อัญญายังคร่อมอยู่บนตักเขา ร่างกายเชื่อมประสาน ลมหายใจหอบเบา ๆ คล้ายจะหลอมรวมกับเสียงหัวใจที่เต้นชัดใต้แผงอกแข็งแรงของธาวิน
เธอขยับสะโพกช้า ๆ เหมือนตั้งใจประคองให้ทุกสัมผัสแนบแน่น ก่อนจะเอนตัวเข้ามาซบ กอดเขาแน่นทั้งแขนทั้งใจ
“วันนี้…ฉันเหนื่อยเหลือเกินวิน” เสียงเธอสั่นพร่าข้างหู “แค่ได้กอดคุณ…มันก็เหมือนทุกอย่างเบาลง”
ธาวินโน้มหน้าลงมาจูบขมับเธอเบา ๆ มือใหญ่ลูบแผ่นหลังเนียนที่สั่นไหว “กอดพี่ไว้อย่างนี้แหละ อัญ…แค่เธออยู่ตรงนี้ พี่ก็จะไม่ปล่อยให้เหนื่อยคนเดียวอีกแล้ว”
เธอหลับตาลงแนบแก้มกับอกอุ่น ร่างกายยังคงเชื่อมกันอยู่โดยไม่รีบร้อน เพียงแค่การขยับเล็กน้อยก็ทำให้หัวใจทั้งคู่สั่นสะท้านแต่ครั้งนี้ ความเร่าร้อนแปรเป็นความอุ่นละมุนที่โอบล้อมอยู่รอบกายพวกเขา
อัญญากอดแน่นขึ้นทุกที แต่สะโพกบางกลับค่อย ๆ โยกช้า ๆ เน้นจังหวะทำให้ความเป็นชายแนบดันลึกทุกครั้ง
“อื้อ…วิน…มันแน่น…เสียวไปหมดเลย” เธอ
