ห้องทั้งห้องเงียบงัน เหลือเพียงเสียงลมหายใจถี่ของอัญญาที่ซบอกธาวิน ร่างบางยังสั่นระริกกับคำพูดที่ก้องไม่หาย “ไม่ให้ใครแตะต้องนอกจากเรา”
เธอกัดริมฝีปากแน่น ความสับสนตีวนในอกจนแทบหายใจไม่ออก “คุณกำลังบอกว่า…ฉันเป็นของคุณ แต่คุณก็ยังยอมให้คิรินอยู่ในวงนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ”
ธาวินเลื่อนมือขึ้นประคองแก้มเธอ บังคับให้สบตาลึกจนหนีไม่ได้ “ใช่…เพราะผมรู้จักเขาดีพอ รู้ว่าเขาจะไม่มีวันทำร้ายคุณ แต่คนอื่น…ผมไม่ไว้ใจ และผมก็ไม่มีวันยอม”
หัวใจเธอเต้นแรง จังหวะหอบแผ่วเหมือนลมหายใจติดขัด “แต่คุณก็ปล่อยให้ฉันอยู่ตรงกลางของพวกคุณนะ…คุณรู้ไหมว่ามันสับสนแค่ไหน”
“ผมรู้” ธาวินตอบเสียงหนักแน่น “แต่ผมเลือกแล้วผมจะไม่เสียคุณไป ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม”
อัญญาสั่นหัวน้อย ๆ ริมฝีปากเผยอเหมือนอยากพูด แต่เสียงกลับติดค้างในลำคอ
คิรินที่พิงหัวเตียงอยู่ข้าง ๆ ยกยิ้มมุมปาก แววตานุ่มลงกว่าที่เคย “อัญญา…ธามันพูดชัดแล้วน
