เสียงกดปากกาดัง “แกร๊ก” เบา ๆ อัญญาปิดสมุดบันทึกลง เป็นสัญญาณว่าการสัมภาษณ์เสร็จสิ้นแล้ว่หัวใจของเธอกลับยังเต้นแรงเหมือนเพิ่งผ่านศึกที่กินแรงเกินกว่าคำถาม คำตอบธรรมดา
เธอนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนขยับลุกขึ้น เดินตรงไปหาคิรินที่ยังนั่งพิงเก้าอี้เหมือนกำลังครุ่นคิดต่อจากสิ่งที่พูดออกมาเมื่อครู่
โดยไม่ทันบอกกล่าว อัญญาทรุดกายลงโอบกอดเขาแน่น ซบหน้าลงกับไหล่กว้าง น้ำตาเอ่อจนไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ฉันพยายามเข้มแข็ง…พยายามเป็นนักเขียนมืออาชีพ แต่จริง ๆ แล้วมันหนักเหลือเกิน” เสียงเธอสั่นพร่า แทรกกับเสียงสะอื้นเบา ๆ “ทั้งเรื่องงาน ทั้งเรื่องหัวใจ…ทุกอย่างถาโถมจนฉันไม่รู้ว่าตัวเองยังยืนไหวได้ยังไง”
คิรินชะงักไปนิด แต่แล้วมือใหญ่ก็เลื่อนขึ้นมากอดตอบ รั้งร่างเล็กเข้ามาใกล้กว่าเดิม เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชิดขมับเธอ “เธอไม่ต้องยืนคนเดียว…จำไว้”
อัญญาหลับตาแน่น น้ำตาไหลเปื้อนเสื้อเชิ้ตเขา เธอปล่อยให้ควา
