บทที่ 4.3 – มุมดีๆ ของผู้ชายร้ายกาจ (อย่าทำสายตาแบบนี้ให้ใคร) (จบตอน)
1046 Words
ปริญอยากจะงับจมูกโด่งรั้นสักทีแต่ก็ต้องยั้งใจเอาไว้ เกรงใจคนป่วย ประเดี๋ยวจะหาว่าเขารังแกไม่รู้จบ เขาไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายโรคจิต เมียป่วยอยู่ก็ต้องอดทนไว้ก่อน หายดีเมื่อไรค่อยจัดแมตช์กระชับมิตรก็ยังไม่สาย
แต่เดี๋ยวนะ… เมียงั้นหรือ นี่เขายกย่องผู้หญิงคนนี้ให้เป็นเมียอย่างนั้นใช่ไหม?
ปริญหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมเปล่งเสียงคำรามลั่น เอื้องฟ้าที่ยังไม่หลับถึงกับกระอักกระอ่วน ยิ่งตอนประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมร่างสูงสง่าที่สวมเพียงผ้าขนหนูพันกายหมิ่นเหม่เดินออกมาพานให้หายใจไม่ทั่วท้อง หล่อนจิกเกร็งนิ้วเท้าแน่นตอนเขาเดินเข้ามาใกล้เตียง กลัวเขาจะเปลี่ยนใจเล่นงานเธอ แม้ร่างบางจะหลับตาแน่นแต่ปริญรู้ว่าเธอยังไม่หลับ และถ้าให้เดาแม่ดอกเอื้องฟ้าคงอายกับเสียงแห่งความสุขสมที่เขาคำรามก้องสดๆ ร้อนๆ
“เปลี่ยนใจยังทันนะ ฉันได้เสมอ”
เอื้องฟ้าไม่ตอบแต่แกล้งหลับไปเลย ปริญหัวเราะก่อนหาเสื้อผ้าที่เขาเอามาเก็บไว้ที่ห้องของเธอบางส่วนออกมาสวมใส่ โดยชายหนุ่มสวมเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเท่านั้น ท่อนบนเปิดเปลือยในแบบที่ชอบทำ ก้าวเท้าขึ้นเตียงนอนเคียงข้างร่างบาง เอื้องฟ้าแทบหยุดหายใจตอนถูกเขารั้งร่างเข้าไปกอดจนไม่เหลือช่องว่างให้อากาศเล็ดรอดผ่าน
“ทีหลังถ้าไปพบลูกค้ากับไอ้ภู อย่ารับนามบัตรจากใครอีก” เขาต้องเคลียร์กับเธอให้รู้เรื่อง ไม่อยากค้างคา เขาเกลียดความไม่ชัดเจน
“อย่าเงียบ ฉันรู้ว่าเธอยังไม่หลับ”
“ฟ้าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วค่ะ” เอื้องฟ้ารับปากแต่ไม่กล้าลืมตามองเขา กลัวเห็นสายตาร้อนแรงแล้วพานให้ใจหวั่นไหว
“ใจเต้นแรงแฮะ” ปริญไม่พูดเปล่า แนบหน้าเข้ากับร่องอกนุ่มแล้วเนียนสูดกลิ่นหอมเข้าสู่โพรงจมูกแรงๆ การกระทำดังกล่าวส่งผลให้กายสาวสั่นสะท้านจนต้องจิกเล็บลงกับผ้าปูที่นอน
“ไม่ได้อาบน้ำแต่ทำไมตัวหอมล่ะ”
เขาหาเรื่องคุยหรือต้องการแกล้งปั่นประสาทกันแน่ ยิ่งเอื้องฟ้านิ่งเขาก็ยิ่งรุกหนัก ฝ่ามือหยาบกร้านสอดไปยังใต้เสื้อตัวบางแล้วลูบไล้หน้าท้องแบนราบ เลื่อนต่ำลงสู่ใจกลางสาว หยอกเย้าเบาๆ พอเป็นพิธี
“พอแล้วค่ะคุณนัย” เอื้องฟ้ายอมลืมตามองเขา จับข้อมือแกร่งเพื่อหยุดการรุกราน
“อ้าว… ยังไม่หลับหรอกหรือ?” แสร้งทำตาใสแล้วถามแบบซื่อๆ
“คุณนัยแกล้งฟ้า ฟ้าจะนอนได้ยังไง”
“แกล้งตรงไหน ฉันก็แค่…” ไล่สายตามองสะโพกผายภายใต้ผ้าคลุมผืนหนา “ทักทายเฉยๆ”
ยิ้มในหน้าอย่างคนเจ้าเล่ห์ เห็นเอื้องฟ้าเหนียมอายแล้วยิ่งชอบ
“ฟ้าป่วยอยู่นะคะ”
“ก็ไม่ได้เถียงนี่” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฟ้าอยากพักผ่อนแต่คุณนัยกำลังแกล้งฟ้า” หล่อนชักหมันไส้ในความหน้าด้านหน้าทนของเขา เธอป่วยเพราะเขาแท้ๆ ยังจะรังแกกันอีก
“ฟ้าง่วงแล้วค่ะ”
“ก็นอนไปสิ” คนพูดไหวไหล่นิดๆ
“คุณนัยก็ช่วยเอามือออกไปก่อนได้ไหมคะ ฟ้านอนไม่ได้หรอกถ้าคุณนัยยัง… ทำแบบนี้” สาวเจ้าเอ่ยเสียงแผ่ว อับอายจนแก้มนวลร้อนฉ่า
“ทำอะไร” ปริญลดใบหน้าหล่อเหลาลงต่ำเพื่อมองตาเธอ จมูกโด่งได้รูปเขี่ยปลายจมูกแสนรั้นเล่นเบาๆ
“ว่าไง… ตอบมาสิว่าฉันทำอะไร”
“คุณนัย” หล่อนทำหน้ากระเง้ากระงอด
“น่ารักจังเลยฟ้า” หล่อนน่ารักน่าแกล้ง มือหนาจับแก้มนุ่มดึงเล่นเบาๆ “ทำไมน่ารักแบบนี้ หืม”
เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากชมแล้วยิ้มกว้างอวดไรฟัน เอื้องฟ้าไปไม่เป็นเมื่อถูกผู้ชายที่ปรามาสในหัวใจว่าเขานั้นร้ายแสนร้ายชมซึ่งๆ หน้า
“อย่าทำสายตาแบบนี้ให้ใครนะรู้ไหม”
เริ่มหวงอีกแล้ว ให้ตายเถอะ! เขาจะจัดการกับความรู้สึกเหล่านี้ยังไงดี มันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มกลัวใจตัวเอง เพียงคิดว่านัยน์ตาคู่หวานถูกแจกจ่ายให้กับชายอื่น ความร้อนในร่างกายแล่นพล่านประหนึ่งภูเขาไฟที่รอวันระเบิด เขายอมรับว่าหึงหวงร่างแน่งน้อยในอ้อมกอดนี้เหลือเกิน อยากเก็บหล่อนไว้ให้ห่างไกลสายตาผู้อื่น ไม่อยากให้ใครพบเห็นหรือได้กลิ่น อยากให้หล่อนอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาตลอดไป
“สายตาแบบไหนคะ”
“ก็สายตาแบ๋วๆ เหมือนลูกแมวน้อยขี้อ้อนแบบนี้ไง”
ใช่… หล่อนเปรียบเสมือนแมวน้อยแสนซนที่พลัดหลงมายังดินแดนแห่งราชสีห์ผู้ดุดัน รสชาติหวานล้ำที่เขาช่วงชิงมาอย่างร้ายกาจทำให้เขาหลงใหลจนไม่สามารถปล่อยเหยื่อสาวพ้นจากกรงเล็บเพชรฆาตได้ และเขาก็ตั้งปณิธานกับตัวเองอย่างหมายมั่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะไม่ยอมปล่อยให้ลูกแมวตัวนี้ตกไปเป็นของผู้อื่นเด็ดขาด เธอต้องครวญครางและเคล้าคลออยู่ในอ้อมกอดของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
“ฟ้าไม่เคยทำสายตาแบบนั้น คุณนัยพูดไปเรื่อย”
“ทำอยู่ เธอทำ”
“ฟ้า…”
“เถียงอีกคำเดียวจัดหนักทันทีนะ ไม่ต้องนงต้องนอนมันแล้ว” คนตัวโตแสร้งทำเสียงดุเข้ม เอื้องฟ้ารีบซบหน้าเข้าหาอกแกร่งแล้วหลับตาปี๋
“ฟ้านอนแล้วค่ะ คุณนัยอย่ารังแกฟ้านะคะ”
หล่อนบอกเสียงอู้อี้ แน่นอนนั่นไม่ใช่คำขู่ หากเธอยังทำตัวอวดดีเถียงคำไม่ตกฟาก เขาจัดหนักดังปากว่าแน่ เอื้องฟ้ารู้จักเขาดีจึงไม่กล้าเสี่ยงขัดใจผู้ชายตัวโต ปริญยิ้มกว้างโอบกอดร่างบางอย่างเปี่ยมสุข ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่มีเธออยู่ในอ้อมกอด แทบไม่อยากคิดถึงวันที่สองแขนนี้จะไม่ได้กอดเจ้าหล่อนเลย มันคงเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดในชีวิต
และเขาจะไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด!
- Writer
