เสียงหัวเราะริมถนนยังไม่ทันจาง พี่ดารินก็หันมายักคิ้วให้คิริน ริมฝีปากแดงสดยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ว่าไงจ๊ะคุณศิลปิน…พอได้เจอเม้ามอยต่อหน้าแล้วรู้สึกยังไงบ้าง เหมือนตัวเองเป็นคนดังในหมู่สาว ๆ เลยไหม”
คิรินหัวเราะหยัน ขยับไหล่เหมือนไม่คิดจะเก็บมาใส่ใจ “คนดังงั้นเหรอ…ถ้ามันทำให้เธอร้องไห้เหมือนเมื่อคืน ก็คงไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจหรอก”
อัญญาที่ฟังอยู่เผลอก้มหน้าลงทันที แก้มร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ
ธาวินเหลือบตาไปมองแวบหนึ่ง สีหน้าคมเข้มยังคงนิ่ง แต่แววตากลับฉายชัดที่รู้ว่าเพื่อนพูดความจริง เขาเองก็อยู่กับเธอเมื่อคิน
พี่ดารินเบิกตานิด ๆ ก่อนหัวเราะกรุ้มกริ่ม “อุ๊ยตาย…งอนใหญ่ขนาดร้องไห้เลยเหรอ ยัยนี่นี่…ใครเห็นก็นึกว่าแข็งแรงนักหนา เจอเรื่องผู้ชายทีไรน้ำตาสั่งได้ทุกที”
“พี่ดาาาา” อัญญาเงยหน้าขึ้นทันที แก้มแดงจัด ร้องเสียงสูงด้วยความอาย “อย่าพูดแบบนั้นสิคะ!”
แต่ดารินไม่หยุด แถมแกล้งทำตาโตประกอบ
