ตอนที่1 ไม่เหมือนเดิม
992 Words
ตอนที่1 ไม่เหมือนเดิม
ปัจจุบัน
พลอยชมพูกลับมาจากสัมภาษณ์งานเธอนั่งทรุดตัวลงบนโซฟาอันเก่าภายในบ้าน หญิงสาวมืดแปดด้านที่ได้เจอซีต้าอีกครั้งและดูว่าการเจอกันในครั้งนี้ชายหนุ่มดูไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เสียด้วย
"กลับมาแล้วหรอพริ้ง" เสียงอิงอรผู้เป็นแม่ถามเธออย่างอ่อนโยน
"ค่ะแม่"
"เป็นไงบ้างลูกได้งานรึเปล่า ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะลูก"
"ได้ค่ะแม่ พริ้งได้งานทำแล้วแม่จะได้ไม่เหนื่อยเหมือนเมื่อก่อน พริ้งจะเลี้ยงแม่เอง"หญิงสาวกอดมารดาแน่น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธออิงอรลำบากนาๆชนิด พลอยชมพูขอตัวเข้าห้องไปอาบน้ำก่อนจะลงมาทานข้าวฝีมือแม่ของเธอ
ร่างบางยืนอยู่หน้ากระจกพร้อมมองดูตัวเองนิ่ง มือเรียวขวาจับสร้อยคอเส้นหนึ่งที่เธอได้มากจากผู้ชายที่เธอรักที่สุด
'ต้า พริ้งขอโทษ พริ้งรู้ว่ายังไงต้าก็คงไม่ให้อภัยพริ้ง' น้ำตาเธอเอ่อล้นเต็มเบ้าตาเธอก็เจ็บปวดกับเหตุการณ์ในวันนั้น
06:12 นาที
เสียงนาฬิกาปลุกของเช้าวันใหม่พลอยชมพูลืมตาตื่นอย่างช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจแล้วบอกตัวเองว่าสู้ๆ เธอรีบอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน
"เอ้าพริ้งมาทานอะไรก่อนสิ"
"นมแก้วเดียวก็พอแล้วค่ะแม่ พริ้งไปก่อนนะคะ รักแม่นะ" เธอพูดพร้อมหอมแก้มอิงอร หญิงสาวรีบเดินออกไปทำงาน เพื่อจะไปขึ้นรถโดยสารหน้าปากซอย
"พริ้งไปทำงานหรอ?"เสียงหนุ่มข้างบ้านถามเธอ เขาเป็นคนแนะนำให้เธอไปสมัครงานที่บริษัทนั้น ชายหนุ่ม30ปี ที่แอบรักพริ้งมานาน ชีวิน เป็นพนักงานบริษัทของซีโน่แต่เขาก็ไปๆมาๆ บริษัทของซีต้าพราะต้องไปส่งเอกงานบ้าง
"ค่ะพี่ชีวิน วันนี้วันแรก"
"พี่เชื่อว่าพริ้งทำได้อยู่แล้ว พริ้งออกไปพร้อมพี่เลยสิ พี่ผ่านทางนั้นพอดี เอ๊ะไม่ต้องเกรงใจ"
"ก็ได้นะ ขอบคุณนะคะพี่ชีวิน" หญิงสาวยิ้มให้กับเขาอย่างจริงใจ ชีวินมาส่งเธอหน้าตึกพริ้งยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มก่อนจะลงรถไป
"พริ้งเดียวสิ" ชีวินเรียกหญิงสาวที่กำลังจะขึ้นตึก
"ค่ะพี่"
"ตั้งใจทำงานนะ อันนี้แม่มีทำมาให้" ชายหนุ่มยื่นขนมถ้วยฟูให้เธอ
"ขอบคุณค่ะ"เธอยิ้มหวานให้กับเขา สำหรับเธอชีวินเหมือนพี่ชายคนนึงที่เธอเคารพ ครอบครัวเขาช่วยเหลือเธอมาตลอด
เพล้ง!! แก้วกาแฟในมือซีต้าหล่นแตกกระจาย เขาเห็นใบหน้าเธอที่ส่งยิ้มให้ผู้ชายอื่นก็โมโหขึ้นมา
"เลขาคิม ตามพนักงานใหม่เข้ามาหาผมหน่อย" ซีต้ากัดฟันแน่น พริ้งเดินมาหาเขาที่ห้องก่อนจะถอนหายใจออกมาเธอจะพยายามอดทนให้ถึงที่สุด
ก๊อกๆๆ หญิงสาวเคาะประตูพร้อมเดินเข้ามาในห้อง ชายตาดุนิ่งจ้องมองเหมือนกำลังรอเธออยู่
"ท่านประธานเรียกดิฉันมีอะไรรึเปล่าค่ะ"คำพูดที่ดูห่างเหินทำให้ซีต้าเจ็บใจมากขึ้น
"ไม่มีเเล้วจะเรียกหรอ? ถามได้"
"งั้น มีอะไรให้ดิฉันรับใช้ค่ะ"เธอถอนหายใจออกมาอย่างเก็บอาการ ซีต้ายังคงมองเธออย่างเอาเรื่อง
"มานี้สิ"
"ค่ะ!?"
"ฉันบอกให้เข้ามาใกล้ๆ กลัวรึไง" พริ้งเดินเข้าไปใกล้ๆ ชายหนุ่มอย่างเกร็งๆ เธอไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ซีต้าในตอนนี้ช่างแตกต่างจากซีต้าคนเดิมที่เธอเคยรู้จักอย่างสิ้นเชิง
"ต่อไปนี้เธอต้องเรียนรู้งานกับเลขาคิม เรื่องทุกเรื่องที่เกี่ยวกับฉันเธอต้องรู้ทุกอย่าง ที่จริงเธอก็รู้ดีอยู่แล้ว จริงไหม"เขาพูดด้วยน้ำเสียงกวนโมโหอีกฝ่าย
"นี่ คุณอย่าพูดเรื่องไร้สาระ"
"ทำไม ลืมหรอ? ว่าเราถึงขั้นไหนกันแล้ว" เขาพูดยั่วโมโหเธอ หญิงสาวทำหน้านิ่ง
"อย่าคิดว่าฉันยังรักเธออยู่ เพราะสำหรับฉันเธอมันก็แค่ผู้หญิงน่ารังเกียจ สกปรกสิ้นดี อ๋อ อีกอย่างอย่าไปยืนอ่อยผู้ชายคนอื่นเหมือนตะกี้ให้ฉันได้เห็นอีก จะไปทำอะไรที่ไหนก็ไปแต่ต้องไม่ใช่ที่บริษัทฉัน"
"ค่ะ!" เธอรับคำสั้นๆ ก่อนจะเดินออกไป
"เดี๋ยว! ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปจำใส่สมองไว้ด้วย" ชายหนุ่มจู่ๆก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมเดินเข้าไปชิดตัวหญิงสาว พลอยชมพูตกใจเธอถอยหนีเขาจนไปติดกำแพง ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก
"ท่าไม้ตายหรอ ที่เวลาผู้ชายเข้าใกล้ต้องแสร้งเดินถอยหนีไปติดกำแพง"
"ถอยไปคะ ท่านประธาน ฉันเป็นลูกน้องหวังว่าท่านประธานคงไม่คิดหรือทำอะไรที่ไม่เหมาะสมควร"
"เธอขู่ฉันหรอ นี่ ยังเหมือนเดิมเลยนะ" ซีต้าเอื้อมมือมาลูบปากบางอมชมพู หญิงสาวปัดมือออก ความอวดเก่งไม่มีใครเกินของพริ้งยังเหมือนเดิม
"เธอรู้ไหม ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง ห๊ะ รู้รึเปล่า" จู่ๆเขาก็เสียงดังขึ้นจนเธอสะดุ้ง
"ฉันขอโทษ"พลอยชมพูรับรู้ถึงความผิดของตัวเองจึงเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายออกไปด้วยความรู้สึกผิด
"หึๆ ฉันไม่อยากได้ยินคำนี้ออกมาจากปากเธอผู้หญิงจอมปลอมโกหกตอแหล จิตใจเธอทำด้วยอะไรฮะทำไม ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้" เขาบีบแขนเธอแรงจนหญิงสาวรู้สึกถึงความเจ็บปวด
"ฉันเจ็บ ปล่อยเถอะคะ"
"เจ็บหรอ ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนี้ เพราะคนที่เจ็บมันคือฉันไม่ใช่เธอ" ซีต้าเอามือมาบีบคางเธอแน่น สายตาที่มองไปรอบๆ ก่อนจะนิ่งเพราะเห็นสร้อยตรงคอหญิงสาว
- Writer
