“ฟ้าจ๋า… อืม… ดีมาก”
ปริญปล่อยให้เอื้องฟ้าเป็นผู้บังคับเขาในแบบที่เธอต้องการ คราแรกหล่อนยังขัดเขิน ทว่าน้ำเสียงเข้มแหบพร่าคล้ายสัตว์ป่าบาดเจ็บกลับทำให้อยากลิ้มลองรสชาติกายหนุ่ม เอื้องฟ้าสลัดคราบสาวขี้อายทิ้งแล้วตัดสินใจครอบครองความแข็งแกร่งของเขา กลีบปากนุ่มโอบอุ้มตัวตนดุดันจนคับแน่น สัญชาตญาณสั่งให้เธอมอบความสุขแก่เขา จังหวะรักแม้เชื่องช้าไม่เหมือนคู่นอนคนอื่นที่เคยผ่านมา แต่เธอทำให้เขาอึ้งและหลงใหลอย่างถึงที่สุด
“อ่าส์! ฟ้า ทำไม อืม… แบบนั้น ฟ้า… ฟ้า… ฟ้าจ๋า…”
ปริญหลับตาร้องครางกระเส่า วางมือหนาบนศีรษะเล็กแล้วนั่งพิงหลังกับหัวเตียงไม้ มองทุกการกระทำของเธอ เขาแอ่นกายเข้าหาความอุ่นชื้น ดุนดันความอลังการใส่ปากอิ่มจนแตกซ่านในที่สุด
“กลืนกินมันฟ้า” เขาสั่งเสียงแหบพร่า หูตาพร่ามัวเพราะเสน่ห์เหลือร้ายของแม่ดอกเอื้องฟ้า
“อื้อ! คุณนัย” ไม่มีทางเลือกจำต้องกลืนกินความเป็นเขาลงลำคอ รสชาติไม่
