ล็อบบี้โรงแรมระดับห้าดาวเต็มไปด้วยเสียงเปียโนกล่อมเบาๆ
อัญญาแต่งตัวในเดรสเปิดไหล่ ผมม้วนหลวม ๆ มีเงาไฟสะท้อนผิวเนียนจนดวงตาของธาวินแทบไม่ละไปทางไหนอีก
“คิรินคงถึงเชียงใหม่แล้วล่ะ” เขาพูดเสียงเรียบ ขณะรินไวน์ให้เธอ
“อืม...เขาส่งรูปมาน่ะ” เธอยิ้มบาง ดวงตาคู่สวยยังมีแววซึมจากความคิดถึง “ฉันไม่ชอบเวลาที่โต๊ะมันเหลือเก้าอี้ว่าง”
ธาวินมองเธอนิ่ง ก่อนเอ่ยเบา ๆ “งั้นคืนนี้ไม่ต้องเหลือว่างอีกต่อไป”
น้ำเสียงนิ่งแต่สื่อความหมายจนเธอใจสั่น เขาเอื้อมมาจับปลายนิ้วเรียว ลูบผ่านช้า ๆ ราวกับจงใจเรียกความทรงจำของคืนก่อนให้หวนกลับ
อัญญาหลุบตา เหมือนกลัวสายตาคมจะมองทะลุความคิด
“คุณทำแบบนี้ในร้านอาหารกลางโรงแรมเลยเหรอ” เธอถามเสียงเบา แต่ริมฝีปากกลับมีรอยยิ้มล้อ
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลย...” เขาโน้มตัวกระซิบใกล้หู “ยัง”
เธอหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นทำให้บรรยากาศบนโต๊ะยิ่งอบอุ่นขึ้น ทั้งสองพูดคุยกันเรื่อย ๆ
