“นัย… ลุงขอโทษ”
เขาเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยกับสิ่งที่ทำลงไป ถึงจะรักและห่วงใยปริญมากแค่ไหน เดชาก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่รักตัวกลัวตายเช่นกัน
“อย่าไปเสียเวลากับมัน ไปกันเถอะคุณเดี๋ยวจะตกเครื่อง”
คุณสิรินธารคว้ากระเป๋าเดินทางเตรียมออกจากห้อง ปริญวิ่งไปคว้าแขนของเธอเอาไว้
“แม่ครับอย่าไป ผมไม่เหลือใครแล้ว ฮึก แม่อย่าไป อยู่กับผมเถอะนะครับ ผมขอร้อง” กว่าจะทำใจเรื่องบิดาได้เขาต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ถ้าต้องเสียแม่ไปอีกคนเขาต้องตายแน่ๆ
“อยู่กับความล่มจมน่ะหรือ เหอะ ฝันไปเถอะ!” คุณสิรินธารสะบัดแขนออกไม่ใยดี
“แม่หมายความว่ายังไงครับ”
“ก็หมายความว่าบริษัทของพ่อแกกำลังจะล้มละลายยังไงล่ะ สมบัติทุกชิ้นจะต้องถูกเจ้าหนี้ยึด แกจะไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่บาทเดียว เข้าใจไหมหะ เข้าใจไหม!”
จิ้มนิ้วชี้ใส่หน้าผากบุตรชายนอกไส้อย่างเกลียดชัง
“แกมันตัวซวย! ถ้าคนที่ตายเป็นแกเรื่องแบบนี้ก็คง
