อัญญานั่งเอนหลังบนเก้าอี้หนังสีเทาอ่อน มือหนึ่งเลื่อนเมาส์ อีกมือคอยเกลี่ยปอยผมที่หล่นมาปิดแก้ม
บนหน้าจอเป็นร่างบทสัมภาษณ์ที่เธอกำลังอ่านอย่างตั้งใจ คิ้วเรียวขมวดนิด ๆ
เธอจิบน้ำจากขวดแก้ว ก่อนหันไปมองพี่ดารินที่กำลังปาดปากกาสีแดงบนต้นฉบับอีกฝั่ง
“คอลัมน์ใหม่เหรอพี่?” อัญญาเอ่ยขึ้น เสียงเรียบแต่แฝงแววอยากรู้อยากเห็น
ดารินยกกระดาษขึ้นนิด ยิ้มข้างมุมปาก “ชายเบื้องหลังธุรกิจสีเทา…ชื่อเท่ดีนะ แต่ถ้าไม่ระวัง คงโดนฟ้องก่อนลงแน่”
“กลิ่นแปลก ๆ นะพี่”
อัญญายิ้มบาง “กลิ่นแบบคนที่เรารู้จักดีหรือเปล่า?”
“อย่าพูดดังไปสิแม่ตัวดี” ดารินหัวเราะเบา ๆ แต่สายตาคมยังไม่ละจากกระดาษ “ถ้าเป็นคนที่ฉันคิดไว้จริง ๆ...คงได้อ่านชื่อในหน้าแรกเร็ว ๆ นี้แน่”
เสียงประตูออฟฟิศเลื่อนเบา ๆ พนักงานฝึกงานสาวผมประบ่าเดินเข้ามาพร้อมถาดกาแฟสองแก้ว
“ลาเต้ร้อนของพี่ดาริน กับอเมริกาโน่ของพี่อัญญาค่ะ”
อัญญาเงยหน้าขึ้นรับย
