เมียเดิมพัน ซีรีส์ชุด เมียยอดรัก ลำดับที่ 2

บทที่ 4.1 – มุมดีๆ ของผู้ชายร้ายกาจ (ผู้ร้ายปากแข็ง)

“หนาว… ฮึก… หนาว”

ปริญรีบลุกเปิดไฟเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นสะท้านจากร่างบางที่ตระกองกอดแนบชิด มือหนาแตะเข้าที่หน้าผากนวล ไอร้อนระอุแผ่ซ่านจนเขารีบชักมือออกแทบไม่ทัน แววตาคมกล้าเคร่งเครียด รีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเธอเพื่อบรรเทาความร้อน ปริญบิดน้ำพอแห้งหมาดๆ ก่อนนำผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กไล่เช็ดตั้งแต่กรอบหน้าหวานจนถึงลำคอระหง เพียงรอบเดียวความเย็นก็ถูกแทนที่ด้วยไอร้อนจัดจนต้องนำมาชุบน้ำใหม่อีกรอบ เขาปลดกระดุมเสื้อนอนออกทีละเม็ดแล้วแยกสาปเสื้อออกเป็นสองฝั่ง เผยให้เห็นทรวงอกกลมกลึงชูชันอวดยอดทับทิมระเรื่อ ชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สะบัดศีรษะขับไล่ความคิดเบื้องต่ำออกไปจากหัว

‘ไอ้นัย หล่อนป่วยอยู่ ท่องไว้ คนป่วย คนป่วย’

ปริญทำการเช็ดตัวให้เอื้องฟ้าจนถ้วนทั่ว พอเสร็จก็รีบติดกระดุมเสื้อให้เธออย่างรวดเร็ว ไม่กล้ามองอกอวบขาวผ่องนานๆ ด้วยกลัวจะอดใจไม่ไหว

“ยั่วแม้กระทั่งตอนป่วย เธอนี่มันน่าจริงๆ ฮึ่ม!”

เขาหงุดหงิดใส่คนตัวเล็ก กดปิดแอร์แล้วเปิดพัดลมเบอร์หนึ่งเพื่อเรียกลมปะทะร่างกายเล็กน้อย จากนั้นก็เคลื่อนกายขึ้นไปนอนขนาบข้างหล่อนดังเดิม ยกศีรษะทุยให้หนุนแขนแกร่งพร้อมลูบไล้แก้มนุ่ม

“ขอโทษ”

จุมพิตปลายจมูกโด่งรั้น พรมจูบทั่วใบหน้าอ่อนเยาว์ของคนในอ้อมกอด ราวต้องการซึมซับไอร้อนดูดความป่วยไข้มาไว้กับตัว ปริญทอดมองเปลือกตาสั่นระริกอยู่นาน เขากดจูบเบาๆ ที่เปลือกตาคู่นั้น นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากอวบอิ่ม เคล้าคลึงกลีบปากหอมหวานอย่างคนห้ามใจไม่อยู่ เสียงครางประท้วงดังขึ้นในลำคอเล็ก เอื้องฟ้าไม่มีสติรับรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มีเพียงความรำคาญที่ก่อกวนกรอบหน้าสวย หล่อนยกมือป่ายปัดเป็นเด็กน้อย เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากผู้ชายร้ายกาจ ปริญกัดฟันมันเขี้ยวขณะมองมือเรียวลูบหน้าลูบตา

“น่ารักจริงๆ เมียใครเนี่ย”

เช้านี้เอื้องฟ้ามีอาการดีขึ้นกว่าตอนแรก เขาไม่ได้นอนเลยทั้งคืน คอยเช็ดตัวให้เธอตลอดเวลา ปริญลุกอาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วจัดการอุ่นข้าวต้มปลาที่หญิงสาวซื้อมาตั้งแต่เมื่อคืน ห้องของหล่อนไม่มียาลดไข้เลยสักเม็ด เขาต้องลงไปซื้อที่มินิมาร์ทข้างล่าง

“กูจะโทร. มาบอกว่าเอื้องฟ้าไม่สบาย วันนี้คงไปทำงานไม่ไหว” เสียงเข้มกรอกลงไปยังปลายสาย

“ไม่สบายได้ไงวะ เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย” ภูเบศถึงกับขมวดคิ้ว

“กู… จัดหนักไปหน่อย” น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นฟังดูน่าต่อยปากสักทีสองที

“ไอ้เวรตะไล มึงนี่มัน ฮึ่ม!” ภูเบศกุมขมับ ให้ตายเถอะ มันไม่ปล่อยเอื้องฟ้าจริงๆ หรือวะเนี่ย

“นั่นเป็นเพราะมึง” ปริญวางมือจากการเตรียมหยูกยาให้คนป่วยแล้วยืนเท้าเอวกัดฟันกรอด

“อะไรๆ เกี่ยวอะไรกับกูไม่ทราบ”

“ก็ถ้ามึงไม่พาเอื้องฟ้าไปพบลูกค้ากับมึงจนไอ้ฝรั่งชีกอนั่นมันมาให้ท่าเมียกู กูก็คงไม่ต้องลงโทษจนป่วยไข้แบบนี้หรอก” ปริญโบ้ยความผิดไปยังเพื่อนรัก ภูเบศถึงกับหัวเราะลั่น

“มึงขำอะไร!” คนขี้หงุดหงิดไม่สบอารมณ์

“อ้อ… ที่แท้ก็หึงเมียนี่เอง” ภูเบศแสร้งลากเสียงยาวเหยียด

“กูไม่ได้หึง!” ปฏิเสธแบบไม่พอใจ เขาเกลียดนักเชียวไอ้พวกสู่รู้ ทำราวกับมานั่งอยู่ในใจของเขา คนหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่ยอมรับความจริงว่าหึงหวงเมียเก็บแสนหวานยิ่งกว่าสิ่งใด

“ถ้าไม่หึงไม่หวงงั้นกูแนะนำเอื้องฟ้าให้ลูกค้ากูรู้จักนะ คุณปีเตอร์เองก็ดูชอบพออยู่ไม่น้อย ถ้าเอื้องฟ้าได้ตบแต่งเป็นเมียเขาชีวิตคงสบายขึ้นเยอะ” แสร้งยั่วโทสะเพื่อนจอมปากแข็งไปอย่างนั้นเอง เขาไม่แนะนำให้เอื้องฟ้าตกลงปลงใจกับไอ้ฝรั่งบ้ากามนั่นหรอก สรรพคุณเรื่องผู้หญิงของมันเลื่องลือไปทั่วเมือง เปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่น

“อย่าเสือก! เอาเวลาอันมีค่าของมึงไปดูแลเมียเด็กให้ดีๆ เหอะ คนของกู กูจัดการเองได้” ด่าเสร็จก็กดตัดสายทิ้งทันที ปริญเหวี่ยงมือถือไปที่โซฟาแล้วขยี้เส้นผมหงุดหงิด นัยน์ตาสีเพลิงเลื่อนมองร่างแน่งน้อยที่ไม่รู้ประสีประสาอะไรเลย

“ถ้าไม่ติดว่าป่วยพ่อจะเล่นงานให้ เสน่ห์แรงนักนะ!”

คนพาลขับไล่ความเกรี้ยวกราดและพายุหึงหวงออกไปจากใจ เขายกชามข้าวต้มปลาที่เพิ่งอุ่นเสร็จร้อนๆ เดินไปที่เตียงนอนลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตรียมป้อนข้าวแม่ตัวดี ใบหน้านวลเริ่มมีสีเลือดขึ้นมาตามลำดับ เมื่อคืนหน้าหล่อนซีดมาก แถมตัวยังร้อนเป็นไฟ มาวันนี้อาการทุเลาลงก็พออุ่นใจได้บ้าง

“เอื้องฟ้า… เอื้องฟ้า” เสียงทุ้มกระซิบเรียกข้างหู เอื้องฟ้าบิดกายเล็กน้อยก่อนพลิกตัวนอนตะแคงข้าง ปริญตัดสินใจประคองหล่อนลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่เปลือกตาคู่งามยังปิดปรือ

“คะ คุณนัย” ลำคอแหบแห้งเหมือนกลืนเม็ดทรายเข้าไป เนื้อตัวร้าวระบมจวนปริแตก โดยเฉพาะตรงส่วนนั้นของร่างกาย เอื้องฟ้านิ่วหน้ากัดฟันข่มความเจ็บ เบือนสายตาหนีหน้าคนใจร้ายที่รังแกเธออย่างเลือดเย็น การกระทำของเขาช่างป่าเถื่อนนัก เอาความหงุดหงิดและความโกรธทั้งหมดมาลงที่เธอ กว่าจะยอมอุ้มออกจากห้องน้ำก็ปาเข้าไปเกือบสี่ชั่วโมง เขาไม่ได้ปล่อยให้เธอหยุดพักแต่อย่างใด พอสุขสมก็รังแกใหม่ ทำซ้ำๆ จนเธอสลบคาอก

“ทานข้าวนะ”