คิรินยังคงนั่งพิงพนักเก้าอี้ สายตาคมไม่ละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว
เขาหัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยเลศนัย
“เธอบอกว่ากลัวคำว่าผูกมัดใช่ไหมอัญญา…”
หญิงสาวนิ่งไป ปลายนิ้วจิกเข้ากับแก้วกาแฟราวกับหาที่ยึดเหนี่ยว
“งั้นลองไปกับฉันสิ” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม เสียงต่ำลงเหมือนตั้งใจจะให้เป็นคำเชื้อเชิญที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากเธอ “คอนโดฉันไม่ไกลจากนี่หรอก”
อัญญาชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตาเขาเต็ม ๆ
“คุณหมายความว่าไง…”
คิรินยกมุมปากขึ้นน้อย ๆ แต่แววตากลับจริงจังกว่าทุกครั้งที่เคยเจอ “ฉันอยากให้เธอได้รู้ ว่าการอยู่กับฉันสองคน…มันจะทำให้เธอสบายใจเหมือนเวลาอยู่กับธาวินหรือเปล่า”
หัวใจเธอสั่นวูบ ราวกับถูกดึงเข้าสู่เส้นทางที่ไม่อาจคาดเดา
“ฉันไม่อยากให้เธอสับสนว่าที่เธอเลือกเรา…เป็นเพราะบรรยากาศ หรือเพราะแรงดึงดูดที่เธอหยุดไม่ได้” เขาพูดต่อ “ฉันอยากให้เธอรู้ด้วยตัวเอง ว่าเธอไม่ได้ต่อต้า
