เช้าวันต่อมา แสงแดดลอดผ่านม่านในห้องคอนโดของอัญญา เธอเพิ่งกลับมาหลังจากค่ำคืนที่เพนต์เฮาส์ของธาวิน ร่างสวยยังมีร่องรอยความเหน็ดเหนื่อยและเร่าร้อนที่เขาทิ้งไว้
อัญญาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ หยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดเช็คงานคอลัมน์ที่เธอส่งไปเมื่อวันก่อน หน้าจอปรากฏยอดอ่านพุ่งสูงผิดคาด คอมเมนต์เต็มไปด้วยเสียงชื่นชมทั้งการเขียนที่ตรงใจ และมุมมองที่เร่าร้อนแฝงความมั่นใจ
“หึ… อย่างน้อยงานก็ยังทำให้ฉันมั่นใจได้” เธอพึมพำกับตัวเอง มุมปากยกยิ้มพอใจ ก่อนจะปิดฝาโน้ตบุ๊กแล้วเอนตัวลงบนโซฟา
ทว่าพอหลับตา ภาพที่ย้อนกลับมาคือสัมผัสของธาวินมือใหญ่ที่โอบกอด ลมหายใจร้อนที่กระซิบข้างหู และรสจูบหนักหน่วงที่ยังติดตรึงอยู่ในริมฝีปาก
อัญญาขยับตัวเล็กน้อย ใบหน้าร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว “นี่มันอะไรกัน… ทำไมถึงยังคิดถึงเขา”
เธอส่ายหัวเบา ๆ ราวกับอยากปัดภาพเหล่านั้นออกไป เสียงในใจชัดเจนว่า เธอไม่ต้องการผูกมัดกับใคร เธอเลือกเส
