอกลั้นน้ำตาก่อนจะพยักหน้าให้เขา

หลังจากที่เขาหลับหญิงสาวก็แต่งตัวพร้อมนั่งมองหน้าเขาอีกครั้ง เธอต้องทำเพราะต้องช่วยมารดาที่ถูกพี่ชายต่างมารดาจับตัวไว้

'ถ้าวันไหนที่เราได้เจอกันอีกครั้ง พริ้งจะยอมรับกรรมทุกอย่าง พริ้งอยากให้ต้ารับรู้ไว้ว่าหัวใจดวงนี้ยังคงเป็นของต้าเสมอ พริ้งขอโทษขอโทษจริงๆ ' น้ำตาที่ถูกกลั้นไว้อยู่นานในที่สุดก็ไหลรินออกมา เธอเขียนโน๊ตบางอย่างไว้ที่หัวเตียงก่อนจะกลับไป

'พริ้งกลับห้องก่อนนะ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงต้ามาหาพริ้งที่สวน ที่เดิมนะต้า พริ้งรักต้านะ'

หญิงสาวกลับมาที่ห้องพร้อมเก็บกระเป๋าทำตามทุกอย่างที่พี่ชายบอก เธอได้ขอหยุดเรียนกลางคัน เธอไปไหนไม่มีใครได้รู้แม้แต่คนเดียว

ชายหนุ่มสูงโปร่งยืนรอที่หน้าหอตั้งแต่เช้ามืดพร้อมกอดอก ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่หอบกระเป๋าออกมา

"เรียบร้อยใช่ไหม"

"ค่ะ พริ้งบอกต้าแล้ว แต่ว่าพี่ค่ะอย่าทำอะไรเขาจนถึงขั้นตายนะคะพี่ พริ้งขอ"

"ได้ ฉันแต่ต้องการทำให้มันเจ็บแค่นิดเดียว เธอทำดีมากน้องสาวของพี่"ชาอึน ลูบหัวพริ้งก่อนจะจับกระเป๋าไปวางในรถพร้อมขับรถออกไป

เขาพาเธอมาที่บ้านหลังหนึ่งในต่างจังหวัด บ้านปูนชั้นเดี่ยวที่ดูร่มรื่นไม่คนมีคนมากมายอยู่ละแวกนี้ หญิงสาวเดินเข้าไปก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดอิงอรด้วยความคิดถึง

"แม่ไม่เป็นอะไรนะคะ"

"ไม่จ้ะแม่ทนได้"

"หลังจากนี้ บ้านหลังนี้ฉันยกให้และก็เงิน หวังว่ามันจะทำให้สองแม่ลูกสร้างตัวได้ และอีกอย่างเธอคงจะรู้ตัวดีว่าเป็นแค่ลูกเมียน้อยฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าคุณพ่อมีลูกอีกคน ต่อไปนี้อย่ามารบกวนพวกเราอีก" เขาเดินออกไปไม่ฟังคำของสองแม่ลูกด้วยซ้ำ พริ้งวิ่งตามออกไปก่อนจะคว้ามือเขาไว้

"ฉันจะไม่ฆ่ามันหรอก เลิกห่วงสักที เธอควรจะลืมมันนะเพราะมันคงไม่ให้อภัยเธอแน่ๆ อ้อ รูปที่ฉันให้ไปถ่ายเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ"

"ดีมาก เข้าบ้านเถอะ" รูปถ่ายที่เขาหมายถึงคือรูปเธอที่จัดฉากกับผู้ชายอื่นนอนกอดกันกลมเสมือนว่าเป็นคนรักกัน

ซีต้ามารอเธอที่เดิม อย่างที่หญิงสาวเขียนโน๊ตบอก ในมือของเขาถือกล่องเล็กไว้ในมือพร้อมมองเปิดดูด้วยรอยยิ้ม มันคือเเหวนที่เขาตั้งใจชื้อมาให้หญิงสาว เขาอยากมอบมันให้กับเธอผู้หญิงที่เขานั้นรักสุดหัวใจ

"มาแล้วหรอมึง รอนานไหม"เสียงผู้ชายพูดขึ้นพร้อมมีคนเดินมาขวางทางเขาอีกสามคน ซีต้าพยายามคิดว่าเคยเจอเขาที่ไหน ใช่คนที่มาส่งแฟนของเขาวันนั้นนี่น่า หรือว่าไม่ใช่

"เรารู้จักกันหรอ"เขาถามกลับเสียงนิ่ง

"หึ มึงไม่เคยเจอกูหรอก แต่กูรู้จักมึงดี มึงคือลูกของการดาใช่ไหม นังเพสยาคนนั้น"

ตุบ!! ซีต้าชกทันทีเมื่อเขาเมื่อได้ยินชายตรงด่าแม่ตัวเอง ผู้ชายอีกสามคนเขามาจับตัวเขาแน่น ชาอึนเช็ดเลือดมุมปากก่อนจะลุกขึ้นมาชกเขากลับ

"มึงเป็นใคร มาด่าแม่กูทำไม แล้วพริ้งล่ะ มึงทำอะไรพริ้ง" เขาถามหาคนรักเธอนัดเขามาที่นี้อาจจะโดนพวกนี้ทำร้ายได้

"ไอ้โง่ สมควรแล้วที่ถูกทิ้งพริ้งเขาไม่ได้รักมึงโน้นตอนนี้ไปอยู่กับผู้ชายคนใหม่ที่รวยกว่ามึง"

"กูไม่เชื่อ" ชาอึนยิ้มมุมปากก่อนจะปารูปให้ซีต้า ชายหนุ่มจับมาดูแทบไม่เชื่อสายตาว่าเป็นเธอ

"พวกมึงจัดการมัน"

ตุบ ตุบ ตุบ ซีต้าโดนกระทืบไม่ยั้งเขาไม่ได้สู้กลับในมือยังคงกำรูปภาพนั้นแน่นพร้อมกับความเจ็บปวดมากมายถาโถมเข้ามาในใจของเขา

"หึ พอๆ แค่นี้ก็สมใจกูแล้วเห็นมึงตายทั้งเป็นแล้วนี่อะไร แหวนหรอหึ หน้าตาคนถูกทิ้งเป็นอย่างนี้นี่เอง กูจะบอกอะไรให้นะ พริ้งกำลังจะแต่งงานแล้วโว๊ย" หัวใจของเขาแทบแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี เขามองดูภาพที่พลอยชมพูกอดกับผู้ชายอื่น เขาไม่เห็นหน้าผู้ชายเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเลือด ซีต้ากำแหวนแน่นพร้อมร้องไห้ออกมา ทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้กับเขา ทำไม ชายหนุ่มร้องไห้อย่างเจ็บใจ ก่อนที่สายตาจะเริ่มเปลี่ยนไป

"เธอต้องเจ็บกว่าฉัน ผู้หญิงสารเลว"