“ไม่ใช่นะคะ ฮึก ฟ้าไม่เคยคิดแบบนั้น”
เสียงหวานสั่นเครือขั้นสุด น้ำตาไหลรินจนนับครั้งไม่ถ้วน อยู่กับเขามีแต่ความเจ็บปวด ต้องอยู่ภายใต้ข้อบังคับมากมายที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
“ก็ดี! ไม่คิดก็ดีไป” รอยยิ้มพึงพอใจติดชิดแก้มนวล มือหนาจับกรอบหน้าสวยบังคับให้เธอหันมาสบตา
“เพราะถ้าคิดเมื่อไร ทั้งเธอและมันได้ตายแพ็คคู่แน่!!!”
ประกาศกร้าวอย่างโอหังพร้อมร่ายบทลงโทษแสนดุดันเพื่อสั่งสอนให้เธอรู้ว่าเรือนร่างนี้เป็นของเขา ห้ามให้ใครหน้าไหนมาแตะต้อง!
ปริญติดกระดุมเสื้อให้เอื้องฟ้าที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา หลังเสร็จสิ้นชั่วโมงพิศวาสหล่อนก็เอาแต่เงียบ ไม่หือไม่อือ ปล่อยให้เขาหอมจูบตามอำเภอใจ ถามว่าดีไหม แน่นอนว่ามันดี แต่มันจะดีกว่านี้หาก
แม่คุณจะส่งยิ้มให้เขาบ้าง ไม่ใช่ปั้นหน้าไร้อารมณ์ประหนึ่งคนเบื่อโลก
“เช็ดน้ำตาซะ” เขาจับชายเสื้อเชิ้ตของเขาเช็ดน้ำตาบนแก้มนวล “ที่มันต้องลงเอยแบบนี้ก็เป็นเพราะเธอ
