ค่ำวันศุกร์ บาร์ยังคงคึกคัก ดนตรีแจ๊สคลอเบา ๆ ดารินในชุดเดรสสั้นรัดรูปนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้สูง ริมฝีปากแดงสดจิบค็อกเทลช้า ๆ ดวงตาเปล่งประกายเหมือนรู้ทันทุกคนรอบตัว
“นั่งคนเดียวไม่น่าใช่นิสัยเธอนะ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังข้าง ๆ ก่อนร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตแขนพับจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ
ดารินหัวเราะเบา ๆ เอียงหน้ามองเขา “ภัทร…เสือสิ้นลายยังไงล่ะ ถึงได้ตามมาหาฉันทุกที่”
ภัทรยกคิ้ว ยักไหล่ทำหน้าทะเล้น “ก็เพราะเสือมันยอมถูกล่าด้วยผู้หญิงแบบเธอแล้วนี่”
เธอยกแก้วชนกับเขา แววตาแพรวพราว “พูดแบบนี้ระวังฉันจะเอาไปแฉลงคอลัมน์นะ ว่าคาสโนว่าตัวพ่ออย่างภัทร…กลายเป็นหมาเชื่องเพราะผู้หญิงคนเดียว”
ภัทรหัวเราะต่ำ โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นแตะข้างแก้ม “ถ้าแฉแล้วได้กลับไปนอนกอดเธอเหมือนเมื่อคืน ฉันเต็มใจให้เขียนทั้งหน้าแรกเลย”
ดารินเผลอกัดปากกลั้นยิ้ม สายตาซุกซนตอบกลับทันควัน “เมื่อคืนยังไม่พอเหรอ
