หลังจากอัญญาเดินออกจากคาเฟ่ คิรินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แก้วกาแฟในมือพร่องไปเกือบหมด แต่เขากลับไม่ได้ลิ้มรสมันเลยจริง ๆ
แววตาคมทอดมองไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่ว่างเปล่า ความรู้สึกบางอย่างจี้ดขึ้นกลางอกไม่ใช่แค่ความเสียดาย แต่เป็นความเจ็บปวดเบา ๆ ที่บอกไม่ถูก
เธอยังย้ำชัด… ว่าธาวินคือคนที่เธอยอมให้คุมเกม
งั้นตัวฉัน… อยู่ตรงไหนในเกมนี้กันแน่
คิรินหัวเราะในลำคอ แต่เสียงนั้นแห้งแล้งเกินกว่าจะเป็นการหัวเราะจริง เขาสลัดหัวแรง ๆ ราวกับอยากไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป
ค่ำวันเดียวกัน ร่างสูงของเขาปรากฏในคลับเงียบ ๆ ย่านใจกลางเมือง ที่นี่ไม่ใช่คลับหรูหรา ไม่ใช่ปาร์ตี้เสียงดัง เป็นเพียงบาร์ไฟสลัวที่มีเสียงดนตรีแจ๊สคลอเบา ๆ
เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาหนัง มองแก้ววิสกี้ในมือ แสงไฟสะท้อนของเหลวสีอำพันคล้ายประกายไฟในใจที่ยังไม่มอด
บางที… ฉันคงต้องหาวิธีดับไฟที่อัญญาจุดขึ้นมาในอก ก่อนที่มันจะเผาฉันจนไม่เหลือซาก
เ
